Bir terennüme kurban gitti yetilerim,

Kýyýsýnda ölgün ve o devingen mahrem imgelerin:

Anlýk bir yol ayrýmý aslýnda hele ki;

Köhne yargýlara teslim olmuþ kýsýk sesi yalnýzlýðýn.

Gün bile töhmet altýnda,

Sürçü lisan etmiþim de bir kez:

Karalanmýþ, gölgelenmiþ bir evrime mal edilmiþ kimsesizliðim.

Sanrýlar gölgede uçuþmakta,

Haznemde engin bir kýmýltý, cebelleþen

Neyse ne, demek düþse keþke payýma

Ve ölümüne gitsem buralardan.

Sýzan rahmet, elde kalan son nimet,

Al iþte, þu muðlâk týnýsý gönlün,

Hýrpani bulutlara yüklemiþim bir kez

Kýrýk cümlelerimi.

Dosta namert dercesine,

Yýkýmýný ömrün, bir marifet bellemiþçesine,

Hele ki þu kýrýlgan gündönümünü yok bilmiþçesine.

Bir varým bir yok,

Niyazým sürükler benliðimi sanýrsýn ki;

Baðrýma saplanan kýrýk bir ok:

Terennümü kayýp bir çehrenin,

Sükûtu dost eylemiþ bir lehçenin:

Hele ki sonu gelmez þu iþkence

Yine de yeniden demek her yeni günün tecellisinde,

Sondan bir evvel,

Kaderin yazdýðý o acý reçete.

Mimlenmiþ aþk, gölgelenmiþ masumiyet:

Savruk bir niyaz sýðdýrdýðým her heceye:

Hicraný devinen soluk bir gülün penceresinde,

En acýtan, en kanatan gömülü iþte

Görünmezliðin karanlýk izbesinde.

Hicret bildiðim tahakküm yüklü gölgelerin

Teferruatýna kaydettiðim

Ýstimlâk edilmiþ düþlerin kaygan zemininde

Ýlerlerken bir ileri bir geri.

Rabýtasý emsalsiz ömrün kýymet bilmez

Düþ malikleri…

Sözüm, özüm bir hele ki varsýl bir gönlün

Ansýz ve anlamsýz týnýsý;

Hanidir yoksunluðun kýyýsýna çarpýp da

Gerilediðim,

Hanidir zincire eklediðim yenilgilerim.

Kurallar, baðnaz yargýlar

Çekince yüklü nice edim

Bir elim boþlukta diðeri

Kayýp mazide takýlý kaldýðým.

Anlamsýz hatta yordamsýz,

Yitik çoðu zaman

Soluk benizli bir nizam

Eþkâli hepten kayýp.