Bir gün daha ne olduðunu bilmediðim bir yola attým kendimi, tek bildiðim sonuna gelmek zorunda olduðum bir yol... Ýçimde hiç bir istek hiç bir amaç yoktu. Beni bu yoldan edecek her küçük þeyi kocaman olay haline getirip yýldýrmaya çalýþtým etrafýmdaki insanlarý. Ben onlarýn umudunu kesmeye çalýþtýkça daha çok umut baðladýlar bana. Olmadýðýný, baþaramayacaðýmý gösterip vazgeçirecektim, her  þeye raðmen vazgeçmediler. Dedim ki: ''Direnmenin hiç bir faydasý yok Sehle! Boyun eð...''        

Uzun bir süre içimden gelmedi, bu yolda ilerlediðim her adýmda beni mutlu edecek jestler geldi önüme. Mutlu oldukça ilerledim, ve artýk ilerledikçe mutlu oluyordum. Ýlerleyen zamanda ise  Sevdalandým ben bu yola, vazgeçmek için küçücük bir sebep ararken þimdi ise beni bu yolda muvaffak kýlacak sebepler aramaya baþladým. Deðiþmiþtim çünkü, içimde öyle derin bir istek vardý ki, zorunda olduðum için deðil, gönülden istediðim için yapýyordum. Önceden ders yapmam gerektiði halde yapmadýðýmda içimde oluþan  kýrýklýk yoktu, zaman kaybediyordum ama bu benim umurumda bile deðildi. Þimdi ise yapmam gereken o dersi yapmadýðýmda içime oturan bir hüzün var.

O gün bitmiþti benim için. Bir top oynasam, ilahi dinlesem bile mutlu etmiyordu beni. Benim yürüdüðüm yol en zoru ama en mükafaatlýsýydý. Bu sevda çok zordu, ama hangi sevda da kolaydý ki...