Babama Japonyayý Sevdiren Kadýn-3

... 

Babasýnýn kütüphanesinde birçok Japon yazarýn kitaplarýný veya Japonya hakkýnda farklý sahalarda yazýlmýþ çeþitli kitaplarý bulmak mümkündü. Ortaokula giderken okuduðu ve en çok dikkatini çeken Nobel ödülü almýþ bir yazar olan Kawabata’nýn “Kyoto Kiraz Çiçekleri” romanýydý. 1969’da Türkçe basýlmýþ bu romaný severek okumuþtu. Kawabata’nýn romaný akýcý bir dille yazmýþ olduðunu hatýrlýyordu. Aklýnda kalan ise sadece roman kahramaný Chieko, Kyoto þehri ve akçaaðaçlar olarak hatýrýndaydý.

Ýþe Ayabe’den baþlamak istiyordu. Ayabe istasyonunda indi. Ayabe kasabasý kuzey doðudan gelen Yura nehri kasabanýn ortasýndan önce güneye, sonra kuzey batýya doðru akarak Tangoyura açýklarýnda denize dökülüyordu.

Yura nehri Ayabe’ye hayat ve yaþam kaynaðý oluyordu. Evler sýradan bir veya birkaç katlý, genelde daðýnýk þekilde bir kasabayý andýrýyordu. Ýstasyon nehrin doðu yakasýnda kalýyordu. Kasaba nehrin etrafýna yayýlmýþ iki eþit parçaya bölünmüþ bir elma gibiydi sanki… Etrafýna bakýndý. Nereden ve nasýl baþlayacaðýný da bilmiyordu.

Ýstasyonda ki görevlilerinden birine “kasabanýn vatandaþlýk idaresini sorarak baþlayabilirim,” dedi. Yürüyerek istasyon görevlisinin yanýna gitti. “Buranýn vatandaþlýk idaresi nerededir? Biliyor musunuz?” diye sordu. Ýstasyon görevlisi adam, kasabanýn kuzey tarafýný tarif etmiþti. “Oraya nasýl gidebilirim?” dediðinde, “uzak deðil, yürüyerek de gidebilirsiniz,” demiþti. Dr. Safa “Teþekkür ederek” istasyondan ayrýldý.

Yürümeye baþladý. Bir yandan yürüyor, yürürken de etrafýna bakýnýyordu. Ayabe otuz binin üzerinde bir nüfusa sahip bir ilçe seviyesinde bir yerdi. Tren kasabaya kuzey doðu yönünden girmiþ ve güneye doðru yoluna devam etmiþti. Kasabanýn etrafýný tepeler çevreliyordu. Tepeler ise tamamen ormanla kaplýydý.

Yura nehri baygýn ve yavaþ akýyordu. Nehrin her iki etrafý küçük ekim ve dikimin yapýldýðý bahçelere ayrýlmýþtý. Daha çok çeltik ekim alanlarýydý. Genelde yollar dardý. Ana merkezlerin dýþýndaki sokaklarda yayalarýn yürümesi için ise bir kaldýrým bile yoktu. Evler genelde küçük, iki veya üç katlýydý.

Birçok ülkede görülen saksýlý çiçek ve aðaç dikimleri evin önünde yol ile iç içeydi. Yürüyerek geniþ olmayan kasabanýn çarþýsýný andýrýr bir sokaða geldi. Cadde kuzey-güney yönünde ilerliyordu.

Hangi tarafa gitmesi gerektiðini kestiremedi. Ýstasyondaki adam cadde baþýna gelince, sað tarafa gitmesini söylediðini hatýrladý. Caddenin saðýna doðru yürüdü.

 Vatandaþlýk idaresini bulduðunda öðle tatilinden dolayý kapalý olduðunu gördü. Saate bakmak hiç aklýna gelmemiþti.  Saatin on ikiyi çoktan geçmiþ olduðunu gördü. Caddeyi boydan boya gezmeye karar verdi.

Yabancý olduðu için durup bakanlara aldýrýþ bile etmiyordu. Sýradan bir kasaba olduðundan yabancý turist kabilinden birilerine denk geldiði olmamýþtý. Cadde üzerlerindeki saðlý sollu evler ve yer yerde farklý iþ yapan basit dükkânlar vardý. Bu arada bir þeyler yiyebileceðini düþündü.

Balýk ýzgara yapan birine denk geldi. Küçük bir mekândý, bir tarafýnda balýk piþiriyor, yan tarafa koyduðu birkaç masaya da servis yapýyordu. Eðilerek selamlayan adamýn “Buyursunlar efendim” sözlerine, Japonca “nonbiri (kolay gelsin)” dedi.

Adam bir yandan yabancý müþterinse bakýyor, diðer yanda yabancýnýn Japonca konuþmasý dikkatini çekmiþti. Küçük bir havuz içinde, nehirden tutulduðu anlaþýlan balýklar gezinip duruyordu.

Dr. Safa, balýklardan birini göstererek, masalardan birine geçti. Adam balýðý hazýrlamaya çalýþýrken, yanýnda çalýþan genç kýzý da masaya servis açtý. Baba kýz birbirlerine benziyordu. Dr. Safa genç kýzý süzdü. “Nasýlsýnýz küçük haným?” diye sorunca, genç kýz, yabancý adama bir bakýþ fýrlattý.  

“Ýyiyim efendim, bir arzunuz mu vardý?” dedi. Dr. Safa “Yok, yok… Bir bardak su alabilir miyim?” dedi. Kýzla konuþmasýný babasý yanlýþ anlamasýn diye, babasýyla görüþmeye karar verdi. Genç kýz bir bardak su getirerek masaya býraktý.

Bir süre adamýn balýðý piþirmesini bekledi. Adam balýðý masaya getirince, adama “Biraz oturmaz mýsýnýz?” dedi. Nasýlsa baþka müþterisi de yoktu o anda… Adam masanýn yanýna oturdu.

Adam yabancýnýn “Nasýlsýnýz?” sözleri karþýsýnda, “iyiyim efendim” dereken “siz yabancýsýnýz ve gayet de güzel Japonca konuþuyorsunuz!” þeklinde ki, þaþkýnlýðýný gizleyemedi.

“Evet, yabancýyým ama Japonca öðrenmek epey bir zamanýmý aldý. Tokyo’da yaþýyorum ve doktorum…” deyince adamýn þaþkýnlýðý ve hayranlýðý bir kat daha arttý.

Dr. Safa; adama: “Buralý mýsýnýz?” dedi. Adam “Evet, neden sordunuz ki?” dedi… Dr. Safa adamý bir iyice süzdükten sonra, “Ben soyadlarý Kinugawa olan bir aileyi arýyorum. Bu kasabada, bu soy isimde yaþayan ve oturan bir aile var mýdýr?” diye sorunca, adam düþünmeye baþladý.

Adam: “Ben bu kasabada doðup büyüdüm ama bu kasabada bu soyisim ile yaþayan bir aile hatýrlamýyorum,” dedi. “Ne diye böyle bir aileyi arýyor ki?” diye adamý bir meraktýr aldý. Ama yabancý adam sormaya da çekindi. Diðer yanda ayakta duran genç kýz, babasýyla yabancýnýn konuþmasýný kulak misafiri olarak dinlemeye çalýþýyordu.

Dr. Safa ýzgara balýðýný yemiþ, dinlenmiþ ve kendine gelmiþti. Yaþlý balýkçýya teþekkür ederek, belediye binasýna doðru yürüdü. Belediye binasý birkaç sokak ilerideydi. Batýdan gelen hafif bir rüzgâr sokaklarý yalayýp geçiyordu. Güneþ ile beyaz bulutlar sanki gökyüzünde köþe kapmaca oynuyorlardý…

…

Devamý Var

...

Ant-150515