Hani bazen hayat üzerimize çöreklenir de, nefes alamaz hale geliriz ya...! Her þey üst üste gelmiþ, iç dünyamýzda tarif edemediðimiz sýkýntýlar, hüzünler yaþarýz. Hani dokunsalar aðlayacak gibi oluruz ya bazen. Ýçimizden hiç bir þey yapmak gelmez. Kendimizi çaresiz, mücadelesiz, onca kalabalýðýn içinde yapayalnýz hissederiz... Her þeyi olduðu gibi býrakýp kaçmak isteriz hani. Tanýyaný bileni olmayan bir yere kaçýp gizlenmek isteriz, kendimizden kaçmak...

 

Ýnsan kendinden kaçabilir mi? Nereye giderse gitsin kendini geçmiþiyle birlikte götürür gittiði yere. Geçmiþini  bir sýrt çantasý gibi taþýr omzunda. Hal böyle iken, insan kendinden kaçýp yine kendine gitmiþ olmaz mý? Zira insanýn bindiði gemi de vardýðý liman da kendi yüreðinde demirlidir.

Yeni yakýn zamanda nette A. Tolga Akpýnar'a ait olan bir söz okudum. O þöyle diyordu;“ Bir yere varmak için önce kendine uðramalý insan…Ýnsanýn gideceði bütün yollar kendinden geçer”... Bu söz benim de yazýmýn konusunu oluþturdu.

 

Yine benzer þekilde, Can Yücel "Gitmek" isimli þiirinde bakýn ne güzel ifade etmiþ; 

 “Bu günlerde herkes gitmek istiyor.

 

Ýnsanýn bu denli kendinden uzaklaþmak isteði, onun yaþadýðý ortamda sürüklendiði algý yanýlsamasýnýn bir sonucu olsa gerek. Ruhun kendisine yabancýlaþmasý, kendisini tanýyamamasý da denebilir bu duyguya... Bireyleri bu çýkmaza sürükleyen neden, yaþadýðý  toplumun dayattýðý yaþam tarzý... Ve akabinde oluþan duygu birikiminin insan ruhunda oluþturduðu olumsuz etkinin bir sonucudur. Bu da  insaný yalnýzlaþtýran sebebin baþýnda gelmektedir....

 

Kendine ulaþamamýþ, kendini bulamamýþ, kendini tanýyamamýþ her insan yalnýzdýr. Ve bu durum onu mutsuz etse de, birilerinden bekler yalnýzlýktan kurtulmayý. O bilemez tanýmadýðý bir "BEN" le nasýl baþ edeceðini. Zira inmemiþtir bir gün bile kendi derinine, yüreðine,vicdanýnýn ona neler fýsýldadýðýný duymamýþtýr. Bu günü de kurtardýk mantýðý, doðruyu ben biliyorum ego tatmini ile iyi taraflarýný el üstünde tutmuþ, eksi, yanlýþ olan ne varsa görmezden gelmiþtir, itelemiþtir kendinden öteye... 

 

Ýnsan yaratýlýþ itibariyle en güzel þekilde kusursuz olarak yaratýlmýþtýr. Dünya hayatý ile baþ edebilmesi için gerekli olan her þey onda mevcuttur. Bu gerçeði Yüce Allah,"Biz insaný en güzel biçimde yarattýk" Tin suresi 4. ayette bildirmiþtir. O kendini tanýma zahmetinde bulunmadýðý için sahip olduðu cevherin de, farkýnda olmadan yaþar.  

Ýnsanýn hayatýn getirdiði her türlü iyi ya da kötü günler karþýsýnda yaþama sevincini koruyabilmesi, onun saðlýklý bir ruh yapýsýna baðlýdýr. Saðlýklý bir ruh yapýsýna sahip olabilmesi için, insanýn önce kendi iç dünyasýna yönelmesi gerekmektedir. Týpký Gönül Ustasý Mevlana'nýn "içindeki kapýyý çal; baþka kapýyý deðil.” sözünde ifade ettiði gibi önce kendi içine yönelmeli... 

Benzer durumu sevgi ve hoþgörünün timsali Yunus Emre de;  

"ilim ilim bilmektir 

Ya nice okumaktýr..." dizlerinde anlatmýþtýr.

 

Kendini bildikçe, kendine yaklaþtýkça insan, yalnýzlýðýndan arýnýr. Kendini tanýdýkça, önünü aydýnlatýr, baþkalarýný da anlar. Ayaklarý yere saðlam basar. Kendini bildikçe çoðalýr. Kendini sevdikçe sevgiyi dilenmez, zaten o sevgi olur. Kendine baktýkça yalnýzlýðýndan kurtulur. Kalabalýklaþýr ve var olur. Kendini bildikçe hakký bilir. Kendini bildikçe haddini bilir...

 

Ýnsanýn kendi iç dünyasýna yönelmesi onu dýþ dünyadan soyutlamaz, tam tersi tamamen yaratýlan tüm varlýklara yaklaþtýrýr. Çünkü kendini doðru tanýyan kiþi, bütün varlýklarýn anlamý ve amacý konusunda derinlikli bir bakýþ açýsýna sahip olur. Bu açýdan bakýnca, insan kendi dahil yaratýlan her þeyin ortak bir gaye için tek bir yaratýcý tarafýndan yaratýldýðýný bilir. Yunus'un "yaratýlaný severim, Yaradandan ötürü" sözü gibi, yaratýlan her þeye karþý sevgi ve merhametle yaklaþýr.

 

Muhabbetle,

Hanife Mert