Online Üye
Online Ziyaretçi
Önceden hayat şartlarının her insan için aynı olduğunu, herkesin çektiği acının aynı olduğunu düşünürdüm. İnsanların farklı olduğunu hiç düşünmezdim. İnsanların dinlediği müzik bile aynı değilken bunu düşünmem çok saçmaymış, yeni yeni fark ediyorum. Çocuklukları bile aynı olmayan insanları nasıl aynı kefeye koyabilirim ki?
Aynı hayatı yaşamasak da aynı geleceği paylaşıyoruz. Aynı gökyüzünü, aynı çevreyi, hatta ve hatta aynı teknolojiyi... Peki bunları neden fark edemiyoruz?Çünkü düşünmeyi, anlamayı, belki de anlatmayı bıraktık. Bu hale gelmemizde çabamız çok büyük. Bunu yapanlara çok yardımcı olduk. Yönlendirilmeyi biz seçtik, yönetmek yerine.
Kimsenin zoruna gitmesin bunlar. "Acaba insanlar ne der ?" yerine "Acaba yaptıklarım bana uygun davranışlar mı ?" diye sorsaydık belki de böyle olmazdık. Sevmedik, sevilmedik. Sevilmeyi geçtim. Çok büyük beklentileri yok artık insanların sevilmekten yana. Az ile yetinmeyi öğrendik çok şükür. Peki ya sevmek ?
Sevmek önemli şey. İnsanları, hayvanları, çiçekleri, nesneleri sevmekten vazgeçtik yavaş yavaş. Uzaklaştık sevmek kavramından. Farklı olan insanlığımızın yanında "sevmek" fiilinin anlamını yitirdik. Körelen insanlığımız oldu neticesinde. Şimdi yazıyı okuyup (ki kimsenin uzun yazılara tahammülü yok, okuyacağını sanmıyorum) kendini görebilen bir birey sevmek adına adım atabilecek mi ? Sevmeyi iyi bilen sayılı insanları tenzih ediyorum. Onlar sayesinde hala yaşanabilir bir yer dünya. Ve onlar var olduğu sürece devam edecek.
Sevmeyi bilmeyenlere gelince.. Yönlendirilmek yerine yönetmeyi tercih etmedikleri sürece sevmenin güzelliğine hasret yaşamaya devam edecekler.
Saygılar ve Sevgiler.