Bir zamanlar canlý bir bitkinin organlarý olan yapraklar, hayat damarlarýndan koparýlmýþ, güneþ ýsýsýnda yarý öldürülmüþ, ve çelik soðuk öðütücülerden geçirilerek parçalara ayrýlmýþlardý. Parçalanan cesetleri, kalýn kabuklu iri bir bitkinin varlýðýnýn deðiþtirilmesinden elde edilen ince kaðýtlara sarýlýp istiflenerek, kendilerine akraba paketlere sokuldu.

Evren ölçeðinde, dönüp duran ve kendine göre hareket eden bir çok küçük kum taneciðinin üstünde, dönüp duran tekerleri olan çok çok çok küçük bir kamyonun içinde, sözde bir yerden, çooook uzak bir yere nakledildiler.

Bir büfenin, güneþ ýþýnlarýnýn süzüldüðü, kumdan devþirme vitrin camýnýn ardýndan onlarý alan el, baþka bir ele verdiðinde, alan elin diðer elinde, verdiði elden gelen bir baþka kaðýt parçacýðý vardý. Paketi alan, bir zamanlar yaþayan varlýk kategorisine eriþmiþ atomlardan oluþan kaðýdýný yýrtýp, onlardan birini çýkardýðýnda, hala yaþayýp yaþamadýklarýndan ve içlerinden çýkan þekillendirilmiþ, karma bitkiler kýrmasý kaðýt ve tütün sarmalýnýn baþýna geleceklerden idraksizdiler. Adam, yine geçmiþi eski bir canlý olan ince odunu, pürüzlü madde yýðýnýna sürttürüp ateþlediðinde, içlerini bir korku kapladý. Ama bu ince odunun taþýdýðý ateþle yanan arkadaþlarý, varlýðýn duman boyutuna ruhunu taþýrken, o kadar üzgün deðildi. Varlýðýnýn bir kýsmý, süngerimsi yumuþak canlý dokulara yapýþmýþ, bir kýsmý sonsuz büyük boþluðun havasýna daðýlmýþ, süzülüyordu.

Ve o zaman dediler ki: “Yerimiz sonsuz büyük boþluk mu, yumuþak canlý doku mu? Varlýðýmýz, bizimle ve tenlerimizle ayný hamurdan olan bu pakette tutuklu mu? Biz varsak, nerde varýz? Biz bizsek, neden ayrýyýz? Yaþýyorsak Canlý’ dan mýyýz? Yoksa(k), O’nda mý varýmýz?