.
    Arkadaþým Gülgün, hiddetinden kýpkýrmýzý olmuþ bir hâlde, bir elinin tersini öteki elinin avucuna çarpa çarpa bana baðýrýyordu:
 
   “Neden söyledin, sürprizimi bozdun! Boþboðaz, sen de!”
 
   “Bilseydim söylemezdim Gülgün. Ýnan ki istemeyerek oldu.”
 
   “Söylemeden evvel insan bir düþünür, deðil mi? Bir sorar en azýndan. Böyle birdenbire söyleyince hiçbir deðeri kalmadý þimdi hediyemin.”
 
   “Çok üzgünüm arkadaþým. Bu kadar baðýrmana da gerek yok ayrýca. Güzellikle söylesen de anlarým. Kalbimi kýrýyorsun.”
 
   “Kýrýlýrsa kýrýlsýn. Yaptýðýn hataya göre az bile baðýrdým. Konuþmuyorum seninle.”
 
   “Demek öyle. Bu kadar basit, ha?”
 
   “Evet, bu kadar basit!”
 
   Neye uðradýðýmý þaþýrmýþtým. Yaptýðý resmen çocukluktu. Çantamý kapýp hemen evlerinden çýktým. Gözlerimden akan yaþlara mani olamýyordum. Kaç yýllýk arkadaþýmdý! Bu kadar saçma bir nedenle arkadaþlýðýmýzý bir anda silip atmasý nefsime aðýr gelmiþti.
 
   Eve gelip kendimi odama attýðýmda, olanlarý düþündüm. Gülgün o gün bana telefon açýp, “Ýþin yoksa on beþ dakika sonra buluþalým; alýþveriþ yapmaya çýkacaðým.” demiþti. Evlerimiz arasýnda birkaç ev vardý. Yakýn oturduðumuz için, en çok görüþtüðüm arkadaþlarýmdan biriydi. Zevkime güvendiðinden dolayý, alýþveriþe giderken genelde beni de çaðýrýrdý. Onu kýramadým. Sözleþtiðimiz gibi sokaðýn köþesinde buluþtuk. Birkaç maðaza gezdikten sonra en nihayet, almak istediði kazaðý buldu.
 
   “Bu sana biraz büyük deðil mi?” dedim.
 
   “Anneme alýyorum, kendime deðil.” diye cevap verdi.
 
   Dönüþte “Bize gel, bir çay içersin, sonra gidersin.” teklifine hayýr diyememiþ, onlarýn evine gitmiþtim. Annesi Sabiha Haným, insanlara küçük, büyük demeden candan davranan, iyi yürekli bir kadýndý. Güler yüzle “Hoþ geldiniz.” deyip, bize çay getirmeye mutfaða gitti. Biraz sonra üçümüz sohbet etmeye baþlamýþtýk. Ýþte ne olduysa o sohbet sýrasýnda oldu ve ben Gülgün’ün çok güzel bir kazak aldýðýný söyledim. Meðer ertesi gün Sabiha Teyze’nin doðum günüymüþ ve Gülgün de annesine aldýðý kazaðý ona doðum günü hediyesi olarak verecekmiþ. Ýþte bütün patýrtý bu yüzden çýkmýþtý.
 
   Dostluklara önem veren birisiydim. Kaldý ki Gülgün çocukluk arkadaþýmdý. Bütün patavatsýzlýklarýna raðmen onu çok severdim. Alttan alan taraf nedense hep ben olmama raðmen, sabrým sayesinde, arkadaþlýðýmýzý bozmadan devam ettiriyordum ama bugünkü davranýþý ve arkadaþlýðýmýzý basit bir nedenle bitirmesi çok gücüme gitmiþti. Ýster istemez iki yýl önceki olayý hatýrladým.
 
                                                  …
 
   O tarihlerde yirmi iki yaþýndaydým ve üniversiteden yeni mezun olmuþtum. Okuldan tanýdýðým Sinan’la kýsa süreli bir arkadaþlýðýmýz olmuþtu. Ciddi bir adým atmak için tahsil hayatýmýzýn sona ermesini bekliyorduk ancak okul bittiðinde Sinan vakit geçirmeden askere gitti. Þansýna, kýsa dönem çýkmýþtý. Aradan bir hafta geçmeden bana telefon açtý. Heyecandan elim ayaðým titriyordu. Bu sevincim birkaç dakika sonra hayal kýrýklýðýna dönüþecekti. Çünkü Sinan bana:
 
   “Handan, üzülmeni istemiyorum ama sana veda etmek için bu telefonu açtým. Sakýn beni yanlýþ anlama. Senden ayrýlmak istediðimi yüzüne söylemek istesem de bir türlü cesaret edemedim.”
 
   “Sen neler diyorsun Sinan? Ne ayrýlmasý?”
 
   “Fazla vaktim yok. Telefon için arkamda sýra bekleyen bir sürü kiþi var. O yüzden kýsa kesmek zorundayým. Vatani görev hazýrlýðý yaptýðým günlerde ailem, beni askerden döndükten sonra, tanýdýklarý bir ailenin kýzýyla evlendirmek istediklerini söyledi. ‘Benim düþündüðüm biri var.’ dediysem de kabul ettiremedim. Sana da anlatmýþtým. Babam çok otoriter birisidir ve ona karþý çýkmam mümkün deðil. Senden beni affetmeni istiyorum. Ne olur üzülme. Kader böyleymiþ.”
 
   Ahizeyi kulaðýmdan uzaklaþtýrýrken Sinan’ýn hâlâ bir þeyler anlatmaya devam ettiðini duyuyordum. Hýçkýrýklarla telefonu kapattým. Aileme, Sinan’la olan arkadaþlýðýmýzý, ciddi bir boyuta gelmediði için söyleyememiþtim. Hatta Gülgün bile Sinan’ý okul arkadaþým olarak tanýyor fakat ileride evlenmek istediðimi bilmiyordu. Annem ve babam günlerce yemekten içmekten kesilmeme, yastýðýma kapanýp aðlama krizlerine girmeme anlam veremiyor, beni doktora gitmeye ikna etmeye çalýþýyorlardý. Sonunda durumu kabullendim ve normal hayatýma döndüm.
 
   Evimize sýk sýk girip çýkan bir kadýn vardý. Annemin cami arkadaþý Behiye Haným… Beni de çok severdi. Anneme laf arasýnda “Tanýdýðým iyi bir ailenin oðlu var; istersen Handan’la onu baþ göz edelim. Eðer siz kabul ederseniz ben aracý olurum.” demiþ. Durumu bana açtýklarýnda ruhen çökmüþ vaziyette olduðum için itiraz etmedim. Birkaç gün sonra Behiye Haným görücülerle birlikte çýkageldi. Damat namzedi gencin adý Ahmet’ti. Yeni mühendis çýkmýþtý. Yirmi altý yaþýnda, eli yüzü düzgün, yakýþýklý birisiydi. Görgülüydü ve de hoþ sohbetti. Onu sevmem zor olmayacaktý. Her þey çarçabuk halloldu ve biz aile arasýnda küçük bir törenle sözlendik.
 
   Daha sözlenme arifesinde Ahmet bana evvelce baþka arkadaþlýklarým olup olmadýðýný sordu. Birbirimize þeffaf davranmamýz gerektiðini anlattý. Ben de Sinan’dan bahsettim. Onun da birkaç kýz arkadaþý olmuþ lakin fazla uzun sürmemiþti. Anlaþamayýp ayrýlmýþlardý.
 
   Ailem Ahmet’le kýsa zaman dilimlerinde görüþmemize ses çýkarmýyordu. O yüzden, ara sýra, yemeye, deniz kenarýnda dolaþmaya, sinemaya falan gidiyorduk. Her þey yolundaydý. Zaman geçtikçe, onun ne kadar iyi bir insan olduðunu anlamaya baþlamýþtým.
 
   Sinan üç ay sonra babasýnýn vefatý üzerine askerden izin alýp evine gelmiþti. Bu esnada bana telefon açtý.
 
   “Handan, hani sana avukat arkadaþýna danýþman için birtakým evraklar vermiþtim. Onlar bana lazým. Geri almayý unutmuþum.” dedi.
 
   “Peki, birazdan getiriyorum.” diyerek telefonu kapattým.
 
   Dediði olayý hatýrlamýþtým. Tapu dairesinde bir müþkülleri vardý. Bir avukat arkadaþýma danýþýp neticeyi telefonda Sinan’a aktardýðým hâlde, kendisi o günlerde askerlik iþine koþuþturduðu için, sözünü ettiði o evraklarý hemen geri verememiþtim. Sonra da fýrsat olmamýþ ve bende kalmýþtý. Son telefon konuþmamýzýn ardýndan hafýzamdan silinip gitmiþti. Evraklar çekmecedeydi. Aldým ve üstüme aceleyle bir þeyler giyip buluþma yerine gittim.
 
   Bana attýðý kazýðýn etkisiyle yüzüme bakamýyordu. Evraklarý teslim alýrken, sözlendiðimi duyduðunu ve tebrik ettiðini, benim en güzel þeylere layýk olduðumu söyledi ve kendisini affetmemi istedi. Benden ayrýlmasýna sebep olarak gösterdiði otoriter babasý ölmüþtü ne yazýk ki. Evlenmemize bir mani kalmamýþtý ama ben artýk baþka birisinin sözlüsüydüm. Üstelik Ahmet’i Sinan’dan daha çok seviyordum. Sinan’ýn þu dakikada söylediði sözler çok sýradan geliyordu. Bir an önce yanýndan ayrýlmak istedim. “Hoþça kal!” diyerek döndüðüm esnada Gülgün’le burun buruna geldim. Az ilerideki marketten bir þeyler almak niyetinde olduðumdan ötürü, onunla sadece merhabalaþtýk ve yoluma devam ettim.
 
   Yarým saat sonra eve geldim. Kendi kendime “Her iþte bir hayýr vardýr.” diyor ve ister istemez Sinan’la Ahmet’i karþýlaþtýrýyordum. Sözlüm, eski erkek arkadaþýmdan her bakýmdan üstündü. Durumdan çok memnundum.
 
   Akþam olmuþ; babam iþten dönmüþtü. Annemle birlikte hazýrladýðým sofraya oturup, yemeðimizi yedik. Televizyonda güzel bir film vardý. Hep beraber izlemeye koyulduk. Saat 21.30 sýralarýydý ki kapý çalýndý. Babam kapýyý açmaya gitti; annemle bense filmi izlemeye devam ettik. Salona döndüðünde babamýn yüzü allak bullaktý. Elindeki þeyi son derece üzgün bir tavýrla orta sehpanýn üstüne býraktý. Bu þey Ahmet’in söz yüzüðüydü. Annemle ikimiz donup kalmýþtýk. Üç - dört dakika kadar buz gibi bir sessizlik yaþadýk. Babam kýrýk bir ses tonuyla,
 
   “Gelen Ahmet’in babasýydý. Ahmet sözü atmýþ ama sebebini onlara bile açýklamamýþ. Özür dilediðini, üzgün olduðunu, konuþmak istemediðini söyleyerek çekip gitti.” dedi.
 
   Dünya baþýma yýkýlmýþtý. “Neden, neden?” diye hýçkýrýyor, “Ne yaptým; suçum ne?” diye baðýrýp kendimi yerden yere atýyordum. Genç kýzlýk gururum fena kýrýlmýþtý. Daha birkaç saat öncesine kadar dünyanýn en mutlu insanýyken, þimdi ne olmuþtu da bu haksýzlýk bana reva görülmüþ; üzüntülere gark olmuþtum? Ailem beni teselli etmeyi, ne kadar uðraþtýysa da baþaramadý. Odama kapandým. Üç gün boyunca sürekli aðladým ve tuvalete gitmek haricinde odamdan dýþarýya çýkmadým. Annem zaman zaman yemem, içmem için bir þeyler getirse de onlara da dokunmuyor, adeta açlýk grevi yapýyordum. Uykumda bile Ahmet’i ve sehpanýn üzerine býrakýlmýþ hâliyle söz yüzüðünü görüyor, kâbuslarla uyanýyor, tekrar hýçkýrýklara boðuluyordum. Üç günün sonunda, ne olursa olsun bir açýklama yapmasý için Ahmet’i aramaya karar verdim. Cep telefonu cevap vermiyordu. Aileme “Ýçim içimi kemiriyor. Ahmet’e neden benden ayrýldýðýný sormak istiyorum ancak telefonunu açmýyor. Mutlaka öðrenmem lazým. Yoksa çýldýracaðým.” dedim. Babam da, sözün bozulmasýnýn ertesi günü, Ahmet’in ayrýlma sebebini öðrenmek istemiþ ve babasýnýn iþ yerine uðramýþtý. Aldýðý cevap yine aynýydý. Onlar da sebebini bilmiyorlarmýþ fakat oðullarýnýn son derece kararlý tavrý karþýsýnda sözü bozmak zorunda kalmýþlar. Zaten Ahmet de apar topar tatile çýkmýþ, ne zaman döneceðini de söylememiþ. Babam bunlarý anlattýkça yüreðim daralýyordu. Sonunda dayanamayýp bayýldým.
 
   Sözün atýldýðýný duyup durumuma üzülen arkadaþlarým beni teselli etme yarýþýndaydýlar ama Gülgün’ün yeri bambaþkaydý. Huysuz tavýrlarýný, tepeden bakan, kibirli hâlini bir yana býrakmýþ, binbir þaklabanlýk yaparak beni güldürmeye, kafamý daðýtmaya çalýþýyordu. “Aaah, ah! Senin kýymetini bilemedi, inþallah yýlanýn birisine rastlar da görür gününü.” diye, intizar üstüne intizar ediyordu.
 
   Babam iþin peþini býrakmamýþ, Ahmet’in dönüþünü gözlemiþ. Biricik kýzýný böylesine üzen birisi elbette bunun hesabýný vermeliymiþ. Ýþte sonunda, Ahmet tatilini bitirmiþ ve iþinin baþýna dönmüþ. Ýþ çýkýþýnda babamla karþýlaþtýðýnda yine hiçbir açýklama yapmamýþ, “Handan’a telefon açarým.” demiþ. Babam bunlarý bana ilettiðinde, gelecek telefonu merakla beklemeye baþladým.
 
   Sonunda Ahmet aradý. Sadece “Alo?” diyebildim. Yaþadýklarýmýn az buz þeyler olmadýðýný tahmin ettiðinden olacak; beni üzmemeye ve kýrmamaya çalýþtýðýný belli eden bir ses tonuyla ayrýlma sebebini izaha baþladý:
 
   “Handan, ben de istemezdim böyle olmasýný ama ilkelerime ters düþen noktalara asla müsamaha edemeyen birisiyim. Sözü attýðým gün evinize gelmek üzereydim. Tam sokaða girdiðim sýrada arkadaþýn Gülgün’le karþýlaþtým. Hâl hatýr sorup sýradan bir - iki þey konuþuyorduk ki, bana senin evde olmadýðýný söyledi. “Nerede?” diye sorduðumda, “Az önce arkadaþý Sinan’la konuþurken görmüþtüm, sonra baþka bir yere gitti ama merak etme; geç kalmaz, eve gelir.” dedi. “Okuldan arkadaþý Sinan mý?” dedim. “Evet, o…” dedi. Bu kiþi, bana anlattýðýndan bildiðime göre, senin eski erkek arkadaþýn. Sen artýk benim sözlümdün, oysa yine de onunla görüþmeye devam ediyordun. Açýklamasý ne olursa olsun; buna tahammül edecek bir erkek deðilim. O yüzden sözü attým. Sebebini kendi aileme ve senin ailene söylemeyiþim, sýrf senin zor durumda kalmaman içindir. Bundan sonraki yaþamýnda sana mutluluklar dilerim.”
 
   “Açýklamasý ne olursa olsun” demiþti. Bu sözünden sonra ne söyleyebilirdim ki? Bütün izah yollarýmý tek cümle ile týkayývermiþti. Kelimeleri beynimi bombalýyorken “Hoþça kal.” dediðini duydum. Boðazýma âdeta bir yumruk týkandýðý için cevap veremedim. Telefonu kapattým. Aðlayamayacak kadar yorgundum. Iþýðý kapatýp yataða uzandýðým esnada, annemin ayak seslerini iþittim. Oda kapýmýn önüne kadar gelip, geri dönmüþtü. Yattýðýmý anlayýnca beni rahatsýz etmek istememiþti.
 
   Yataðýmda bir saða, bir sola dönüp dururken düþünüyordum. “Ahmet ne söyledi?” derlerse ne diyecektim? “Sinan’la görüþtüðüm için sözü atmýþ.” diyemezdim çünkü Sinan’ýn varlýðýndan haberleri yoktu. Üstelik hiç günahým yokken onlarýn gözünde de suçlu durumuna düþecektim. “En iyisi ‘Ahmet evliliðe hazýr olmadýðýný hissetmiþ ve vakit geç olmadan bu iþi bitireyim, demiþ.’ þeklinde bir açýklama yapayým.” diye bir karar aldým.
 
   “Gülgün’ün boþboðazlýðý yüzünden oldu bütün bunlar!” düþüncesi beni bir anda sinirlendirdi. Daha sonra onu da suçsuz buldum. Öyle ya; Gülgün benim Sinan’la ciddi planlarým olduðunu bilmiyordu ve onu sadece sýradan bir arkadaþým sanýyordu. Ahmet’le Sinan hakkýndaki konuþmalarýmýzdan da haberi olamazdý. Üstelik o gün Sinan’la beni birlikte gördüðünde, “Ahmet’e bu durumdan sakýn bahsetme.” diye tembihlememiþtim de. “Bilseydi, söylemezdi.” diyerek son noktayý koydum ve derin bir uykuya daldým.
 
                                                 …
 
   Ýki yýl önceki bu olaylarý hatýrlayýnca, Gülgün’ün bana bugün ne kadar büyük bir haksýzlýk ettiðinin farkýna daha çok varmýþtým. Bu haksýzlýðý onun da anlamasý gerekiyordu. Hemen cep telefonumdan kendisini aradým. Benim olduðumu anlayýnca buz gibi bir sesle,
 
   “Ne var?” dedi.
 
   “Benim sözüm neden bozulmuþtu; biliyor musun?” dedim. Meraklanarak,
 
   “Neden?” diye sordu.
 
   “Çünkü sen o gün benim Sinan’la görüþtüðümü Ahmet’e söylemiþtin. Sen bilmiyordun ama Sinan’la benim aramda evliliðe giden bir arkadaþlýk vardý. Olmadý; ayrýldýk ve ben bunu Ahmet’e anlatmýþtým. Onunla görüþtüðümüzü öðrenince bunu gurur meselesi yaptý ve sözü attý.” diye cevap verdim.
 
   “Ýnan ki bilmiyordum. Bilseydim söyler miydim?” dedi, son derece üzgün bir ses tonuyla.
 
   “Ben de bugün senin annene sürpriz yapacaðýný bilmiyordum. Bilseydim ben de söylemezdim. Hem benim söylemem sadece senin sürprizini bozdu ama senin söylemen benim kuracaðým yuvayý yýktý. Aradaki farký sen düþün artýk!”
 
   Baþka bir þey söylemeden aniden telefonu yüzüne kapattým. Birkaç dakika sonra evimizin kapýsýnýn zili acý acý çaldý. Odamda, dýþarýdan gelen sesleri dinliyordum.
 
   “Teyze, Handan’la acilen görüþmem lazým.”
 
   “Buyur geç kýzým; odasýnda kendisi.”
 
Mücella Pakdemir