ey sevgili

yazsam bir dert yazmasam baþka bir dert

ne söylesem þikayet ne sussam felaket

bu dünya hüzünle sarýlý desem

hüzünden maðmasý var en dibinde

saðmasý var hüzünden, yaðmasý hüzün yüzünden

lafý dolaþtýrsam ve sensizliðe getirsem

þöyle en okkalýsýndan can alýcýsýndan

sana haykýrsam can acýsýndan

ey sevgili, hüzün yüzünde saklý desem

gözünde hem, özünde çýkarýp atabilecek misin

bir paçavra gibi yýrtýp atabilecek misin

satabilecek misin kelepir bir mal gibi

bilmiyorum nedir çektiðim bu hüzünden

hep yaþ akýyor gözümden; ateþ kaynýyor, taþýyor özümden

etrafýmýzý saran atmosferde bol miktarda hüzün salgýlý

hüzün yaðmurlarý dört mevsim eksik olmuyor üzerimizde

ne yana baksam bir hüzün sorma hava hep kurþunlu

sinemi delip geçiyor o kurþunlardan dökülen yaþlar
kalp yara bereyle sargýlý, terkle sýnavlý

bir süngeri sýksanýz suyu çýkar ya atmosferi sýksanýz hüzün akar
soluduðumuz havada hüzün var içimize kadar girmiþ hüzün
ciðerimize kadar iþlemiþ, bu ne hüzünbaz bir aþktýr

yok mudur bunun bir þifasý ya rabbel alemin

ey sevgili, hani diyorum akþam küçük dükkanýný kapatýp
günün üç beþ kuruþluk kârýyla   akþam evine dönen bakkal amcalar olur ya
ellerinde birkaç ekmek, bir iki domates, yahut salatalýk
çocuklara þeker, hanýma da bir gülümseme götürürler ya
belki de onu arýyorum her nefeste
oysa zaman felç olmuþ, mekan alt üst, insanlar da ters yüz
mutlu yüzler eskide kalmýþ, bakallar kapanmýþ avm'ler açýlmýþ
ve en hazini bakkal amcalar mevt olmuþ

bir vakit ki insanlarýn sinirleri harap olmuþ
kendileri bitap düþmüþ, aþklarý kitap olmuþ, kalpleri kebaba dönmüþ
hep ayrýlýklarda demlenirler, hep acýlarda kývranýrlar

insanlýk hüznün hükmüyle tarumar, akýl hak ile yeksan, kalp bimar...

sanki hüzün kefen olmuþ ruhuma da  sarmýþ beni boydan boya
bir sigara gibi sarýlmýþ da yakmýþ beni soydan soya

gözler gidenin ardýndan yaþlý, eller sahipsiz

omuz desteksiz, sýrt kimsesiz, kalp sensiz, dil sessiz
hiç bu denli yalnýz kaldýðýmý hissetmemiþtim sevgili

duyuyor musun beni, saðýr olma bana bu kadar

avazým çýktýðý kadar susuyorum sana, sen susma bana

bu dünya ne kadar da büyükmüþ Allah'ým
bu insanlar ne kadar da çokmuþ
ama bana yer yokmuþ sanki bu dünyada
bende kimse yokmuþ gibi hissediyorum
ne de boþmuþum meðer bugüne kadar
ne de loþ muþum hep hüzne koþmuþum
nefes nefese kalmýþým bu yaþamda
cesedim de yakýþýklý olacak hani

bir ölsem þöyle rahatça kalbine defnetseler beni

bir dakika durmam bilsem kalbin kabrim olacak

ey sevgili, gök yüzü hüznün yüzü gibi duruyor
yer yüzü de yâr yüzünü hatýrlatýyor
bu ne kadar yalnýzlýktýr aman Allah'ým
yokluðun en büyük silahým, ah'ým

ondandýr çektiðim günahým, ondandýr her gün ah'ým

ne kadar da yorgunum, durgunum bilsen
ne kadar da halsizim ve sensizim, görsen

seni sevmekten hiç yorulmamýþtým

üzerimdeki bu ölü topraðý nedendir

bu kefene kim koydu beni diri diri

bir insana bundan daha büyük kötülük mü yapýlýr mý
sensiz býrakýlýr mý bir insan bu denli

yaþarken taziyesi kurulur mu, kalp kaldýrýr mý bunca yokluðu
göz ikna olur mu sensizliðe, el razý gelir mi elsizliðe

kim tanýdýk olacak kimsesizliðime

yazýk bunca aþka, kocaman yazýk

heybemde ayrýlýðýn bana üç öðün tek azýk

bana bakma öyle manidar manidar

sorgulama beni öyle havadar havadar
ömür herkese çok dar, hüzün en eski kafadar

mutlu olmam eskisi kadar

ey sevgili, sadede geliyorum artýk; o kadar yalnýzým ki
bunu diyecek kimsem bile yok
anla halimi ve getir gerisini...