Orhan Veli Kanık "beni bu havalar mahvetti" demiş ya beni de bu sosyal medya mahvetti. Öyle paylaşımlar var ki görünce "iyi bize ne, cehennemin dibi, zıkkımın kökü" diye geçiyor içimden.
Dün okuldan eve geldiğimde azıcık dinlenirken girdiğim bu sosyal medyadan "kısır yeme" isteğimle çıktım. Girmez olaydım dedim, zıkkımın kökü, cehennemin dibi...
Bugün okula gittiğimde bir kaç stajyer arkadaşımızın sosyalini de medyasını da burnundan getirdim. Çünkü benim canım ne istiyorsa en kısa zamanda yemezsem ağlıyorum. Anneleriniz öğretmiştir size de. Sağ olsunlar gidip kısır getirdiler ama ne işe yarar artık, dün azıcık yapıp yememe rağmen sonuç sıfır, üç beş gün çekeceğiz artık.
Paylaşımlarımı gözden geçirdim; "Yok ben o kadar abartmıyorum," dedim kendime. En azından her zaman her evde bulunacakları paylaşıyorum. Bakıyorum "Arkadaşım kahveye gelmiş, anladık; olabilir kahve resmi, babamla balkon keyfi, çekirdek çerez vesaire, o da güzel ama gel gör ki kahvaltı keyfi, arkadaşlarımla gündeyiz, yok böreklerim nasıl oldu çöreklerim tuzlu oldu, mangalımız isli oldu derken bir bakıyorsunuz yemeklere bakakalmışsınız, ağzınızın suyu akmış. İşte bu kötü huyumdan olsa gerek yemek programlarını da seyretmem ben. Bizde kadınlar kendini ispatlama derdinde midir nedir anlamadım ama bunlar artık bana görgüsüzlüğümüzün başka bir boyutu gibi gelmeye başladı. "Bak biz neler yiyoruz, sizi sefiller! Sizin yok, ohh canın çeksin de yiyeme inşallah!" der gibi.
İnsan dünkü aklını bugün beğenmiyor. Alamayanları umursayan kalmamış onu anladık da benim gibi canı çeken, o anda yemezse hastalananları düşünen de mi yok?
İki gün sonra mübarek Ramazan ayı başlıyor, artık cuma namazından haberi olmayanların cuma mübareklerine, araştırmadan ayet hadis paylaşmalarına alıştık da Allah vere de yemek paylaşmasalar diyorum.
Yıllar önce yazdığım şu şiirimi de onlara armağan etmeden önce yinelemek istiyorum.
Orhan Veli Kanık "beni bu havalar mahvetti" demiş ya beni de bu sosyal medya mahvetti. Öyle paylaşımlar var ki görünce "iyi bize ne, cehennemin dibi, zıkkımın kökü" diye geçiyor içimden...
Ey Allah’ım nedir bu, hem susuzum hem açım,
Kalmadı hiç mecalim, ağzımı açamıyom,
Nerdeyse yolacağım kalan iki tel saçım,
Zormuş nefsi terbiye kendimden kaçamıyom.
Sucuklu bir yumurta şöyle sahanda gelse,
Bandırsam ekmeğimi baharat bağrım delse,
Sıyırsam ta dibini bir tek sahanı kalsa,
İsrafı hiç sevmem de bilerek saçamıyom.
Derin tabakta mantı kıymasıyla bezense,
Üstüne tereyağı gezdiren çok özense,
Kepçe ile yesem de kalınlaşsa şu ense,
Sarımsaklı yoğurdu görmeden geçemiyom.
Bir ocakbaşı bulsam şişte gelse o ciğer,
Nar gibi kebaplarda şimdi dünyaya değer,
Lavaşa sarsam yesem, dürüm olsa da eğer,
Ayranları ard arda dişimle açamıyom.
Sıra sıra dizilmiş taze sarma yenmez mi?
Yanında meşrubatla yediklerim sinmez mi?
Açlıktan bedbaht iken acılarım dinmez mi?
İrisi ufağını gözümle seçemiyom.
Lahmacun da olur da kat kat yağlama olsa,
Yanında salatası gelip kapımı çalsa,
Önce gözüm doysa da, ardından midem dolsa,
Böyle lezzet bulunca bedel de biçemiyom.
Patlıcan kebabının tadına doyum olmaz,
Her gün bal kaymak yesem bedenim zinhar solmaz
Hele bazlama olsa sana bir cimcik kalmaz,
Yazık ki kanadım yok bir yere uçamıyom.
Birkaç dilim baklava hem fıstıklı olandan,
Okkalı bir kahveyle fincanıma dolandan,
Doydum desem etrafa şöyle pembe yalandan,
Günahlar da birikti dünyadan göçemiyom.
Tansiyon mu düşüyor, titriyor mu dizlerim?
Lokantanın önünde yiyenleri izlerim,
Tokmuş gibi yaparım, açlığımı gizlerim,
“Simitçi ver bir simit,” sade su içemiyom.
