Durmadan koþan bir adam vardý. Bir gün koþtuðu yolda kaçan adama rastladý. “Zavallý adam, koþtuðunu mu sanýyorsun” diye düþündü. “Sen korktuðundan koþuyorsun. Buna koþmak denmez. Bu koþuþ, gün gelir seni tüketir.” Ve kaçan adamýn yanýna koþtu. Ona bunlarý söyledi. Ve kaçan adam dedi ki: “ Ben zaten koþmak iddiasýnda deðilim. Ben, kaçarken koþuyorum.”

Oysa koþan adam, bu yolda herkesin, koþmak adýna koþtuðunu sanýyordu. “Peki ya sen? Geçmek için mi yoksa koþmak için mi koþuyorsun?” “Ben, durmadan koþan adamým. Ben koþarak yaþarým. Elbette koþmak için koþuyorum.” “Eðer gerçekten öyleyse doðru yolda koþuyorsun. Ama ya deðilse? Ya ben kaçarken koþarken, sen de koþarken kaçýyorsan? Ki geçmek için koþan, kaçandan farksýzdýr. Onun korkusu rakibidir. Ve senin yolun, benim yolumda olduðuna göre, benim korkumda, senin korkundur.”

“Hayýr” dedi koþan adam, daha da hýzlý koþarak. “Ben kimseyle yarýþmýyorum. Ben kendime koþuyorum.” Ve o zaman “Rakip her zaman baþkasý deðildir” dedi koþan adamýn kaçan yaný… “Korku her zaman baþkasýndan deðildir. Neden durmadan koþuyorsun? Neden hýzlanýyorsun? Bu yolda her koþanýn rakibi vardýr. Bu yolda her koþanýn korkusu… Eðer emin olsaydým koþmazdým. Eðer doðru olsaydým, dururdum.”

Ve durdu. Ve ilk kez, koþtuðu yolda duruyordu. Ve duran adamý gördü. Oturmuþ, akan yolu izliyordu. O hep ordaydý. Yolla birlikte gidiyordu. Ama onu ilk kez görmüþtü. “Durmadan koþan, bir gün duracaktýr. Sanki o, durmak için koþar. Ama koþmadan duran, zaten duruyordur.” Ve duran adamýn yanýna durdu ve ona sordu:

“Geçmeye çalýþan, rakibini geçerse rakipsiz mi kalýr? Kaçan, kaçtýðýndan kurtulduðu zaman korkusuz mu olur?”  “Sadece yarýþmayan rakipsizdir.” dedi duran adam duruþuyla ona. “Baþtan rakipsizdir. Kimseyi geçmez. Kimseden kaçmaz. Hiçbir þeyle yarýþmaz. O, koþmadan koþandýr. O yarýþmadan kazanýr.”

Ve artýk duran adam olan koþan adam, yolun kenarýna oturdu. Çok ama çok yorgundu. Ýlk kez dinlenmeyi denedi. Ýlk kez koþmadan yaþamaya koyuldu. Ve ilk kez yolu dinledi. O duruyor, yol akýyordu.