Online Üye
Online Ziyaretçi
İşlemiştin ipekten, pembe zarif bir mendil,
Demiştin ki; “ağlarsan, gözyaşını buna sil”,
Kanattığın bağrıma, bastım yaptım bir fitil.
Sonra öpüp okşadım, şifaymış gönderdiğin,
O mendil hep sen koktun, iyi oldu verdiğin.
Solmasın gülüm dedim, har oldum dallarına,
Meğer gülmen yalanmış, aldandım allarına,
Yalvarsan da duramam, gönülsüz kallarına.
Muhabbetin pek tatsız, riyaymış gösterdiğin,
Anladım merhem diye, zehirmiş her verdiğin.
Altın kafes gönlünde, kalbimi mahkûm ettin,
Bunca yıl kahır çektim, artık insaf et yettin,
Hep kırılan cam oldum, peki sen bana nettin.
Dokuz köye şan oldu, kırıp her gün yerdiğin,
Hala neden yetmiyor, bunca cefa verdiğin.
Yeter söndür dedikçe, sitemle daha yaktın,
Tebessümün çaremdi, hep kaşı çatık baktın,
Ben karşında inlerken, saçlarına gül taktın.
Bir gün içine büyür, her dem üzüp gerdiğin,
Sevgin yoksa boncuktur, elmas olsa verdiğin.
Sıktı yeter boğmasın, sahte ülfet kemendin,
Bir gün bu aşk ölürse, bil ki vebali kendin,
Zerre değer vermedin, önemli olan sendin.
Vuslat değil dert elem, hep önüme serdiğin,
Bana meğer tuzakmış, sevgi diye verdiğin.
Diz çökerek yalvardım, figanım kâr etmedi,
Her günüm zehir zıkkım, çilelerim bitmedi,
Kendimi benden çaldın, daha dedin yetmedi.
Kıs kıs gülmenden belli, muradına erdiğin,
Sanki çok mutlu etmiş, her ne ise verdiğin.
Canımdan çok öteydin Ecmel’imdin enimdin,
İlk ve son göz ağrımdın, didarımdın benimdin,
Dalında tomurcuktum, yaşayan bedenimdin.
Dedim öp de goncamı, tenin koksun derdiğin,
Sardım bağrıma battı, dikenmiş her verdiğin.