1 Aşk Bile Kurtaramaz İnsanı

Bir fırtına öncesindeydik

Umutlar kırılgan

Hayaller viran

Soluyordu yüzümüzün yaprakları

Gözlerine bakarken…

 

 

İçindeki vahaya

Tevazu biriktirmiştim

Susarken parıldayan güneşe

Karanlığa ağladım

Çığlığımı duymadı hiç kimse

İçim bile

Pare  pare dağılırken…

 

 

Kıyılara vura vura

Tükendikçe dalgalar

Adımızı yazdılar kum dağlarına

Bir bir nasılda silindi bütün izler

Çare bulamayınca dalgalar

Kayalarda ağladılar…

 

 

Dindi ruhumu tutuşturan ateşin

Amansız fırtınalarım dindi

Küllendi vuslatın perdeleri

Geride kalan

Kalpteki iz

Bildiğin dupduru deniz…

 

 

Şimdi bak yıkılmak nasıl olur

Bak ve anımsa.

İzi silindiyse anıların

Kırıldıysa umutlar

Dindiyse ruhumu tutuşturan ateşin

Ey tarihe ışık tutan kâtibe

Al eline kalemi ve yaz bu emsalsiz anı

Böylesine pespaye dağılmışken

Aşk bile kurtaramaz insanı…

 

 

Âdem Efiloğlu

 

Not: 

Hiçlik  makamındayım, sözcükler yine sarhoş,

Yokluğunda kayboldum, lezzeti biraz mayhoş.

 

( Aşk Bile Kurtaramaz İnsanı başlıklı yazı AdemEFİLOĞLU tarafından 19.10.2015 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.