.
Mutfak pencerem apartmanlarýn arka yüzündeki boþluða bakar. Boþluk dediysem de, aðaçlar, çiçekler barýndýran toprak bir alan deðil öyle! Bahçeler, seviyeleri birbirinden farklý olan uzantýlarla çevrilmiþ, üstleri kapatýlmýþ blok sakinleri tarafýndan. Boyasý dökülmüþ duvarlar, rastgele döþenmiþ oluk borularý, siyah - gri renk armonisiyle dolanmýþ, uçlarý muhtelif yönlere uzanan kablo yumaklarý, dýþ âlemi gözetleyen, kirpiksiz, gözbebeksiz, irili ufaklý, paslý çanak antenler, kýsa iplerine çamaþýr asýlmýþ, ardiye yapýlmýþ veya çerçevelenip kapatýlmýþ balkonlar…
 
Gökyüzü de olmasa, bakarken, kendimi kullanýldýktan sonra derlenip toparlanmadan terk edilmiþ, iç karartýcý, izbe bir hangarda hissederdim, büyük bir ihtimalle.
 
Bu manzarada bana tek sevimli gelen þey, kumru, güvercin, karga, serçe ve martýlarýn uçup konarken verdikleri görsel þölenlerdir. Bir de, minicik ayaklarýyla hoplamalarý ve o kadar dikkat etmeme raðmen ne olduklarýný anlayamadýðým kýrýntýlarý gagalamalarý gönlümü þenlendirir.
 
Mutfak penceremin açýlmayan kýsmýna, pet þiþeden yaptýðým su kabýný baðlamýþtým, otuz yýl önce bu eve taþýndýðýmda. O gün bugündür; kaplarý eskidikçe deðiþtirir, her gün taze su ile doldururum. Pervaza yemeleri için buðday býrakýrým. Buðday bitmiþse, gönlüm aç kalmalarýna razý olmaz, yeþil ve kýrmýzý mercimekler serperim avuç avuç. Hiç itirazsýz yerler. Onlar yedikçe benim karným doymuþ gibi olur.
 
Kuþlar beni tanýr; ben onlarý… Kuþlar beni sever, ben kuþlarý. Öyle ya, özellikle kumrularýn, kaç nesildir yavrularý benim o daracýk pervazýmdaki kutucukta büyümüþtür. Rahatsýz olmasýnlar diye o devrelerde, yemlerini arka odamýn penceresine býrakarak, perdesini hiç aralamadan kullanýrým mutfaðýmý. Bana zor gelmeyen bir fedakârlýktýr yaptýðým þey. Yaratýlan her canlý merhameti hak eder çünkü. Karþýlýksýz sevgiden zararlý çýkan olmaz sonuçta. Geçinip gideriz.
 
Bu sabah da her zamanki sýradanlýkla mutfak pencereme koþtum. Minik can dostlarým alçak, yüksek çatýlarda hayat mücadelesindeydiler yine. Bir müddet onlarý seyrederek gözlerimi ve gönlümü cilaladýktan sonra, þiþede yarýya indirdikleri sularýný tazeledim. Ancak, ne buðday kalmýþtý evde ne de mercimek. Böyle durumlarda baþvurduðum çare, ekmek ýslatarak en yakýn karþý dama atmaktýr. Pek güzel bir ziyafet olmaz ama aç kalmamak için seve seve yerler.
 
Evde akþamdan kalma bir parça ekmek vardý, çok þükür. Azdý ama kýsmeti olanlarýn karný doyacaktý neticede. Onu musluðun altýnda suda yumuþattým ve var gücümle savurdum. Ekmeðin yere düþerken çýkarttýðý sesten ürktü kuþlar, telaþla havalanarak yüksek damlara kondular. Ekmeði attýðým dam bir anda boþalývermiþti. Nasýl olsa görüp geri gelecekler diye içim rahat seyre devam ediyordum ki, bir de ne göreyim? Farenin biri, gizlendiði yerden çýkýp son sürat ekmeðe doðru koþturdu. Martýlara yem olmaktan korktuðu belliydi. Hemen iri bir parçayý kaptý ve saklandýðý deliðe götürdü. O anda yedi mi, sonra yerim diye mi sakladý bilemiyorum; þimþek hýzýyla yeniden çýktý oradan ve ayný hýzla tekrar döndü. Gide gele ekmeðin tamamýný bir - iki dakika içinde yuvasýna taþýmýþtý. Martýlara baktým istemsizce ve endiþeyle. Farenin zayýf anýndan istifade edip saldýrabilirlerdi. Yapmadýlar. Onun da karnýný doyurmasýna müsaade ettiler. Belki de farecik yeni doðurmuþtu ve yavrularýný beslemek için canýný diþine takarak can parelerine yiyecek taþýyordu. Muhakkak ki ne olup bittiðini kuþlar benden çok daha iyi bilir, anlarlardý.
 
Odama geri dönerken çok bilindik bir söz dilime yapýþýverdi: “Kime niyet, kime kýsmet!”
 
Mücella Pakdemir