Pazar günü, Bergama'nýn Kozak yöresine gitmek üzere çift þoför mahalli pikaba doluþtular. Direksiyonda Ýrfan. Yanda Ýrfan’la kuzen Þenol ve eniþtesi Raif. Arkada da dört köþe güzeller. Ýrfan’ýn karýsý Nur, Þenol’un karýsý Ayþe. Þenol’un kardeþi, Raif’in karýsý Sema. Ve, onlarýn aralarýna iki sene önce giren ve Nur’la kardeþlik olan on sekiz yaþýndaki Çise.

Daha çok Þenol’un yarattýðý tantanalý yolculuktan büyük keyif alýyordu Çise. Zeytin toplayanlarý görünce insancýl duyarlýlýðý keyfini bastýrdý. Çalýþanlarýn çoðu kadýndý. Çocuk yaþta kýzlarla oðlanlar da vardý. Kendileri gezmeye giderken onlarýn tatil gününde çalýþmalarý içini acýttý. Bir köyün içinden geçerek ormanlýk yamaca saran bol dönemeçli, yokuþlu yolda giderlerken bu duygulardan biraz uzaklaþtý.

Kýraç bir yere çýktýklarýnda, alt taraftaki köyün fakir görünümü dokundu

bu kez de.  Bir süre sonra dik bir vadiye sardýklarýnda, kalýn ve boylu fýstýkçamý aðaçlarýyla karþýlaþtý. Düzlüðe çýktýklarýnda üzüm baðlarýyla buluþtu. Göz alabildiðince uzanan fýstýkçamý ormanlarýyla yüzleþti.  Üzüm baðlarý ve fýstýkçamý aðaçlarý arasýndaki Baðyüzü köyüne girdiklerinde, farklý bir diyara gelmiþ gibi oldu. Köyün konumu, evlerin güzelliði, sokaklarýn parke taþ döþemeli oluþu zenginlik çaðrýþtýrýyordu. Köy meydanýnda gördüðü insanlarýn yüzleri kanlý, giyimleri güzeldi.

 “Zengin bir köye benziyor,” diye söylendi. Þenol abisinin,

 “Bu köyden, az çok tornadan çýkmýþ bir oðlan bulalým sana. Fýstýkçamý ormanlarýn olur.  Üzüm baðlarýna konarsýn. Arýlardan bal saðarsýn. Biz de sayende bol bol fýstýk helvasý yeriz,” demesine gülümseyip, baþýyla olur dedi. Bir trafik kazasýnda yitirdiði annesinin bir zamanlar, “Baban, bizim de ormanýmýz olsun istiyor,” dediðini anýmsadý. Burkuluveren karnýný ovaladý. Ýrfan amcasýnýn, “Çamfýstýðý çeltik fabrikasý,” diyerek gösterdiði tesise çevirdi yüzünü. Pek fabrikaya benzetemedi. Çevreye bakýnýrken, güzel bir köye yaklaþtýklarýný fark etti.

            Aþaðýcuma köyüne geldiklerini öðrendi.

            Ýrfan, daha önce geldikleri evin açýk avlu kapýsýndan içeriye sürdü pikabý.

Ýki taksi yanýna park ederken, “Dersin ki kendi evine geldi,” diye takýldý Sema. Kapýnýn açýlmasýyla merdivenden koþuþturmalar baþladý. Ýrfan’ýn asker arkadaþý Ýhsan, karýsý Gül, Ýhsan’ýn askerden yeni gelen kardeþi Mesut, genç karýsý Çiðdem.

Çok yakýn akraba düzeyli bir karþýlaþma yaþandý. Çise’yi abla içtenliðiyle saran Gül’ün gözleri doluverdi. Dünden Nur kardeþliðince telefonla uyarýlmasýna raðmen, “Rahmetli anneni çok sevmiþtim,” sözleri çýktý aðzýndan. Nur, “Ýkiniz de kardeþliðim olduðunuz için, kendiliðinden sizler de kardeþlik oluyorsunuz,” diyerek hüzne dönüþen havayý daðýttý. Onlar da hemen kardeþliði kabullendi. Ýrfan, pikaptan tekerlekli sandalyeyi indirdiðinde, sunulan parlak kaðýda sarýlý hediyeyi görümcesine veren Gül, sýrtýnda taþýmak için Çise’nin önüne çöküverdi. Onun bu davranýþý herkesi duygulandýrdý.  Acýma duygusu deðil, yürekten gelen bir davranýþtý bu...Türk kadýnýn özünden kaynaklanan karþýlýksýz yardým anlayýþýydý... Savaþta, sýrtýyla top mermisi taþýyan, gerektiðinde cephede erkeðiyle omuz omza savaþan vatan ananýn kadýn boyutuydu…Anadolu kadýnýnýn candan özverisiydi...

            Çise, tarih öðretmeni olan rahmetli annesinden öðrenmiþti. Selçuklu sultanýnýn ordusu kýraç bir yamaçtan gidiyormuþ. Sýcak bir yaz günüymüþ. O yamaçtaki pýnar ve çeþmeler kurumuþ. Beri yaka ormanlýk ve su kaynaklýymýþ. Geniþ alanda bir Yörük obasý varmýþ. Yayýkta yað çýkaran bir ana, kýraç yamaçta giden askerleri görünce, “Yazýk…Susuz kalmýþlardýr,” deyip, yayýktaki soðuk ve yaðlý ayraný iki testiye boþaltmýþ. Kulplarýndan tuttuðu testilerle dereye doðru koþmuþ. “Nereye gidiyorsun?” diye soranlara, “Yiðit askerlerimize ayran içirmeye!” demiþ. “Bekle, biz de ayran getirelim!” diyenler olmuþ. Ana, onlarý beklememiþ. Patika yoldan kuru dereye inmiþ. Kamburlaþarak týrmanmýþ yokuþu. Soluklanmak için durduðunda, obadaki kadýnlarýn epey öteden dereye doðru koþturduklarýný görmüþ. Soluk soluða çýkmýþ askerlerin önüne. Susak kabaðý tasýyla, sýcaktan içleri kavrulan askerlere ayran sunmuþ. Ýkinci testideki ayran da bitmiþ. Ýçi pek yanan genç bir asker,

“Bana kalmadý mý ana?” diye sormuþ boynunu bükerek.

“Kalmadý oðul,” demiþ ana. “Ötede içersin. Ana dolu.”

Sevinmiþ askerler.

            Öteye vardýklarýnda, analarýn dolu olduðunu görmüþler.

            Öbür obalardan da ayran sunan analar dolmuþ önlerine. 

            O günden sonra bütün yurt, Anadolu adýný almýþ...Ve Anayurt bilinmiþ... 

Bu kadýnýnýn ana olup olmadýðýný bilmiyordu Çise. Ana olmasa bile ana olma özelliðiyle yaratýlmýþtý. Özü o þekilde mayalanmýþtý.  Ýþte bu duyguyla önüne çöken kadýný, yürüyemeyen evladýný sýrtýnda taþýmak isteyen bir ana gibi gördü. Gözleri yaþardý. Kocaman kýzdý. Ana sýrtýnda gitmek aðrýna gidecekti. Binmese anayý gücendirecekti. Anadolu kadýnýnýn bu eþiz özverisinden öylesine çok duygulanmýþtý ki…Kendini sýkmasa hüngür hüngür aðlayacaktý. 

            Nur: “Badi badi yürüsün ki kazýn ömründen çalsýn.” 

            Her darda kalýþýnda olduðu gibi kardeþliðinin yine Hýzýr gibi yetiþivermesine sevinip güldü Çise. Ayþe ve Sema ablalarýnýn gülümsediklerini gördü. Diðerlerinin Nur kardeþine bakmalarýndan, insanýn bazý hayvanlardan ömür çalmasýyla ilgili öyküyü bilmediklerini anladý. Ellerini kavrayan Nur ve Gül kardeþliklerinin desteðinde kaz yürüyüþüyle merdivene yöneldi. Kazýn ömründen çalma varsayýmýyla eve girene kadar sessiz güldü.

Geridekilerin içlerini sýzlattýðýný bilmeden...

 (Bir çalýþmamdan alýntý.)

Veysel Baþer