Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-45 

...

“Safa yavrum… Ayumi’yi buraya çaðýrsak sence de uygun mudur?”

Safa beyninde “Ayumi’nin annesi ve ikiz kardeþiyle karþýlaþmalarý nasýl olurdu?” diyerek tartmaya çalýþýyor ama net bir karara varamýyordu. Mantýðý diyordu ki, “bu tanýþma yavaþ yavaþ ve ýsýnarak olsun” istiyordu. Duygularý ise “yýllarca kýzýndan ayrý kalmýþ bir kadýna iyilik etmek sevaptýr” düþüncesiyle bir an önce olsun bitsin istiyordu.

Görevine döndüðünde beþeri iliþkileri ister istemez zaman yönünden bir hayli kýsýtlanýyordu. Kendi kafasýna göre þehri terk edip gidemiyordu. Belli olmuyordu. Aniden bir acil hasta için çaðrýldýðý çok olmuyordu.

Aklýndan geçen düþünceleri söze dökmemiþken bir mesaj daha geldi. Mesaj hastaneden geliyordu. Acil bir hasta için göreve dönmesi gerektiðini yazýyordu. Safa “Benim acilen Tokyo’ya dönmem gerekiyor. Hastaneden isteniyorum.” dedi.

Hitomi Haným “Hemen gidecek misin?” Safa “Evet” dedi ve devam etti. “Bu güne kadar hiçbir randevuma geç kalmadým. Bundan böyle de geç kalmak istemem…” dedi. Hitomi Haným “Çok kýsa bir zamanda bize kendini o kadar çok sevdirdin ki, þimdi bu ayrýlýk bile bize zor gelecek…”

O arada dinlenmiþ olarak yataðýndan kalkan Yumi yanlarýna geldi. “Anne doktor bey gidiyor mu yoksa?” Hitomi Haným kýzýna baktý. “Ne yazýk ki evet kýzým… Hastaneden tatilini yarýda kesmesini isteyen bir mesaj geldi…”

Yumi “Ama olmaz ki!” dedi biraz sitem, biraz kahýrlý…

Safa “Ayaðýnýz nasýl oldu?” diye sorarak merakýný gidermeye çalýþtý. Yumi “Þu anda hiçbir acý hissetmiyorum. Rahatça yere basabiliyorum” derken ayaklarýna bakýyordu.

Safa “Merak etmeyin. En kýsa zamanda yeniden sizi görmeye geleceðim.”

Yumi “Gerçekten gelir misin?”

Safa “Elbette gelirim. Hem gelemeyecek olsam bile, siz Tokyo’ya gelirsiniz,”

Hitomi Haným “Haydi toparlanýn çýkýyoruz.”

Yumi “Nereye anne?”

Hitomi Haným “Doktor Beyi istasyona býrakalým.”

Yumi “Acelen ne anne… Sanki misafirini kovuyor veya kaçýrýyor gibisin.”

“Kýzým doktorlarýn bizim gibi saðda solda oylanmaya zamanlarý yoktur.”

Dr. Safa “Ondan önce sizlere bir yemek ikram edeyim. Olmaz mý?”

Yumi “Hemen hazýrlanýyorum,” dedi ve odasýna gitti. Safa Bey çantasýný toparlamasý uzun sürmedi. Yumi alev kýrmýzý elbisesini giymiþ, içinde bir periyi andýrýyordu. Hitomi Hanýmýn arabasýyla birlikte çýktýlar. Önce lüks bir restoranda yemeklerini yediler ve oradan istasyona geçtiler.

Hitomi Haným “Yavrum sen bizi sevindirdin. Allah da seni sevindirsin. Haberlerini bekleyeceðim…” Safa “Elbette bundan böyle daha sýk görüþürüz.” Hitomi Haným “Ýnþallah yavrum.”

Ýstasyonda vedalaþmýþlardý. Safa hýzlý trenle Kyoto’dan uzaklaþýrken Hitomi Haným ve kýzý Yumi genç adamýn ardýndan el sallýyorlardý.

Hitomi Haným “Gidelim kýzým”

Yumi “Bu kadar acil gitmek zorunda mýydý?” diye üzgün ve moralsiz olarak sordu.  Hitomi Haným “Evet, kýzým.”

Yumi “Adam bir kuþ gibi uçup gidiverdi yanýmýzdan”

Hitomi Haným kýzýna baktý. “Kýzým seni uyarmak gereðini duyuyorum. Gönlün doktordan yana kayýyor gibi görüyorum. Kalbini doktora kaptýrma! Sonunda yýkýlýr acý ve hüsran yaþarsýn. Annem beni uyarmadý deme…”

“Bunda ne kötülük var anne? Çok iyi bir karþýlama yapan sen, deðer veren sen. Ýlgi duyan ben!”

“Kýzým doktor bey çok iyi bir insan olduðunu ben de biliyorum.”

“Öyle ise neden anne?”

“Kýzým belki bir sevdiði vardýr. Belki baðlý olduðu biri vardýr”

“Bunu da nereden çýkardýn?”

“Kýzým anne sözü dinle… Senin üzülmeni istemiyorum…”

“Ya anne, saygýsýzlýk saymazsan sanki kendine düþünüyorsun diyeceðim amma...”

“Kýzým bilmediðin baþka konular var… Beni söyletme… Büyük sözü dinle…”

Yumi annesine cevap vermedi. Yüreði ve aklý annesinin fikrine katýlmýyordu. Ama aklýndan da sayýsý belli olmayan birçok soru geçiyor, sorulara bir türlü mantýklý bir cevap bulamýyordu. Dr. Safa’yý da kafasýndan ve kalbinden söküp atamýyordu.

O geceyi ve ondan sonraki gelen geceleri hep Safa’yý düþünerek geçirdi.

***

Ant-150515