..köyde olduğum yıllardı ; benim köy günlerim okulların tatile girdiği tarihlerde başlardı haziran ayının ortasından başlar temmuz ve ağustos aylarını içine alan aylarda sürerdi , ne çok güzel olaylara şahit oldum ,ne çok güzel insanları yakından tanıma fırsatı buldum , lise son sınıf öğrencisi olduğum o yıl bir akşamdı bir yerlerden keman sesi geliyordu ,şaşırmıştım hatta bugün bile keman seslerine karşı duyduğum ilginin kaynağı işte budur,(bir köyden duyulabilecek sesler arasında keman sesine rastlamak zordur hatta imkansız gibidir ) yaz günlerinde ve akşamları ve gecesinde ne çok sesleri işitiyorduk ,hayatın tüm renkleri yanında hayatın seslerini de köy hayatında iyice öğreniyorduk ,ağustos böceklerin çıkardığı seslerden akşam önü ishak kuşunun ötüşlerine kadar, leyleklerin uzun gagalarından çıkan ritmik “lak laklar” dan kafeslerinde öten kekliklere kadar gaggakburak...gaggakburakkk ..! küçük büyük baş hayvan sürülerinin her birinin seslerinden at eşek kedi köpek tavuk horoz ..vb , daha bir çok bilmediğim onlarca ses kulaklarımıza gelirdi ,ancak bu akşam dinlediğim ses kemandı ve öyle ilginç düşüyordu ki köyün üzerine , çok meraklanmıştım ve kimin çaldığını bilmeyi çok istedim ,tabi mümkün değildi harmanlar tarafından geliyordu keman sesi ,gerçekten kemanın hakkını veriyordu her kimse bu kabiliyet diye içimden geçiriyordum, yatsı ezanları okunuyordu ara vermişti keman çalmaya ,bu incelik için keman çalan kimseyi takdir etmiştim ,toplumsal hassasiyetlere dikkat eden insanlara her zaman saygı ve sevgi beslemişimdir ,sanata duyduğum ilgi ve sevginin yanında , kişilik ve ahlaki yapı da önemliydi, dayanamadım dayıma(Ahmet güler) sordum “..dayı bu kemanı kim çalıyor ..” kemanı Hikmet abi çalıyor yeğen../ dedi ,demek adı Hikmet’di, ertesi gün hakko’da (köyün çeşmesi) adı Hikmet olan insanı tanımak için gün boyunca orada ve çevresinde gezindim durdum ,kimse kimseye hikmet diye seslenmiyordu,kimseye de sormadım kendim bulmalıydım,günler günleri kovaladı her akşam köyün farklı yerlerinden keman sesi geliyordu ,insanın dinlemek için kendini vereceği bir kalitesi vardı çalınan parçaların,merakım giderek artıyordu,yine bir akşamdı,eve misafirler geldi tanıdıklarım vardı tanımadıklarım vardı,herkes yerini bulup oturdu ve karşılıklı tanışmalar hal hatır sormalar ,”..yeğen kemancıyı soruyordun,bak işte kemanı çalan hikmet abi ayağına geldi..” der demez heyecanlandım,keman gibi ustalık isteyen ve son derece yüksek müzik bilgisi isteyen böyle bir aleti kullanmak ve ondan dinlenir parçaları duymak kolay değildi,yüz hatları şu anda net durmasa da yanağının bir tarafı şark çıbanı olan kısa zayıfca birisiydi(yanılıyor olabilirim)
sınıf öğretmeni olduğunu öğreniyorum ,ayrıca eğitmen dayı’nın damadı olduğunu da o akşam öğreniyordum , Hikmet abi son derece mütevazi birisiydi , kısa bir zaman aralığında onu tanımıştım ,iyi bir insan iyi bir dost kişilik sahibi olduğunu görmüştüm sonraki günlerde onu gördüğüm her yerde saygıda kusur etmedim ,kemancı Hikmet abi’den sonra vahşen’de keman sesi bir daha duyulmadı ,keman sesli o yaz akşamları o gün bu gün benim zihin dünyamdan çıkmıyor, geçen yıllarda onun vefat ettiğini duydum Allah rahmet etsin,köyün güzel/güzide insanlarından biriydi , bu güzel yöreye rahmetli Hikmet abi'nin kattığı renklilik ve entellektüellik kayda değerdir , en önemlisi insan olarak elinden ve dilinden kimsenin zarar görmediği biri olarak bilinendi ,sadece bir akşamlık sohbetimdeki izlenimlerden çıkarmıtım. ,bugün dünyaca ünlü kemancı Farid Farjad dinliyorsam , rahmetli Hikmet abinin çaldığı keman sayesindedir..
