(YALNIZLIK)

  Telefonun alarm melodisi ikinci tekrara geçtiðinde arabanýn açýk olan camýndan içeriye girmeye çalýþan Fransýz’ýn burnunu ýsýrýyordum; kopmak üzereydi. Üçüncü tekrarýnda hala Fransa’dayým, kan ter içinde bir tuvalet arýyorum ve köprü parmaklýðýnýn son bulduðu noktada bir katedral yükseliyor; içeri giriyorum. Gördüðüm her insana evrensel rüya dili ile tuvalet nerede diyorum ancak herkes arka sýralarda bornozla oturan gençleri azarlayan papazý izliyor. Cevap alamýyorum. Birden etraflýca bir loþluk yayýlýyor havaya. Düþ dünyasý karanlýða bürünüyor ve ele avuca gelen ancak sýðmayan gerçek dünya aydýnlanmaya baþlýyor. Gözlerimi açýp da yatakta doðrulmadan hemen önce nerede olduðumu anýmsamaya çalýþýyorum. Acaba günlerden hangi lüzumsuzu, yersizi ve takvimde öyle gri gri vaktinin gelmesini bekleyeni? Saatin önemi var mý, yoksa zamansýz çalan o hafta sonu alarmlarýndan biri mi beni uyandýran? Ve biraz daha aydýnlýk; teras katýnda, yatak odasýnýn açýk duran penceresinden yoðun bir ýþýk huzmesi tuvalet masasýnýn yanýnda, dik duran ferforje çerçeveli aynaya çarpýyor, oradan da yukarýya yöneliyor. Tavana yayýlmýþ milyonlarca minik kum taneciðinin devasa gölgesi birbirine karýþýp, yollarýna çýkan boya çatlaklarýna doluyor. Hava kuru; dilim, damaðým ve içeride baþka ne varsa kupkuru. 

  Her bir iplik tanesi sýcaðýn etkisiyle, yakýcý birer diken parçasýna dönmüþ olan halýlara basarak mutfaða, oradan da duþ almak üzere banyoya giriyorum. Metal kablolu duþ hortumu kýrýlmýþ, o da kýrýlsýn. Hatta beter olsun hayatýmdaki diðer önemsiz þeylerin birçoðu gibi. Saçlarýmý köpürtmeye koyuluyorum. Kýrýldýðýnda son derece saldýrgan bir sivriliðe bürünmüþ olan zýrh, içerisinde uzanan savunmasýz plastik hortumu delmiþ; ömrünün belki büyük bir kýsmýný birlikte geçirdiði diðer yarýsýna, kendi yarasý ile saldýrmýþtý. Ne insansý bir zorbalýk! Açýlan delikten fýrlayan ince suþeridi ise yýllar süren tutsaklýðýndan kaçýyormuþçasýna telaþlý; önce bacaðýma çarpýyor, oradan da darmadaðýn bir halde küvete akýyordu. Belki de günlerdir devam eden bu olaya pek de aldýrýþ etmiyorum. Çabucak yüzümü kaplamýþ olan köpük bulutundan kurtulmak, gözlerimi yeniden açmak istiyorum. Kendimi bildim bileli korkar, nefret ederim karanlýktan. Karanlýk, hiçlikte yaþamaya çalýþmaktan bile beter. Çünkü karanlýk canlýdýr; nefes alýr, anlaþýlmaz sesler çýkarýr ve koyuluðunu idame ettirmek için cesaretimle beslenir. Bunun sonunu getireceðini bilmez karanlýk. Aptaldýr. Ve öyle kolay, öyle çabuk olur ki cesaretimin tükeniþi ve öyle kýsadýr ki karanlýðýn ömrü. Göz açýncaya kadar geçer, biter. Gözlerimi yeniden kapatýp, kulaklarýmý týkayarak su damlacýklarýnýn hýzla kafama çarpýþýnýn içeride oluþturduðu uðultuyu dinliyorum. O uðultu her seferinde zihnimi yoran düþünce savaþlarýný yok eder ve karmaþanýn yerini tatlý bir sessizlik alýr. Ancak kýsacýk bir süre sonra yoðun bir korku ve endiþe duyarak gözlerimi yeniden þekilden þekle, renkten renge bürünen aydýnlýða açýyorum, ölüyor karanlýk.

   Duþ vanasýný kapatýp, giyinmek üzere yatak odasýna geçiyorum. Sýcaðý dayanýlýr kýlacak tek þey havanýn kuru olmasýyken, banyo kapýsýndan içeri daðýlan buhar nedeniyle o da cývýklaþýyor. Giysi dolabýnda; askýda duran kolsuz, krem renkli keten elbiseyi alýp üzerime geçiriyorum. Böylelikle gece boyu ara sýra uðramýþ olan karabasanýn kollarýnýn arasýna bu kez kendi çabamla sokulmuþ oluyorum.

   Saçlarýmý kurutmaya hiç mi hiç niyetim yok. “-Deli miyim ayol?”, diyorum Yeþilçam filmlerinden fýrlamýþ bir tonlamayla ve bu saçmalýðý benden baþka hiç kimsenin duymayacaðýnýn rahatlýðýyla. Yine ayný dikenli yollardan geçerek mutfaða gidiyorum, uyanýr uyanmaz dolabýn alt kýsmýndan alýp dondurucuya koymuþ olduðum sodayý birkaç yudumdan ibaret bir hýzla mideye indiriyorum. Dolapta, her zamanki gibi tek kiþilik saklama kaplarýnda bir sonraki gün yenmek üzerine kaldýrýlmýþ; ancak günlerdir dokunulmamýþ yemek kalýntýlarý bulunuyor. Sað arka köþeye sinmiþ beyaz peynir kutusunu çýkarýyorum, ufak bir dilim kesip büyük kalýptan ayýrarak kenara kaydýrýyorum. Ekmek sepetinden aldýðým, kurumaya yüz tutmuþ somundan küçük bir parça koparýp, kestiðim peynir parçasýný da içerisine týkýþtýrarak üç lokmada bitiriveriyorum. Her þeyi ait olduðu yere kaldýrmayýp mutfak tezgahýnda býrakarak banyoya yöneliyorum. Banyo halýsý hala ýslak; duþ baþlýðýnýn kablosu ise mücadelesine devam ediyor. Önemsemiyorum ve ellerimi yýkayýp, diþlerimi ise fýrçalamayarak, seksenlerden kalma ahþap kaplama hole geçiyorum.

  Vestiyerde asýlý duran postacý model süet çantamý boynuma geçiriyorum. Metal çerçeveli güneþ gözlüklerimi, burunluk kýsmýnýn saçlarýma takýlacaðýný bile bile ancak bundan bihaber reflekslerime laf geçiremeyerek alnýmdan yukarýya kaydýrýyorum. Ayaklarýmda gayri resmi birer sandalet, çelik kapýyý kapatýyorum. Üst; iki klik! , alt; üç klik! Üç beþ adým geri gidiyorum. Salkým desenli ferforje kapý önü korkuluðu doðal görünümlü tüm yapaylýðýyla, görgüsüzlük kavramýnýn vücut bulmuþ hali; onu da kilitliyorum. Sýradan bir iþ gününe baþlamak üzere, andan sonrasýnýn bilinmezliðinin tüm hafifliðiyle merdiven basamaklarýndan inip, Aðustos sýcaðýna karýþýyorum. 

  Ýki yýllýk kredi taksitinin ikinci ayýnda sað arka çamurluðundan darbe alan aracým apartman giriþinin hemen önünde, yol kenarýnda duruyor. Arkasýnda oluþan gölgenin gülünç serinliðine ise sokaðýmýzýn kirli beyaz, iri ama aptalca köpeði uzanmýþ; aðzý açýk, dili asfalta yapýþmýþ baygýn baygýn bana bakýyor. - “Hadi bakalým kendine baþka bir gölgelik bul. Bak sana söz; akþam yemeðinde kocaman bir kaval kemiði...” Hiç oralý olmuyor. Elimle dürteyim, ayaðýmla dürteyim diyorum, sanki neremi uzatsam koparýverecek, yapamýyorum. Aman neyse, motor çalýþýnca kaçar nasýlsa deyip sol ön kapýyý açýyorum. Aracýmýn bir evlat gibi baðrýna basýp büyüttüðü sýcak hava, tüm þýmarýklýðýyla yüzümü tokatlýyor. Rahat bir nefes almak üzere camlarýný açmadan da önce; yabancý kavramýnýn en çok yakýþtýðý insan kaynaklý korkularýmý yok etmek üzere kapýlarý kilitliyorum. Kontaðý çevirir çevirmez bir önceki günün yoðun temposunu hafifletmekten çok zihnimdeki sesleri duymamak üzere açtýðým müzik, kaldýðý yerden son ses çalmaya baþlýyor; “güneþte demlerim senin çayýný/ yüreðimden süzer öyle veririm”. Dün akþam; istemeyerek kapattýðým ve geride hafif bir uðultu ile yoðun bir duygu hali býrakarak susan müzik, sabah ayný heyecaný uyandýrmýyor. Sesi kýsýp, kayýtlý radyo kanallarýndan rastgele bir tanesini açýyorum. 

   Þimdi Seðmenler'de dolaþmak var, aðaçlarýn arasýna karýþmak, topraðýný koklamak, çimlerine basmak, uzanmak, biraz kestirmek. Ben ise doða ve uyku ile arama bir iki tane de büyükelçilik katýp Atatürk Bulvarýnda yokuþ aþaðý ilerliyorum. Ýki alt geçit, bir Kýzýlay, üç de trafik lambasý geçtikten sonra karþýda; saat dokuz-on hizasýnda duruyor. Her gün, hep ayný yerinde, duyarsýz insanoðlu gibi etrafýnda akýp geçen hayatlara aldýrmadan hep ayný yöne dikmiþ altý gözünü; kýpýrdamadan duruyor. Üç geyikli günaydýn heykeli her sabah iþe gidenleri poposuyla selamlýyor. Ankara kadar tozlu, Ankara kadar cansýz ve koyu; ve bir o kadar da Ankara olan heykel. 

   Hastane otoparkýnda attýðým üç tur sonrasýnda da yer bulamayýnca iki sokak arkadaki okulun bahçesine giriyorum. “-Anahtarý üzerinde býrak abla” diyor; kafasýnda semt pazarýndan 5 liraya alýnma turuncu kaset bulunan, görünen uzuvlarý jilet izleriyle kaplý, kara, kuru cüsseli ve birkaç hafta önce de neredeyse ezecek olduðum için arkamdan þiddetli bir küfür sallayan eleman. Dediði gibi yapýyorum. Geçmiþ zamanda kalan küfürlere ve sandaletimin içerisine dolan kumlara aldýrýþ etmeyerek oradan uzaklaþýyorum.

   (YAÞLILIK)

  Lüzumsuz hastalýklar yaz tatilinde. Hastane giriþinde kimseyi öteye beriye itelemek zorunda kalmadan geçebiliyorum. Bodrum katýndaki bölüm koridorunda, ne ara kaynaþtýklarýný hiçbir zaman anlayamadýðým hasta ve hasta yakýnlarý her gün olduðu gibi yurt gündemini tartýþýyor.

  “-Herkese geçmiþ olsun. Günaydýn Serpil Haným.” deyip otopark manzaralý odama geçiyorum. Pencereden dýþarý baktýðýnýzda; ayaktaysanýz 06 plakalý araçlarýn tamponlarýný, oturuyorsanýz ya dingili ya da ufak bir parça gökyüzü maviliðini görebildiðiniz ufacýk doktor odasýna girip çantamý dolaba kaldýrýyor, üzerime uzun kollarý yer yer kararmýþ beyaz önlüðümü geçiriyorum. 
 

 Bir müddet sonra, hastalardan birinin monitörüne bakmak üzere odadan çýktýðýmda karþýlaþýyorum onunla. Yaþlýlýkla ilk karþýlaþmam deðil ancak onu gördüðümde, bir þeylerin çözülmeye baþladýðýný hissediyorum. 

  Giyile giyile bollaþtýðýndan þalvara benzemiþ olan pijamasýnýn bel lastiðinden dýþarý doðru bir idrar sondasý uzuyor. Sondaya ait idrar torbasý sol elinde; yürümeyi yeni öðrenmiþ olan çocuklar gibi ürkek, titrek ve olabildiðince dýþa açýlmýþ bacaklarýyla minik adýmlar atarak yanýma yaklaþýyor. Adý kirli, kendi bembeyaz bir sakal ile kaplý, eskiden kaslý olduðu belli geniþ bir çenesi var ve iki koca hamur parçasý gibi sarkmýþ yanaklarý tüm duygu ifadelerini saklayabilecek birer örtü gibiler. Beyaz, ama bembeyaz saçlarýnýn her bir teli ayrý bir köþeye uzamýþ ve her biri tek tek izlenebilecek kadar seyrelmiþ. Gülümsemenin nasýl bir iþlev olduðunu unutmuþ dudak köþeleri, aþaðýya doðru bir kavis almýþ. Gözleri geçekten de ela mý yoksa kataraktýn bulanýklaþtýrdýðý bir kahverengi mi, koridorun cýlýz ýþýðýnda ayýrt edemiyorum. Sadece boþ, bomboþ baktýðýný söyleyebilirim, o kadar. Gitmesi gereken odayý gösteriyoruz. Yanýmýzdan geçerken duyulan uzunca bir pýrt sesine ve ardýnda býraktýðý kokuya kimse gülmüyor. Oysaki bu son tepkisizliðe dek gözümde ufak bir oðlan çocuðundan farksýzdý. Öyle olmadýðýný anladýðým an fark ediyorum; o kocaman, patates çuvalýna dönmüþ, kambur ve hantal cüsseyi. Tüm þirinliðini yýllar yýllar öncesinde býrakmýþ o insan bedeni artýk bu dünyaya ait deðil sanki. Nasýl ki ufacýk insanlarý, ufacýk insan yavrularýný suratsýz hastane koridorlarýna yakýþtýramýyorsam, o koca cüsseyi de tüm yaþamýþlýklarýna, tecrübelerine ve belki geçmiþte kalmýþ baþarýlarýna raðmen bu dünyaya yakýþtýramýyorum. Ama o, bu dünyadaki nadir þanslý insanlardan. Çünkü onu çok kýymetli bir nesneymiþçesine kliniðin kapýsýndan içeriye uðurlayan ve bu dünyaya hala yakýþtýran birileri, kapýnýn ardýnda, samimi bir telaþ içerisinde, geri dönmesini bekliyorlar. Bu dünyaya belki de en ait olan þey; sevgi, bu dünyaya ne de çok yakýþýyor. Sevgi yoksulu bir yaþlý olmaktansa, genç yaþta ölüp gitmeyi diliyorum o an.

  Bünyeme girmiþ olan bu aðýr duygusallýk bana yakýþmýyor, emanet duruyor sanki. Sahibine geri vermeli diyorum ama þimdi nerede bulacaksýn onu? Etraftaki birine ait olmalý mutlaka. Ýþin yoksa ara, dur. Kesin hemþire haným; gözleri ýslak ýslak duruyordu sanki. Bulaþýcý bir hastalýk gibi bir þey zaten bu duygusallýk. Bazen yatak döþek yatýran, bazen de ufak bir kýrgýnlýktan öte gitmeyen ama muhakkak belli mesafedeki zayýf bünyeli her bir kimseyi etkileyen pis bir bulaþýcý hastalýk. Sahi bünyem zayýf mý o kadar? Yaþadýðým onca þeye raðmen, hala ve bu yaþta. Yaþým o kadar da ileri deðil, daha yolun yarýsýndayým. Gerçi en çok yaþlýlarý etkilemiyor mu bu duygusallýk zehri? Karar mercisi deðil midir halbuki kocamýþ bir bünye ve ne iþi var duygusallýðýn o bünyede? Kaný soðuk akmalý büyük dediðinin, zihninde hararet yapmamalý. O biraz dökük, yarý kýsmý beyaz saçlarla örtülü kafanýn içinde geçenler ile deðiþen derecelerde buruþmuþ dudaklardan dökülen sözcükler, önemsemediðimizi düþündüðümüz anlarda bile bilinçaltýmýza iþliyor. Duygusallýk zehri ile kirlenen zihinlerden süzülüp gelen zehirli cümleler ile mahvetmemeli kendinden sonra gelenin hayatýný. Mantýklý olmalý büyük dediðin, aklý o yýpranmýþ baþýnda ve mümkünse serin olmalý. Duygusal derinliklerde yüzüp dip karanlýðýna sevenlerini de çekmek yerine, en yukarýda kulaç atýp deneyimleri ile aydýnlýða giden yolda rehber olmalý. 

  Ben nasýl yaþlanacaðým acaba? Yalnýz yaþamaya devam etmek istemiyorum. Yalnýzlýk çekeceðine kahýr çek daha iyi demiþti bir gün Elmas Teyze. Kahýr çekmeye razýydým da o bile istemeyle olmuyormuþ iþte. Þimdi içimde acý dýþarýda yalnýzlýk.

(YAÞLANANIN GÖZÜNDEN)

 Beden ölmeden umutlarýn tükenmesi diye bir þey olasý deðildi. Hatta ölümün ardýný bile hayal ediyor, ruhun ölümsüzlüðüne sýðýnýyorduk dünyada attýðýmýz her titrek adýmda. Ölüm kaçýnýlmaz sondu. Olmasý gerekendi. Öyle ya da böyle gelecekti, ondan kaçýþ yoktu. Kutuplarda buza saplanýp kalmýþ bir gemi kaptanýnýn cesareti kadardý yaþam bataklýðýndaki son çýrpýnýþlarýmýz. Az biraz sonra ölmemeye kararlý ancak bir o kadar da yorgun, yýlgýn ve de donuk. 
 Doðduðumuz gün edindiðimiz sonsuzmuþ gibi görünenen enerjiden birkaç soluk alýmlýk kalmýþtý. Ve o soluk bile ancak ayakta durmaya yetiyordu. Ayakta durmak denirse buna ya iþte; olduðu kadar. Hayatýn kalaný puslu, hastalýklar devasa, sorunlar çözümsüzdü. Bir kabusun çýkmaz sokaðýndaydýk sanki; dönüp dolanýp da yorgun argýn geldiðimiz nokta baþlangýç noktamýzdý. 
  Korkmuþtuk yaþlanmaktan, en az ölümden korktuðumuz kadar. Ancak buraya kadardý. Korkulan gün gelmiþ, çatmýþtý. Önce en kýymetlim, sonra da ben. Yaþlýlýktan korkmakla geçen koca bir gençlik dönemi sonrasý iþte buradaydým. Bu ucu karanlýk koridorda, tedavi olmayý bekleyen hastalardan biri. Çare bir adým önümdeymiþ gibi görünüyor ancak aldýðým her soluk beni üç beþ adým geriye götürüyor, uzaklaþtýrýyordu. Etrafýmdaki gencecik gözlerin sabýrsýz bakýþlarýný üzerimde hissediyordum. “Hadi be amca akþama kadar seni mi bekleyeceðiz, geç artýk þu odaya!” bakýþlarýydý bunlar. Gülünç olan þu ki; çiþimin geldiðini bile hissedemeyen ben, nasýl da insanlarýn beklentilerine karþý bu kadar duyarlý olabiliyordum. Sabýrsýzca geliþimin beklendiði koridorlar geçmiþimin yosunlu duvarlarý ardýnda kalmýþtý. Dün gibi yakýn, sonsuzluk kadar uzak. Zihnimin her bir köþesi bu güzel anýlarla doluydu. 
  Evliliðimizin ilk yýllarýydý. Minik oðlumuz asansörün sesini duyar, kapýyý açýp sabýrsýzca yolumu gözlerdi. Asansörün kapýsý açýlýr açýlmaz mis gibi yemek kokularý dolardý burnuma. 
  Derin bir nefes alýyorum ayný kokuyu duymanýn ümidiyle, keskin bir ilaç kokusu burnumu sýzlatýyor, vazgeçiyorum. Bir, iki saniye sürüyor soluksuz direniþim. Yaþamýn gerekli kýldýðý her gülünç alýþkanlýk gibi bu da bedenin ölüme meydan okuyuþu. Vazgeçtim demeyle geçilemiyor yaþamdan. Ölümün kaçýnýlmazlýðýndan da kaçýnýlmaz yaþamýn sürekliliði. Bu çürümüþ bedene sýkýþýp kalmýþ engin bir ruh; sabýrsýz ölümle kucaklaþmak için. Üstelik henüz ölmeden çürümüþ olan bedenin, yaþam arzusuna inat. 
  Anýlarým da tüm bu itici koþullara raðmen taptaze karþýmda duruyor. Sahnemde artýk serum askýlarý, soluk renkli monitörler ve damgalý nevresimlerle kaplý yatak örtüleri yok. Dev bir hortum hepsini hastanenin tavaný ile birlikte içine alarak göðe yükseliyor. Etrafýmýzý saran duvarlarla birlikte, tüm o önlüklüler çetesi saydamlaþýyor. Titrek elimin içerisinde sýcacýk avcunu hissediyorum sevdiðimin. Hatýrladýðým son hali gibi deðil. Damarlarýn, kemikler ile görünme yarýþýna girmediði zamanlardan kalma bir aný. Mevsim sonbahar. Yapraklar renkten renge giriyor, yanýyor kimisi; alev alev. Attýðýmýz adýmlara komþu minik fareler arkalarýnda çýtýrtýlar býrakarak yer örtüsünün altýna, ikinci bir dünyaya doðru kaçýþýyorlar. Göl ile aramýzda yükselen sazlýklar su kuþlarýnýn yuvasý. Yuvamýzdan uzaklaþmak, soluklanmak demek o zamanlar bizim için. Biraz olsun mola vermek hayata; nefes almak, huzur bulmak. Aslýnda ne kadar da sýkýntýsýz olduðumuzun farkýnda olmadýðýmýz zamanlar. Saðlýklý, güçlü ve mutlu olduðumuz… Tek derdimiz biraz daha fazla para kazanmak, geleceðe yatýrým yapmak. Çünkü geleceðe taþýnan tek þeyin para olduðunu sanýyor ve en çok parayý tüketirken endiþe duyuyoruz. Kavgalarýmýz þiddetli, egolarýmýz ezeli düþman. Anýn paha biçilmezliðinin farkýnda deðiliz. Deðersiz gündelik uðraþýlar karþýlýðýnda harcayýp duruyoruz. Oysa o aný anýlarda deðil de gerçekte yaþamak uðruna, kalan ömrümün tamamýný (geriye ne kaldýysa) vermeye hazýrým. Olmuyor.

    “Hadi amcacýðým.” diyerek bir el nazikçe kolumdan tutup yataðýma oturmama yardýmcý oluyor ve bu temas beni yeniden antibiyotik kokan, bana ait olmayan kýrýk dökük bedene hapsediyor.