Online Üye
Online Ziyaretçi
Çocukken ben
Bir şimşekler çaktığında korkardım
Bir de ufak bir kızın gözlerine baktığımda...
Yorganı başıma alırdım usul usul
Başlardım salâvat getirmeye
Annem de beni uyutmak için
Başlardı bin dereden su getirmeye...
Çocukken ben
Bir kediyi araba ezdiğinde ağlardım
Bir de kışın burnuna havuç taktığımız
Kardan adamlar eridiğinde...
Yağmuru tanrının gözyaşları sanırdım...
İnsanlara rahmet imiş, bereketmiş,
Toprağa canmış
Yağmadı mı yurduma bunalırdım...
Çocukken ben
Savaşın kirli yüzünü hiç bilmezdim, hiç anlamazdım...
Habire, kurşun askerlere savaş yaptırırdım
Öldüler mi hiç ağlamazdım...
Ne oldu birden bana böyle
Sulu göz oldum.
Bir Türk Askeri vurulup düşmesin yere
Gözlerim kan çanağı sanki çağlayan bir dere...
Çocukken ben
Vatanımı çok sevmiştim
Aynen şimdi de sevdiğim gibi...
Can nasıl feda edilir
Sevdiklerinden nasıl vazgeçilir bilmezdim...
İyi ki büyüdüm
İyi ki de bunları öğrendim...