Online Üye
Online Ziyaretçi
“Sen düşüme gelince
Saçlarımda alaca
Düş çiçekleri açar
Topla demiyorum ey sevgili
Bir kere kokla yeter” Emine BİLBEY
Sen düşüme gelince
Yarım rüyaları yakıyorum karanlığa
Kurumuş dudaklarımda tuz izi
Yalnızlığın doruklarında
Sessiz
Ve kimsesizim…
Sen düşüme gelince
Nefsimin gözbebekleri büyür
Kelimeler birer birer
Kefensiz gömülür kara toprağa
Sıfırın altında donmaya yüz tutar
Sessizlik…
Sen düşüme gelince
Sahillere kayalıklar düşüşür
Elleri dizinde bir çocuk üşür
Martılar kanatlarını savurur dalgalara
Köpüklerini saklar deniz
Ve ağlar gözlerim
Hayalini görünce…
Sen düşüme gelince
Yosunlar taşları okşar
Kılıçlar paslanır kınında
Gemiler teğet geçer yalnızlığımı
Büyüyüp gider
Titreyen ellerimde ki çatlaklar…
Sen düşüme gelince
Bütün mısralar hezeyan
Anıları ince bir toz bulutu saklar
Namlunun ucuna sığınır vuslat
Sabahı eskiyen bir ana
Uyanamaz yarınlar
Sen düşüme gelince
Kokunu bırak
Üstü kalsın yarınların.
Âdem Efiloğlu