Corona ile mücadele eden bir doktorun anlatýmlarý

Ben, oldukça etkilendim. Ayrýca, bir edebi deðer ölçüsünde. Bu nedenlerle alýntý yaptým.

Diyarbakýr’da pandemi hastanesine dönüþtürülen Gazi Yaþargil Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi’nde görevli Anestezi ve Yoðun Bakým Uzmaný Yardýmcý Doç. Dr. Hakan Akelma, yoðun bakýmda verdiði mücadele ve yaþadýðý acý tecrübeler.

“Anestezi ve reanimasyon uzmaný olarak pandemi hastanesinde salgýnýn ortaya çýkmasýndan bu yana yoðun bakýmda çalýþýyorum. Çok hasta türü gördüm. Özellikle Mayýs ayýndan sonra sýcaklarýn etkisiyle hastalýðýn azalacaðýný düþünüyorduk. Fakat yaz ayýna gelmemizle birlikte kötü bir tabloyla karþýlaþtýk.

Genç hasta da gördüm yaþlý hasta da gördüm. Çoðu ciddi solunum sýkýntýsý çekiyordu. Özellikle genç bir hastamýz vardý, 55’lerde solunumu vardý, normal bir insan 12 soluk alýr. Her an öleceðini hissederek soluk alýyordu. Ben de onu yatýþtýrmaya çalýþýyordum.

O hastalarý halkýmýzýn görmesini isterdim. Çok büyük bir piþmanlýk vardý yüzlerinde. Yine bir baþka hastamýz vardý, ‘Ölmek istemiyorum’ diyerek yataðý parçaladý, kendindeki bütün kataterleri çekti, þuuru gitti ve biz o hastamýzý 3 gün sonra kaybettik. Bu þekilde deliryuma giren hastalarýmýz oluyor.

Özellikle birçok hastamýzda aþýrý ajitasyon, aþýrý ölmeme isteði ve ölüm korkusu onlarý resmen sarmalýyor ve yaptýklarýna çoðu da piþman oluyor. Hemen yaný baþýndaki hastalar ölüyor, bunun farkýna varýyorlar, bu da onlarda ciddi bir piþmanlýk oluþturuyor.

Bir hekim olarak hastalara annem, babam, kardeþim gibi yaklaþýyorum. Özellikle bir genç hastam vardý. Hani ‘erkekler aðlamaz’ deniyor ya, aðlayabildiðimi gördüm. Ona, ‘Fatma hadi güçlü ol, kendini topla’ dediðimde, þu an bile ellerim titriyor, üzüntü duyuyorum, sesim de titredi özür dilerim.

Gerçekten Fatma’nýn hayatta kalmasý için çok mücadele verdim, çok uðraþtým, o duygular anlatýlmaz, bir annenizi bir babanýzý yanýnýzda çýrpýna çýrpýna ölmesini görmek sizi üzüyor. O çýrpýnýþlarýnda elinizden geleni yapýyorsunuz. Entübasyon yapýyorsunuz, her türlü cihazý takýyorsunuz, birçok müdahaleyi yapýyorsunuz ama bir noktadan sonra bu meret çok kötü, akciðeri harap edecek düzeye getirdiðinde hastaya yapabileceðiniz bir þey olmadýðýný anladýðýnýzda gerçekten büyük bir hayal kýrýklýðýna uðruyorsunuz.

Çok hasta gördüm ama corona virüsü gibi beni etkileyen, beni sarsan bir hastalýk görmedim. Hastalarýn periferlerinde siyahlýk oluþuyor, morarma oluþuyor, oksijen gitmiyor dokularýna, ayaklarýna, ellerine, yüzlerine, ve hastalarýn o haldeki durumu sizi çok ürkütüyor ve üzüyor. Ben hemen hemen her hastam öldüðünde günlerce psikolojik olarak kendimi toparlamaya çalýþýyorum.”