Babama Japonyayý Sevdiren Kadýn-2

...

Hitomi mektuplarýnda babasýnýn çeltik ekimi yaptýðýný, kalan zamanlarýnda ise orman iþlerinde çalýþtýðýný, annesinin bir iþ yerinde hizmetli veya sekreter olarak çalýþtýðýný, nenesinin evdeki iþlere baktýðýný, diðer iki erkek kardeþinin de okula gittiðinden bahsediyordu.

Japonya’da hayat pahalýydý. Çünkü üretim alanlarý kýsýtlýydý.

Ülkenin yüzde altmýþ yedisi orman ve daðlýk bölgeydi. Kalan üçte birinin ikisi yerleþim alanlarýna, geri kalan üçte bir de ekim ve dikim alanlarýna ayrýlmýþ bir ülkeydi. Onun için toprak çok kýymetli ve oldukça da pahalýydý. Mevcut alanlar ise ülke nüfusunu beslemeye yetmiyordu. Birçok ihtiyacýný ithal etmek zorunda kalýyordu.

Japonya iyi ki deniz ortasýnda bir adalar topluluðu ülkeydi. Dört tarafý uçsuz bucaksýz deniz, binlerce koy ve yüzlerce nehri olan bir ülkeydi… Ana besin kaynaðý balýk ve deniz ürünlerinin olmasý kadar daha doðal ne olabilirdi ki!

Büyük annesi çoktan ölmüþ olmalýydý. O yazdýðý yýllarda yetmiþ altý yaþýnda olduðunu yazýyordu.

Hýzla giden trende çevreden çok, telefonuna aktardýðý mektuplarý tek tek gözden geçiriyor, iþine yarayabilecek ipuçlarý arýyordu. Trenin hýzý arttýkça, görüntüler silikleþiyordu. Hala sanki zamanda otuz yýl geri gitmiþ, aklý o günlerle meþgul olup duruyordu.

Hitomi mektubunun birinde; küçük bir Japonya haritasý çizmiþ Tokyo, Osaka ve Kyoto þehirlerinin yerlerini göstererek adýný yazmýþtý. Diðer yanda ise Kyoto’nun güney batýsýnda ailesinin ve kendinin yaþadýðý þehrin yerini, okla harita dýþýna çýkararak yazmýþtý. Ama sadece “I live here /burada yaþýyorum” diye yazýyordu.

Yaþadýðý yer kasaba, köy veya þehrin adý yoktu. Ýþe yarar ciddi tek ipucu buydu. Bu kasaba Ayabe de olabilirdi, Toyooka da olabilirdi. Veya oralara yakýn bir yerde olabilirdi.

“Yaþadýðým yer” diye gösterdiði yer bir köy müydü, kasaba mýydý? Onu da bilmiyordu. Yüz yirmi altý milyondan fazla insanýn yaþadýðý Japonya’da yüzlerce veya binlerce Hitomi bulmak mümkündü. Ama doðrudan Hitomi’ye ulaþmak imkânsýz gibi bir þeydi. Öyle ise önce Hitomi’nin ailesini bulmalýydý. Oradan Hitomi’ye ulaþmak daha kolay olabilirdi. Ama nasýl? Ýþi tamamen þansa kalmýþtý.

Tokyo’dan Kyoto’ya kadar hýzlý trenle gelmiþti. Nerdeyse Tokyo’dan her beþ dakikada bir tren kalkýyordu. Bu trenlerde hýz kadar rahatlýk ve konforda fazlasýyla vardý. Eðer uzun yola gidecekseniz rezervasyonlu bilet almak gerekiyordu. Birçok insan rezervasyonsuz bilet ile yer bulabiliyorsa oturuyor, yoksa ayakta gitmek zorunda kalýyordu.

Trenle giderken yapýlan Japonca anonsu, Ýngilizcesi takip ediyordu. Yedi yüz kilometrelik yol, iki saatten biraz fazla bir sürede bitivermiþti. Yokohama, Nagoya çoktan geride kalmýþ, kendini Kyoto’da bulmuþtu. O kadar yolun nasýl bitivermiþ olduðuna kendisi de þaþýrmýþtý.

Hýzla trenle uzun mesafeler ne kadar da kýsalýyordu. Trenin hýzý bir yana, kafasý da hayli düþünceli ve dalgýndý.  Çevreyi seyrediyordu ama daha çok silik bir çizgiye dönüþüyordu. Manzaralarý seyretmek zevkinden uzaklaþtýrýyordu.

Bakmak için algý yetmesine raðmen, görmek için salim bir kafa, ayýk olmak için ise þuurun gerekli olduðunu biliyordu. Þuur hem acýyý bedeninde hissetmek, hem de hayatýn içinde olduðunu tecrübeler yardýmýyla, uzak bir noktadan deðerlendirme yapabilmekti.  Ama aklý gideceði þehirden ve otuz yýl öncesine ait bilgilerle meþguldü.

Kyoto büyük bir þehir de olsa Tokyo’ya göre daha sakin bir þehirdi. Çok uzun yýllar Japonya’ya baþkentlik yapmýþtý. O yüzden yüzlerce tarihi mekânlardan birçoðu, günümüze kadar ayakta kalabilmeyi baþarmýþtý. Bugün bir kýsmý müze veya ziyarete açýk yerler olarak halkýn hizmetine sunulmuþtu.

Kyoto daha çok tarihi dokusunu korumaya devam ediyordu. Gece hayatý Tokyo’daki gibi deðildi. Tarihi doksu sebebiyle, þehrin ruhu daha çok Konya ve Bursa þehirlerini andýrýyordu. Budist tapýnaklarý, geyþa evleri, Japon bahçeleriyle Tokyo’da olmayan birçok güzelliði bu þehirde görmek ve bulmak mümkündü.

Kyoto’dan ikinci bir trenle veya otobüsle de gidebilirdi. Tren mi otobüs mü diye kýsa bir tereddüt geçirdi. Gerçi pek fark da etmiyordu. Tüm ova dere kenarlarý yerleþim ve ekim alanlarý olurken, gözün görebildiði tepe ve daðlar tamamen ormanla kaplýydý. Ýnsanýn inanasý gelmiyordu. Bu kadar insan ve neredeyse dokunulmadan kalan orman alanlarý yan yana ve bir arada yaþamalarýna…

Dr. Safa babasýnýn neden Japonlara bu kadar düþkün olduðunu, þimdi daha iyi anlýyordu. “Babama Japonya’yý sevdiren kadýný bulmalýyým” diyordu. 

...

Devamý Var

...

Ant-150515