Götürmek istedim seni gönlümdeki yerine
Aşk ile düşelim dedim seninle en derinine
Söyleseydin almazdım atardım seni dışarıya
Sen koydun beni ne diye vicdansız el yerine
Kendi elinle gömdün beni zalim yerin dibine
Şimdi gelmiştir beni gömdün keyfin yerine
Ben battığım kadar battım zaten yerin dibine
İnsan bunu yapar mı söyle kendini sevdiğine
Pişmanım şimdi seni kış aylarında beklediğime
Kendi elinle gömdün beni zalim yerin dibine
Şimdi seni yazıyorum ya yazık bu kaleme
Seni arayarak bulacağımı sanma boşa bekleme
Boşa ağlamışım boşa yazık oldu bu gözlerime
Düştüm boşa ummanlara yazık oldu dizlerime
Kendi elinle gömdün beni zalim yerin dibine
Ben sana karşı eğmedim kaşımı küsmedim
Gönlüme üstüm başımı aşkla her gün süsledim
Senin hercai gönlüne aşkı anlatamadım pes ettim
Pes etmekle olmuyor gönül yıkılıyor söz dinlemiyor
Kendi elinle gömdün beni zalim yerin dibine
Bir gün giymedim üstüme ben karayı
Senin için aşkla süsledim gönlümdeki sarayı
Sen ne çok sevdin aşktan çok değersiz parayı
Bu nedenle de benimle hep açtın vicdansız arayı
Kendi elinle gömdün beni zalim yerin dibine
Başımı taşlara vursam taşlara olmaz mı yazık
Ben yedim kendimce bir güzel okkalı kazık
Aslında bizler Gönül’e söz söyleyen bir sazız
Benimle beraber kırdın şimdi ikimizde yalnızız
Şimdi senin de benim de kapalı kaldı kapımız
Kendi elinle gömdün beni zalim yerin dibine
İhanet kaybolmaz gömsen de benimle yerin dibine
Bir gün meydana çıkar görünür olur insanın gözüne
Sözlerinden bakışından belli olur bakarlar niyetine
Gün gibi aşikâr olur varırsan anlarsın sen gibi birisine
Kendi elinle gömdün beni zalim yerin dibine
Var şimdi git sende var zalim vicdansız birine
Gömsün oda seni benim gibi yerin en dibine
Debelen dur çıkmak için sesin varmasın birisine
Ondan sonrasına karışmam Mevla’m karışır ötesine
Beni gömdün senide atsınlar cehennemin en dibine
Gülveren’im bazen salaklık bakidir gitmez kalır
Aşk bir ummandır içine girince akıl yanar sıyrılır
Aşk gönülle yaşanır akıl sıyrılır duygularla varılır
Duygular yanıltsa da aşk yanıltmaz insan yanılır
Kendi elinle gömdün beni zalim yerin dibine
Mehmet Aluç – Âşık Gülveren