Sonbahardı.
Mendiller
sallandı kara trenin zifiri dumanında
Yaşlar
asılı kaldı buz tutmuş duyguların ucunda.
Katar
katar gitti telli turnalar.
Sonbahardı.
Kayboldum
bu şehrin sensiz sokaklarında.
Eylül
hazanını taşıdı ruhuma rüzgâr,
Avunmalık cümleler savurdum ortalığa.
Amansız
bir korkuydu sensizlik senfonisi
Bundandı saklanışım yetim hatıralardan,
Bundandı “kör kuyularda merdivensiz” kalışım.
Bir güz yağmuruyla yıkandı kaldırımlar.
Bir kelebek çırpındı ayrılık duvarında.
Ve çocuk saflığıyla kanatıldı yaralar.
Sonbahardı.
Kucak dolusu hasret,
Diz boyu hazandı elimde kalan.
Bir hüzzam şarkıydı kimsesizliğim.
İsmin dudaklarımda bir tutam yangın.
Gözlerim sağanak yağmurdan ıslak.
Sırtımda hançer, yorgun bir aşktan.
Bu hazin bir hikâye sevgilim,
Sensiz mevsim yine sonbahar.
Yazarın
Sonraki Yazısı