Online Üye
Online Ziyaretçi
Şimdi bir şiir d/üşüyor parmaklarımdan
Harflerinde Kızıldeniz
Hatta buz maviyi
içiyor kelimelerim
Fizan’da volta
atıyor
Everest’te
çığlık
Sanırım hep
geç buluyor
Bizi pişmanlık…
Ateşi
gördüğümde
İstiladaydı gözlerim
İrislerinde ağlıyordu
bir kemancı
Aklımın sarhoş
köşelerinde
Mey içe içe
Raksa duruyorduk…
Dudaklarımla yakaladığım
yıldızlar
Dilimin ucunda
samanyolu
Sözlerim ıslık
ıslık
Venüs’e
uzanıyordu
Ve geceler kanıyordu
Hilalin kızıllığından…
Ne ağlat
Ne acılara sar
kimsesizliğimi
Değil mi ki
bütün bitişler yitirilmelere
Ruhumda izi
kalsın kimsesizliğimin
Yabana atılmış
duygularımla
Kucaklayayım
yalnızlığımı
Gel ben
kaybolayım samanyolunda…
İlahi bir
çağrı düşüyor kulaklarıma
Avuçlarıma bütün
âminleri kondurup
Renklerin
içinden çoğaltıyorum
Bana en çok
yakışan siyahı
İzbe
dokunuşlar yüzüyor sığ denizlerimde
Batan
gemilerimin güvertelerinde
Genzime
takılmış imdat çığlıkları
Cirit atıyor…
Umutsuz değilim
asla
Karadeniz kadar
akmaya meyilliyim dar boğazlardan
Gözyaşlarıyla
beledim hafızamı
Unuttum
Aklımın oynadığı
oyunlarını
Sonra Güneşi
sana boyadım…
Sevda kurşunuyla
vuruluşumu kutluyorum
Kara toprağa kapanıp
yüzükoyun sevmeyi
Aşk tüketti bütün
birikimlerimi
Artık kendi
limanına demirledi duygularım
Senden önce
ruhuna eşkıya bir adam vardı
Senden sonra hiç
kimse…
K
A
L
M
A
D
I
…
Âdem Efiloğlu
Yorum: Adem Efiloğlu