.
Selim, zayýf, uzun boylu, kibar bir gençti. Çalýþtýðým iþyerinin satýþ bölümüne tezgâhtar olarak girmiþti. Bölümde bizden baþka üç kiþi daha vardý. Satýþ sorumlusu Naci Bey, kasaya bakan Hatice ve tezgâhtar Þükran. Selim iþe yeni baþladýðýnda Naci Bey ona iþi þöyle bir anlatmýþ, geri kalan detaylarýný öðrenmesi için biz kýzlara havale etmiþti. Selim, takýldýðý bir þey olduðunda diðerlerinden çok bana soruyordu. Önceden tecrübesi vardý bu iþte ve bir iki günde her þeyi kavramýþtý.
 
Müþterilerin yoðun olmadýðý zamanlarda, aramýzda sohbet ederken, Selim’in özel hayatýný az çok öðrenmiþtik. Yirmi dört yaþýndaydý. Lise ikinci sýnýfta iken babasýný kaybetmiþ, bu yüzden yüksek tahsil hayalinden vazgeçerek, lise biter bitmez evin geçimini üstlenmiþ. Bir baba dostu onu, irtibatta bulunduðu maðazalarýn birine iþe sokmuþ. O günden beri de aralýksýz çalýþýyormuþ. Ýþyeri mali sebeplerden dolayý iþçi çýkartýnca buraya gelmiþ. Kendisinden küçük iki kýz kardeþini de okutmaya çalýþýyormuþ. Fedakâr biriydi, sözün kýsasý.
 
Her sabah ince, çubuk gibi parmaklarýyla çay getirir, “Afiyet olsun.” der, tekrar iþinin baþýna dönerdi. “Ben kendim alýrým, zahmet oldu.” dememe raðmen, getirmeye devam ederdi. Artýk doðal karþýlýyor, hatta her sabah çayýmý getirmesini bekliyordum ve o hiç aksatmýyordu. Bütün samimiyetimiz bundan ibaretti. Bazen beni hayranlýkla süzen bakýþlarýna rastlýyordum ama görmezden gelmeyi tercih ediyordum. Hayalimdeki evleneceðim adam gibi zengin biri deðildi Selim. Havalý da bulmuyordum. Alttan alan, sevecen tavýrlarýyla çok mazbut bir hali vardý. Ben atak, hareketli, esprili, az buçuk þeytani erkekleri daha çok beðeniyordum. Þükran da Selim’in bana bakýþlarýný yakalamýþtý birkaç kez. Öyle, sýrlarýný içinde tutan birisi deðildi. Dayanamadý bir gün, konuyu açtý.
 
- Zuhal, bu oðlanýn sana ilgisi var kýz. Ha, ne dersin?
 
- Aman Þükran, býrak Allah aþkýna! Çok mýymýntý be! Ben yapamam onunla.
 
- Öyle deme kýz. Valla çok temiz biri. Arasan bulamazsýn. Hemen “Yok.” deme.
 
- Yok, yok, istemem! Sen de boþ ver, ilgilenme.
 
Kestirip atmamdan dolayý fazla üstelemedi. Dudaklarýný aþaðýya doðru büküp giderken tembihlemeyi de ihmal etmedi.
 
- Sen bilirsin ama piþman olma sonra.
 
Bir gün, eve gitmek üzere hazýrlanýrken, personele ait giyinme yerinde, çantamýn yanýna býrakýlmýþ kýrmýzý bir gül buldum. Kimin býrakmýþ olduðunu tahmin etmiþtim. Gülü orada býrakarak, çantamý kapýp aceleyle çýktým. Sabah tekrar geldiðimde gülü yerinde görmeyince derin bir nefes aldým. Ne kadar iyi, ne kadar sevecen olursa olsun, Selim’le yakýnlýk kurmak istemiyordum.
 
Aradan üç ay geçmiþti. Ýþyerine getir götür iþlerini yapan Ali isminde bir yardýmcý alýnmýþtý. Ali, akýllý, oldukça uyanýk bir gençti. On yedi yaþýn havailiði yoktu üzerinde. Çok geçmeden maðazada dönen bütün iþleri kavramýþtý. Sabahlarý çayýmý artýk Ali getiriyordu. Selim de giderek içine kapanmýþ, bütün ilgisini müþterilere vermiþti. Gülü kabul etmemem umudunu kýrmýþtý anlaþýlan.
Bahar aylarýnýn sonlarýna doðruydu. Bir gün Hatice ortaya bir fikir attý.
 
- Havalar ýsýndý artýk arkadaþlar. Bu pazar deniz kenarýna pikniðe gidelim mi? Ne dersiniz?
 
Þükran hemen “Maðazada kim kalacak?” diye sordu. Hatice onu da düþünmüþtü. Naci Bey ve Ali haricindekiler gidecektik. Zaten Pazar günleri nöbetleþe ikiþer kiþi kalýyorduk maðazada. Sorun olmayacaðýný söyledi ve ballandýra ballandýra nasýl da güzel bir gün geçirebileceðimizi anlatýp bizi ikna etmeye uðraþtý. Kýzlarý ve beni kastederek “ Üçümüz mü gideceðiz?” dedim. Hatice “Yo, Selim de istiyorsa gelir. Hatta ben kýz kardeþimi de alacaðým. Þükran ve sen de annenizi çaðýrýrsýnýz. Kalabalýk oluruz; daha iyi.” dedi. Selim yüzümün buruþmasýndan onu istemediðimi anlamýþtý. “Rahatsýz olacaksanýz ben gelmeyebilirim.” demesi üzerine Hatice ve Þükran rahatsýz olmayacaklarýný, aksine memnun olacaklarýný söylediler. Bu konuþmadan sonra, mýzýkçýlýk yapmamak adýna, ben de kabullenmek zorunda kaldým.
 
                                xxx
 
Pazar sabahý hepimiz kararlaþtýrdýðýmýz otobüs duraðýnda buluþtuk. Ellerimizde piknik çantalarý, gelen ilk otobüse bindik. Son durakta inip, epey yürüdükten sonra nihayet deniz kýyýsýna vardýk. Hatice, kýz kardeþini almakla kalmamýþ, iki komþu kýzýný daha getirmiþti. Þükran, aðabeyi Hakan’la, Selim, kendisinden bir küçük, on yedi yaþýndaki kýz kardeþi Sema ile gelmiþti. Annem gelmek istemeyince ben tek baþýma katýlmýþtým gruba. Hemen uygun bir yer ayarlayýp, yaygýlarýmýzý serdik. Yiyecek içeceklerimizi çantalarýmýzdan çýkarttýk. Yolda acýkmýþtýk çünkü. Neþe içerisinde sohbet ederken bir yandan da karnýmýzý doyurduk. Kalanlarý bir aðaç altýna çektikten sonra etrafýn tadýný çýkarmak için daðýldýk. Hatice deniz delisiydi. Kendini hemen suya attý. Selim hariç diðerleri de ardýndan denize girdiler. Ben eteklerimi dizlerime kadar çekip kýyý boyunca su içinde volta atmaya baþladým. Biraz sonra Selim yanýmda bitiverdi.
 
- Sen denize girmiyor musun?
 
- Hayýr, böyle iyi. Gördüðüm kadarýyla senin de girmeye pek niyetin yok.
 
- Þortum içimde. Birazdan girerim ama þimdi biraz konuþalým mý?
 
Anlaþýlan canýmý sýkacaktý. Gerilmiþtim. Tedirgin bir ifade ile yüzüne baktým. Sevgi dolu gözlerle beni süzüyordu ve ne tepki vereceðimi ölçüyordu. Sert bir sesle sordum.
 
- Ne konuþmak istiyorsun? Seni dinliyorum.
 
- Niye ters ve soðuk davranýyorsun Zuhal? Sana karþý yanlýþ bir þey mi yaptým?
 
Aniden durup suyun içinde ayaklarýma takýlan bir yosun parçasýndan kendimi kurtardýktan sonra, geriye dönüp yürümeye devam ettim. Selim de benimle birlikte döndü. Cevap bekliyordu. Almadan da yanýmdan gitmeyecek gibiydi.
 
- O gülü sen mi býrakmýþtýn çantamýn yanýna?
 
- Evet, kýzdýn mý?
 
Sustum. Ne diyebilirdim ki? “Kýzdým.” desem kalbi kýrýlacaktý. “Kýzmadým.” desem yüz vermiþ olacaktým. Onu üzmek de istemiyordum. Nihayetinde, bana karþý hep terbiyeli ve kibar davranmýþtý. Üzülmeyi hak etmiyordu.
 
- Alýþýk deðilim de, tuhafýma gitti. Üstelik ne gerek vardý?
 
- Sana güzel bir þey vermek geldi içimden. Senin de bana bir þey vermeni çok isterdim.
 
Eyvah! Konuþma, arzu etmediðim bir yöne doðru gidiyordu. Eðilip sudan yuvarlak küçük bir çakýl taþý çýkardým ve Selim’e uzattým. “Bu ne?” dedi þaþkýnlýkla yüzüme bakarak. O esnada beni kolumdan tutup sabitlemiþti olduðum yere. Hayal kýrýklýðý laciverte kaçan mavi gözlerinin kýsýlmasýndan anlaþýlýyordu. “Kalbim.” dedim. “Hoþuna gitmediyse tekrar denize atabilirsin.”
 
- Çok soðuk, buz gibi.
 
Baþka bir þey söylemedi. Çakýl taþýný pantolonunun cebine koydu yavaþça. Ellerini “Söyleyecek ne kaldý ki?” anlamýnda iki yana açtý. Ardýndan hýzla yanýmdan uzaklaþtý. Biraz sonra o da kendini denizin soðuk sularýna býrakmýþ, açýklara doðru yüzmeye baþlamýþtý.
 
Tekrar yaygýlarýn olduðu yere gidip, sýrtýmý aðaca yaslayarak cep telefonumla annemi aradým. “Arada telefon et, beni merakta býrakma.” diye tembihlemiþti sabah evden çýkarken. Ýyi olduðum bilgisini verip, kýsa bir konuþma yaptým. Baþýmý arkaya atýp gözlerimi kapatarak az önce Selim’le yaptýðýmýz tatsýz konuþmayý düþünmeye baþladýðým esnada, yüzüme birkaç damla su geldi. Ardýndan Hakan’ýn gülme sesi… Denizden avucunda su biriktirerek gelmiþ ve bana küçük bir þaka yapmýþtý. Bütün diþlerini görebileceðim þekilde gülüyordu. Aslýnda böyle þakalardan hoþlanan birisi deðildim ama onun neþesini bozmak istemediðimden ben de gülümsedim. Yüzümdeki ýslaklýðý silmem için eþyalarýný þöyle bir karýþtýrarak bulduðu kâðýt mendili uzattý.
 
- Al kýz cadý! Niye girmedin denize; söyle bakayým! Mayon mu yok yoksa?
 
- Hayýr, var. Ýçime giymiþtim. Ne bileyim, caným istemedi iþte.
 
Birden üzerime atýlarak, giysilerimi çýkartmaya baþladý. Bir yandan da “Olmaz öyle þey. Mýzýkçýlarý sevmem, gireceksin.” diye söyleniyordu. Elimle ne kadar müdahale ettiysem de baþa çýkamadým. Ardýndan beni sürükleyerek deniz kýyýsýna kadar götürdü ve suya fýrlattý. Kendisi de arkamdan denize girmiþ, yüzüme su atýyordu.
 
- Hadi, açýlalým. Yüzme biliyorsun, deðil mi?
 
- Biliyorum tabii, ne sandýn?
 
Neþe içinde epey yüzdük. Durmadan konuþuyordu. Daha önce baþýndan geçen komik olaylarý anlatýrken epey gülüþtük. Köpekbalýðý gördüðünü söyleyerek beni bir ara korkuttu da. Gözlerimin deniz suyunda yeþile döndüðünü, çok güzel göründüðümü söyleyerek iltifatta bulundu. Gözüme girmeye çalýþtýðýný düþünmeye baþlamýþtým. Üþüdüðümü söyleyip çýkmak istemesem, daha epey süre denizde kalmaya niyetli gibi görünüyordu. Benimle beraber o da çýktý. Deniz kenarýna býraktýðý havlusunu, sarýnmam için uzattý.
 
- Bak, bu havlularý satýyorum. Herkese bedava vermem. Kýymetini bil.
 
- Aaa, teþekkürler. Kabul edemem ama. Demek ticaretle uðraþýyorsun.
 
- Evet, toptan, perakende… Bir þeyler yapýyoruz iþte. Ýyi kazanýyorum, hamdolsun.
 
- Yeriniz nerede?
 
- Sizin iþyerinin iki arka sokaðýnda. Þükran söylemedi mi hiç?
 
Þükran niye söylememiþti sahiden? Belki de söylemiþti; ben dikkat etmemiþtim. Hakan’a alýcý gözle baktým. Eðlenceli, konuþkan, yakýþýklý ve en önemlisi gelir durumu iyi olan bir gençti. Þayet arkadaþlýk teklif edecek olsa kabul edecektim. Çünkü onu daha yakýndan tanýmak istiyordum. Diðerlerinin yanýna varmýþtýk. Denizden çýkýnca tekrar acýkmýþ olmalýydýlar ki hepsi de bir þeyler yemekle meþguldü. Hakan üstüne mavi tiþörtünü giyip, hemen yemek baþýna çöktü.
 
- Bize de kaldý mý millet? Hepsini bitirmediniz inþallah.
 
- Kaldý kaldý pis obur! Haydi, oturun da siz de yiyin. Haydi Zuhal, sallanma. Geç þöyle Hakan’ýn yanýna.
 
Þükran, aðabeyini þakayla karýþýk azarladýktan sonra, elimize böreklerden sýkýþtýrdý ve birer bardak da meþrubat verdi. Afiyetle yemeye baþladýk. Selim hemen karþýmýzdan göz ucuyla bizi süzüyordu. Yakýnlaþmamýzdan hiç hoþlanmamýþtý. Günün geri kalan kýsmýnda hiç konuþmamayý tercih etti. Canýnýn sýkýlmasýndan kendimi sorumlu tutmadýðým için aldýrýþ etmedim.
 
Nihayet güzel bir günün sonuna gelmiþtik. Geldiðimiz yoldan geri döndük ve vedalaþarak evlerimize gitmek üzere daðýldýk.
 
                                      xxx
 
Pazartesi günü monoton iþ hayatýmýza dönmüþtük. Þükran, gözleri ýþýldayarak kapýdan içeri girdi ve doðruca yanýma yaklaþtý. O sýrada elimdeki mallarý askýlara yerleþtirmekle meþguldüm. Fýsýldayarak, “Býrak þimdi onlarý. Önce beni dinle. Sana haberlerim var.” dedikten sonra ekledi. “Hakan senden çok hoþlanmýþ. Daha yakýndan tanýmak istiyormuþ. Beni de epey sorguya çekti. Sen ne dersin?” Elini ikna etmek için omzuma koymuþtu. Anlaþýlan aðabeyi ile arkadaþlýk etmemi o da istiyordu. Sevindiðimi ve hevesli olduðumu belli etmeden “Bilemiyorum ki, uygun düþer mi acaba?” dedim. “Aaa, deli kýz! Niye uygun düþmesin? Ben yakýþtýrdým ikinizi. Bak, zorlamýþ gibi olmayayým ama abim iyi birisidir. Taný istersen.” Doðrusu, Hakan’la yakýnlaþma fýrsatýný bu kadar çabuk elde edeceðimi ummuyordum. Nazlanmanýn sýrasý deðildi. “Ne bileyim, sen öyle söylüyorsan…” Þükran yanaðýma bir öpücük kondurduktan sonra ellerini ovuþturdu. “Tamamdýr bu iþ. Abime müjdeyi veririm akþam. Hadi bakalým, hayýrlýsý olsun.” O yanýmdan ayrýldýktan sonra akþama kadar hep Hakan’ý düþündüm. Kalbim her zamankinden hýzlý çarpýyordu. Kendimi çok mutlu hissediyordum.
 
Selim öðleye doðru Naci Bey’le görüþtükten sonra maðazadan çýktý, gitti. Akþama kadar da dönmedi. Herhalde izin almýþtý. Ertesi gün de gelmedi. Ýþine hiç aksatmadan gelirdi oysa. Þüphelenmiþtim. Hatice’nin yanýna gidip Selim’in neden gelmediðini sordum. “Dün vedalaþtý ya bizimle… Ýþten ayrýldý. Seninle konuþmadý mý yoksa?” dedi. Müþterilerle ilgilenmekten ve Hakan’ý düþünmekten Selim’in diðerleriyle vedalaþmasýný fark edememiþtim. O da bana bir “hoþça kal” demeden gitmiþti. Sanýrým her þeyin farkýndaydý ve beðendiði kýzýn bir baþkasýyla yakýnlaþmasýna þahit olmak istemiyordu. Gururu bunu kaldýrmazdý. Benim yüzümden iþsiz kalmasýna üzülmüþtüm. “Ýnþallah çok çabuk iþ bulur.” diye dua ettim.
 
                                      xxx
 
- Hakan, emin misin? Bu kadar acele etmeseydik… Birbirimizi tanýyalý henüz iki hafta oldu daha.
 
Hakan, rüzgârdan daðýlan saçlarýmý elleriyle düzeltip, yanaðýmdan bir makas aldý. Dudaklarýmý iki parmaðýyla örtüp, heyecanlý ses tonuyla konuþmaya devam etti.
 
- Seni seviyorum güzelim! Beklemek niye? Ýkimiz de evlenecek yaþtayýz. Hatta geldi de geçiyor bile. Çocuklarýmýzýn bize dede ve nine demesini istemezsin herhalde.
 
Ardýndan da eli bastonlu, beli bükülmüþ ihtiyar taklidi yapmaya baþladý. Ýþte, yine bütün þirinliðiyle beni güldürmeyi baþarmýþtý. Ona “Hayýr.” demek mümkün deðildi. Yine de düþünmek ve aileme danýþmak istiyordum. Evlilik kararý ciddi bir þeydi ve öyle oldubittiye getirilemezdi. Yüzümden, tereddüt ettiðimi anladý. “Anlaþýlan sevgim karþýlýklý deðilmiþ.” diye sitem etti. “Yooo, ben de senden hoþlanýyorum. Sadece biraz erken olduðunu düþünüyorum. Üstelik ailemin de arkadaþlýðýmýzdan haberi yok. Nasýl olacak bilemiyorum.” Gerçekten de bir anda kendimi kapana sýkýþmýþ gibi hissetmiþtim. Hakan’da aradýðým özellikler vardý ama iyi tanýdýðýmý söyleyemezdim. “Olur, olur. Seninkilere uygun bir dille anlat durumu. Bu hafta sonu isteteceðim seni. Ýtiraz istemem. Ona göre ha!” Kestirip atmýþtý her zamanki gibi. Kendimi karþý koyamayacak kadar aciz hissediyordum. Omzuma elini atýp, “Hadi gel, karnýmýzý doyuralým. Þöyle yakýþýklý iki balýða ne dersin?” dedi.
 
Dediði gibi oldu. O Pazar gününün akþamý beni ailemden istemeye geldiler. Bizimkiler kýsa bir soruþturmadan sonra “Evet.” dedi. Haftasýna söz yüzüklerimizi taktýk. Bir ay sonra niþanlanýp, yaklaþýk iki ay sonra da evlendik. Niþanýmýzdan önce, evlilik hazýrlýklarý yapmak üzere iþten ayrýlmýþtým. Üstelik Hakan artýk çalýþmamý istememiþ, kazancýnýn geçimimizi rahatlýkla karþýlayacaðýný söylemiþti. Mutena bir semtte ev satýn alýp, içini içime sinen bir þekilde, güzelce döþemiþtik. Evliliðimizin ilk iki senesinde gayet mutluyduk. Ancak, mutluluðumuza yavaþ yavaþ gölge düþmeye baþlamýþtý. Çok istediðimiz halde çocuðumuz olmuyordu. Hakan gitgide sinirli tavýrlar sergilemeye baþlamýþtý. Kendi huzursuzluðunu bana da yansýtýyordu. Bir gece oturup bu konuyu detaylýca görüþtük. “Bir çocuðumuz olmasýný ben senden daha fazla istiyorum Hakan. Biliyorsun, senin arzun üzerine iþimden ayrýldým, evde yapacak bir iþ bulamýyorum. Bebeðim olsaydý onunla zaman geçerdi. Böyle çok caným sýkýlýyor. Üstelik senin suçlu sanki benmiþim gibi bana kýzmana da bir anlam veremiyorum. Bu durum daha fazla böyle sürmez.” dedim. Üzerime fazla geldiðini anlamýþtý. Doktora gitmeyi teklif etti. Sevinçle kabul ettim.
 
Birkaç gün sonra tam teþekküllü bir hastaneye gidip doktora sorunumuzu anlattýk. Dediðine göre, bazý tetkiklere ihtiyaç vardý, öyle kýsa bir muayenede anlaþýlamazdý. Biz her türlü sýkýntýya çoktan razý olmuþtuk zaten. Yeter ki bir çocuðumuz olsundu. Birkaç gün sonra elimizde sonuçlarla tekrar doktorun karþýsýna çýktýk. Doktor bey kâðýtlarý inceledi ve baþýný kaldýrarak gözlüklerinin üstünden Hakan’a baktý. Sýkýntýlýydý.
 
- Sen daha evvel -Ne bileyim, küçükken mesela…- ateþli bir hastalýk geçirdin mi? Hatýrlýyor musun?
 
- Evet, geçirdim birkaç defa. Sýk sýk hastalanýrdým. Bebek sahibi olamayýþýmýzla bir ilgisi mi var yoksa?
 
Hakan, yaslandýðý deri koltuktan aniden doðrulmuþ, koltuðun ucuna kadar kaymýþtý. Gözlerini endiþeyle kýsmýþ, dudaklarýný kemiriyordu. Doktor, raporlara tekrar baktýktan sonra, baþýný kaldýrarak teskin edici bir ses tonuyla konuþmaya baþladý.
 
- Evet, ilgisi var. Ancak, hemen telaþa kapýlmak doðru deðil. Gecikmeden tedaviye baþlamamýz gerekiyor. Karar verdiðiniz zaman sekreterimden randevu alýrsýnýz.
 
                                     xxx
 
Doktorumuz, odasýndan ayrýlmadan önce elimize yemek listesi vermiþti. Bundan sonraki yaþantýmýz hakkýnda, uyku düzenimize varana kadar, bizleri uzun uzadýya bilgilendirmiþti. Ben de eþimin hormon haplarýný düzenli almasýna yardýmcý oluyordum. Ýlaçlarýn yaný sýra, yemesi içmesi de önemliydi. Fakat Hakan’ýn tedavisine baþlamamýzýn üzerinden aylar geçmesine karþýn hâlâ hamile kalamamýþtým. Hakan umudunu gitgide yitiriyordu. Çok sinirli olmuþtu. Eski sevecen halinden eser kalmamýþtý. Bir gün, haplarý pencereden dýþarý fýrlattý. Engel olmaya çalýþýrken bana da bir tokat attý. Bu ilk tokattan sonra her bahane ile dayaðýný yer olmuþtum. Artýk eve de içkili olarak geç geliyor, tek kelime etmeden kendini yataða atýyordu. Her ne kadar anlayýþ göstermeye çalýþsam da ben de artýk bu gerginliðe tahammül edemiyordum. Nihayetinde patladým.
 
- Sen ne yapmaya çalýþýyorsun Hakan? Ýlaçlarýný almadýðýn gibi alkole de baþladýn. Doktor içkiyi kesinkes yasaklamýþtý hatýrlarsan. Anlaþýlan bebek sahibi olmamýzdan ümidini kestin. Bu benim için o kadar önemli deðil artýk. Bana karþý olan kaba ve sert tavýrlarýna daha fazla müsaade edemeyeceðim. Ya kendine gelir, eski sevgi dolu kocam olursun ya da böyle devam edeceksen boþanmak istiyorum.
 
Hakan yine sarhoþtu ve ayakta zor duruyordu. Eliyle beni itekledikten sonra salona geçip kanepeye uzandý.
 
- Ne halin varsa gör; umurumda deðilsin, anlýyor musun? Ben bitmiþim zaten.
 
Birden hýçkýrarak aðlamaya baþladý. Gözyaþlarý karþýsýnda dayanamadým ve hemen yanýna giderek diz çöküp eþime sarýldým. Ben de gözyaþlarýmý tutamýyordum. Onu üzdüðüm için gönlünü almaya çalýþtým.
 
- Hakan, ne olur böyle yapma. Ýstersen tekrar doktora gidelim yarýn. Belki baþka bir doktora da görünebiliriz. Umudunu niye kesiyorsun? Hiç çocuðumuz olmasa da yine mutlu oluruz. Hatta evlâtlýk bile alabiliriz. Yeter ki birbirimizi kýrmayalým.
 
- Hayýr, Zuhal. Evlâtlýk almaya karþýyým; biliyorsun. Ýleride çok sorun çýkýyor. Sana kötü davrandýðým için beni affet ama senin de hayatýný karartamam. En iyisi, daha fazla acý çekmeden ayrýlmamýz.
 
- Ne olur böyle söyleme. Ben ayrýlalým derken ciddi deðildim aþkým. Sadece seni kendine getirmek istiyordum.
 
Hakan, yattýðý yerden doðrularak, gözyaþlarýný elleriyle sildi. Derin bir iç geçirdikten sonra ellerimi ellerinin arasýna alarak gözlerimin içine baktý.
 
- Zuhal, ben çok ciddiyim. Aslýnda bir müddettir düþündüðüm fakat söylemeye bir türlü cesaret edemediðim þeyi söyledin, biliyor musun? Boþanmamýz en doðru karar olacak. Seni daha fazla mutsuz etmeye hakkým yok. Sen çok iyi birisin. Bebek sahibi olmayý ne kadar istediðini biliyorum. Ben kendimden ümidimi kestim, bari sen mutlu ol.
 
Evliliðim bitmek üzereydi. “Boþanalým.” dediðime bin piþman olmuþtum þimdi. Vazgeçirmek için ikna etmeye çalýþtým.
 
- Bütün yollarý denemedik ki ama… Hemen böyle ümitsizliðe kapýlmana ne gerek var?
 
- Doktora yeniden gidelim dedin ya caným. Ben senden habersiz iki doktora daha gittim. Kýsýr olduðuma dair kesin teþhis koydular. Sana söylemeye çekindim. Bu dertle baþ etmeye çalýþýrken sana da kötü davrandýðýmý biliyorum. Ne olursun beni tüm yaptýklarýmdan ötürü affet bir tanem.
 
Eþimin boynuna sarýlarak öpücüklere boðdum. Ne olursa olsun ayrýlmak istemiyordum.
 
- Afettim aþkým. Zaten hiç kýrýlmamýþtým ki! Ne olur, eskisi gibi iyi davranalým birbirimize. Beni sev yeter; bebek falan istemiyorum. Benim için sen önemlisin. Hem de her þeyden daha çok.
 
Hakan saçlarýmý okþarken “Ben de seni her þeyden çok seviyorum. Bunu sakýn unutma.” dedi. Uzun zamandýr aðzýndan sevgi sözcükleri duymamýþtým. Ýçimi mutluluk kapladý. Aramýz düzelmiþti iþte. Daha ne isteyebilirdim ki?
 
                                    xxx
 
Olaylar düþündüðüm gibi geliþmedi. Artýk bana eskisi gibi kötü davranmýyordu ama ilgisini de kesmiþti. Benim mutluluðum için ayrýlmamýz gerektiðine inandýðýndan dolayý, aradan çok geçmeden boþanma davasý açtý. Devreye aile büyüklerini ve yakýn arkadaþlarýmýzý sokmama raðmen onu bu fikrinden vazgeçiremedik. Ýki celsenin sonunda, karlý bir kýþ günü boþandýk. Hakan evi ve içindeki eþyalarý bana býrakmýþ, evden bir valizle çekip gitmiþti. Sevgili kocam beni ebediyen terk etmiþti. Uzun müddet kendime gelemedim. Bankada adýma açtýrdýðý hesaba para yatýrarak, maddi açýdan destek olmaya devam ediyordu. Ona daha fazla yük olamazdým. Çalýþmaya karar vermiþtim. Nihayet bir firmada sekreter olarak iþe baþladým. Aylar yýllar birbirini kovalamýþtý ve boþanmamýn üzerinden tam beþ yýl geçmiþti. Hakan’ýn sevgisi de kalbimden zamanla silinmiþti. Hatta ayrýldýðýmýz için ona öfke bile duyuyordum. Böyle yapacaðýný bilseydim beni deli gibi seven Selim’e “evet” derdim. Bunca acýyý da çekmezdim. Günlerim, mazinin muhasebesini yaparak, hayattan tat almadan, mutsuz bir þekilde geçip gidiyordu. Ailemin “Tekrar evlen.” baskýsý da giderek artsa da þimdilik yeniden evlenmeyi düþünmüyordum. 
 
Bir gün iþ dönüþü, birinin bana seslendiðini duydum. Dönüp baktýðýmda, arkamdan bana yetiþmeye çalýþan Selim’le karþýlaþtým. Durup yanýma gelmesini bekledim. Nefes nefese kalmýþtý. Tokalaþýp merhabalaþtýk.
 
- Nasýlsýn Zuhal? Bir an benzettiðimi sandým ama iyice bakýnca sen olduðunu anladým. Halini hatýrýný sorayým, dedim. Ýyi misin?
 
- Birden karþýmda görünce ben de çok þaþýrdým doðrusu. Ýyi diyelim, iyi olalým. Sen nasýlsýn?
 
- Haydi, gel sana içecek bir þeyler ýsmarlayayým vaktin varsa. Mahzuru yok, deðil mi?
 
Biraz sonra, bir kafeteryaya oturmuþ, çaylarýmýzý yudumluyorduk. Selim, eskisinden de yakýþýklý gözüküyordu. Her zamanki gibi çok kibardý. Bir ara, gözü yüzük parmaðýma takýldý. Tereddüt geçirdikten sonra çekinerek sordu.
 
- Parmaðýnda yüzük göremiyorum Zuhal. Her þey yolunda mý?
 
- Beþ yýl önce boþandým Selim. Olmadý, yürümedi.
 
Selim, sesimdeki kýrýklýðý hissedince, gönlümü almaya çalýþtý.
 
- Seni üzdüðüm için beni affet ama dertleþmek istersen dinlerim. Neden ayrýldýðýnýzý da merak ediyorum. Birbirinizi severek evlenmiþtiniz.
 
- Sevgisizlikten deðil Selim. Eþimin çocuðu olmuyordu. Beni de çocuk sevgisinden mahrum býrakmamak için ayrýlmayý tercih etti. Evliliðimiz bu yüzden yýkýldý.
 
- Çok üzüldüm gerçekten. Akla gelmeyen baþa geliyor iþte. Kendini fazla üzme. Daha çok gençsin. Yeniden evlenebilirsin.
 
- Öyle ama… Sen evlendin mi peki?
 
Selim’in gözleri dalgýnlaþýp buðulanmýþtý. Ýnce parmaklarýný birbirine kenetledi ve üzgün bir halde konuþmaya devam etti.
 
- Maðazadan ayrýldýktan sonra, bir yerde depo sorumlusu olarak göreve baþladým. Bir buçuk yýl geçmeden annemi kaybettik. Biliyorsun; iki kýz kardeþim var. Onlarýn sorumluluðu tamamen bana kaldý. Okullarýný bitirip evlenmelerine yardýmcý oldum. Daha sýra bana gelmedi. Bir sürü borç, harç… Belimi yeni yeni doðrultabildim.
 
Selim, her zamanki fedakârlýðý ve tevazusu ile karþýmdaydý gene. Anlattýklarý onu gözümde daha bir yüceltti. Baþkalarýný kendine tercih edebilecek güzellikte, pýrlanta gibi bir kalbi vardý. Deðerini bilememiþ, bana duyduðu büyük aþka karþýlýk vermemiþtim. Ýçimden “Keþke Selim’i tercih etseydim.” diye bir piþmanlýk geçirdim. Acaba benimle evlenmek ister miydi? Bunu öðrenmenin bir tek yolu vardý: sormak. Ben de onu yaptým.
 
- Beni hâlâ seviyor musun Selim?
 
Sorum karþýsýnda Selim’in sarsýldýðýný hissettim. Þaþkýn bir ifade ile yüzüme bakakalmýþtý. Birden oturduðu yerden kalktý ve yanýma gelerek sandalyenin arkasýna astýðým mantomu giymem için tuttu.
 
- Haydi, dýþarý çýkalým Zuhal. Sen çantaný al, ben hesabý ödemek için kasaya uðrayacaðým.
 
Yaðmur baþlamýþtý. Islanmamak için saçak altlarýndan yürümeye gayret ediyorduk. Köþe baþýna geldiðimizde Selim yürümeyi keserek durdu. Bana doðru dönerek yüzüme dikkatlice baktý.
 
- Biraz önce bana bir þey sormuþtun Zuhal. Cevabýný istiyor musun?
 
- Evet, tabi…
 
Selim “Pekâlâ, senin tarzýnla cevap vereyim o zaman.” dedi. Eðilerek yerden bir taþ parçasý aldý ve avucuma koydu. “Bak bakalým, seninki kadar soðuk mu?” Evet, soðuktu. Hatta buz gibiydi. Ne demek istediðini çok iyi anlamýþtým. Gözyaþlarýmý görmesini istemediðim için arkamý dönerek hýzla yanýndan uzaklaþtým.
 
Mücella Pakdemir