80 Öncesinin fýrtýnalý yýllarýydý.Tayinim Ankara’nýn bir köyüne çýkmýþtý.Köyün arabasý vardý.Elektiriði olmasa da tüplü lamba yakýyor,akülü bir televizyondan siyah beyaz haberleri ve ara da bir de olsa dizilere bakýyorduk.Okulun müdürü bendim.Üç arkadaþ çalýþýyorduk.Arabamýz her gün Ankara’ya gidip,geliyordu.Amcaoðlu bir öðrenci yurdunun müdür yardýmcýsýydý.Mektupla sýk sýk gelmemi istiyordu.Bir gün hususi bindim arabaya, Ankara’ya gittim.Oradan da amcaoðlunun yanýna.

Güler yüzle karþýladý.

---Gece burada kalýrýz dedi.Kantinde oturduk.Kýsa boylu bir öðrenci çalýþtýrýyordu.Boyu kýsa olmasýna raðmen bir de kamburdu.Ama güler yüzlü ve hoþ sohbetti.Amcaoðlunun yanýnda görünce;

---O hemþerim gelmiþ,dedi.Hoþ geldin…Hoþ geldin,diye elini uzattý.Tokalaþtýk ve sarýldýk.

---Hoþ bulduk,dedim.Baþka konuþmadým.Yüzüne baktým.Amcaoðlu anlamýþ olacak ki,tanýþtýrdý;

---Bu dedi …Hocanýn oðlu.Tanýman lazým.Ona döndü;

---Hani bahsediyordum ya, bizim amcaoðlu.Öðretmen.Ziyarete gelmiþ.Misafirimiz ha…Ýyi bak,bu çayý çok sever.Sýk sýk çay getir.Yemeksiz de býrakma.Bu bizim gibi simide talim etmiyor.

---Onu söylemene gerek yok.Bizim oralý olur da çay içmez mi?Elbette ikramým olur.

     Bana baktýlar.Ben;

--- Þimdi hatýrladým,dedim.Ayný sokakta okuduk.Sizin evle bizim kaldýðýmýz ev sýrt sýrtaydý.Sokaðýn bir yanýnda siz,diðer yanýnda biz oturuyorduk.Hocamý iyi tanýrým ama hayret seni ilk defa görüyorum?

---Bundan sonra sýk sýk görürsün,dedi.Beni Ankara’da tanýmayan yoktur.Dayý dedin mi herkes tanýr.

---Evet dedi,amcaoðlu,bunun adý Dayý.Boyuna bakma bu kadar da yerin altýnda var.Mangal gibi yürek taþýr.Solcularýn anasýný aðlatýyor ha!..

      Çok karýþýk dönemlerdi.Sað-sol çatýþmalarý bütün okullarda devam ediyor,yurtlarda sýk sýk baskýna uðruyordu.Ýnsanlar geceleri býrak,gündüzleri bile sokaða çýkmaya korkuyorlardý.Öylesine karýþýk günlerdi.Ne ise…Biz dönelim konuya.

       Dayýyý böylece tanýdým.Hatta yýllarca irtibatý kesmedik.Kendi þehrimize gittiðimizde öðretmenler derneðine gider,sohbetler yapar,onu konuþturmayý çok severdik.Hani derler ya;

---Mangalda kül býrakmaz,diye iþte öyle biriydi.Anlatmaya bir baþladým mý gece yarýlarýna kadar devam ederdi.Hayatý tam bir dönemi yansýtacak film olurdu.Öylesine deli-dolu yaþadý.Okulu bitireyim,iþe baþlayayým, hiç öyle bir kaygýsý yoktu.Varsa da yoksa da “Dava Adamý!” olmak vardý.Gerisi nasýl olsa olurdu.Sonra ihtilal oldu.Herkes bir köþeye daðýldý.Ben de bir daha Dayýyý göremedim.Yýllar sonra iyi tanýyan birine sordum;

---Bizim Dayýdan bir haber var mý,diye?..Durdu.Uzun uzun bana baktý.Neden sonra;

---Demek haberin yok…Dayýmýz maalesef gitti..

---Nereye ,dedim?Gayri ihtiyari yüzüne baktým.O da bana baktý.Gözleri sulanmýþtý.

---Akciðer kanseri oldu,dedi.Çare bulamadýlar.Çok genç yaþta gitti.

---Allah rahmet etsin,dedim.En az ben de onun kadar üzüldüm.Sonra uzun uzun Dayýdan ve geçmiþ günlerden konuþtuk.Demek bu memleket kocaman bir Dayýyý yani;”Büyük Dava Adamýný!” kaybetmiþti.

       Tekrar;

---Mekaný Cennet olsun.Allah günahlarýný baðýþlasýn,dedim.Arkadaþ ayrýldý.Ben üzüntü içinde kendi kendime koþmaya baþladým;

---Hey gidi Dayý hey!Ne günler yaþamýþtýk? Tabii yurda ondan sonra her ay düzenli gidiyor,birkaç gün kalýyordum.Böylece yurtta herkesi tanýmýþ oluyordum.Hatta o yüzden de bir kere baþýmýz belaya bile girmiþti.Ayrýca yurtta da kaç kez baskýn yemiþtik.Tabii bunlarda  ayrý birer konu.

      Ýþte bizim Dayýnýn hikayesi  böyle bitmiþti.Dolu dolu yaþadý ama çeke çeke gitti.Ne diyelim insanýz iþte.Elimizden gelen dua etmek.Biz de duamýzý eksik etmiyoruz zaten.

---Allah rahmet etsin Dayý.Keþke okulunu bitirsen,göreve baþlasan ne güzel olurdu?Ama kýsmet deðilmiþ.Allahýn hükmü bu kadarmýþ.Alan da O,veren de O.Bize þükretmek ve sabretmek düþer.Biz de onu yapýyoruz zaten.Yaratan bütün suçlarýný affetsin Dayý!

Kemal DOÐANAY