Ay Şiiri
30 Mart 1981
Diyarbakır
24 Mart 2018
Sinop ( Güncelleme)
AY ŞİİRİ
NEREDE OLURSAN OL...
Kuzeyin en ucundan;
Ayın deniz sularını koşturdugu bir kentten,
Güneydeki bir kente geldim.
Değişen bir yok..
Ay her yerde büyülüyeci,
Kara bir kedinin;
Gözlerindeki elmaslar gibi parıldıyor .
Yay gibi gerilmiş gecede;
Otelin koridorlarından,
Ayda ,bende...
Kendimizi sokaklara atıyoruz
Kadim ve bağrı yanık,
Bir tunçla döşendi yollarımız..
Kaçanı kovalamaca oynadık.
Kalenin kadim taşlarını,
Dünyanın unutmasını istemez gibi,
Aydınlatma mücadelesi veriyor.
Kent,insanlar ve gizemlerini
Dokunuşuyla büyülemek istiyor.
Bu arkadaşlıktan sıkılmış gibi,
Ayrılıyor benden..
Sanki;
Kendi tapınağını arıyor.
Kırgın bir sesle,
Aydan insana;
'' Neden atalarınız gibi
Bana tapınmıyorsunuz ''
İnsandan aya;
'' Sen terlemezsin,
Hiç bir öpücügünde
Sonsuza kadar,
Soğuklugunu gideremeyecek.''
Kendinden emin,
Ay bir kademe daha yükseldi.
Aydan insana ;
'' kentlerin insanların,
Gizemleri bende saklı...''
Kırık camların,
Gönüllü işbirligi ile...
Işıltılar saçan aydan,
Uzun bıçaklar yaparak,
Kalbimize ;
Derinden saplayalım..
(
Ay Şiiri başlıklı yazı
KalemTraş tarafından
27.04.2018 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.