Online Üye
Online Ziyaretçi
Sevda o andır işte....
“Bir kaç satıra sığmıyor kelimeler,
Aşka adanmışsa gönüller..”
Hasretin kol gezdiği gurbetin şu ıssız gece demlerinde, yâd ettiğim kavuşmalarımız aydınlatırken gecemi, huzursuz uykuların ağır yorgunluğu üzerimde. Dinlenebilmem için, bana ninni gibi gelen nefesini hissetmem lazım… Sen lazımsın
Gözyaşınla ıslanmış son mektubunda, “Hayat damlalarının serpildiği mütevazı yuvamızda, ellerinin değdiği o yarım kadehin ve son okuduğun yarım kalmış kitabın yanında bir sen yoksun sevgilim. Hiçbir yere sığamıyorum. Yüreğim hiç bir şehre sığmıyor sen yanımda yoksan. Tadı yok hiç bir günün de gecenin de...” diye yazmışsın.
Bir de beni düşün sevgilim! Bir de beni düşün, ne haldeyim…
Sana her kavuşma hali, yeni bir hasret nöbetinin işaretiydi. Senli hayallerime ulaştıkça karşıma hep yeni kapılar dikildi. Her kapı bir önceki kapıdan daha heybetli ve ürperticiydi.
Yüzün ırağımda kaldı, sesin uzağımda,
Sen hayalen her yerdesin aslında.
Biz gurbetin, hasretin ve vuslatın başrollerini oynadığı ve bir türlü sonu gelmeyen filmin figüranları olduk. Teması özlemli bekleyiş, hüzün ve umut olan hayat senaryosunun mutlu sonla bitmesini diledik.
Aşkın hasret yolları bitip de soluğu kapında alınca sevgili, bizim için; gözlerimiz rüyadaydı o an. Simalarımızın önünde simler uçuşurdu. Gözlerimiz dolunayı kıskandırırdı ve mum ışığında tenimiz şımarırdı dans ederken. Türk sanat müziğinden kırk beşlik bir plak bize eşlik ederken, bakışlarımız çivilenirdi bakışmalarımızda. Sevda o andı işte, dudaklarımızda… Sevda, o an duyguların doruğundayken kalplerimizde yaşanandı.
Sen, aşk adına son noktasısın gönlümün. Çektiğim hasret ise beklenen vuslatın virgülleridir. Kavuşmalarımız ise aşkımızın tek gerçeğidir, bunu böyle bil sevgili...
Silsile kervanına karışmış anılarınla,
Tutsağınım, aşığınım uzaklarında…
Paris’ in ışıkları altında Café de Flore’ de bir Fransız klasiği yağmur yağdırırken sana hasret duygularıma, bir yanım garip ve sensiz... Diğer yanım ıssız ve karanlık…
Çıldırtıcı bir sabır beşiğinde gelgitleri eyler gönlüm. Bekliyorum...
Umudumu besleyen, hüzünden çıkardığım umut payesi. Yazdan sonbahara, kıştan bahara çıkılan kısır döngüde, hayatsal dengede varılan nokta da bu elbette. Umutla bekliyorum...
Gelecek zamanın rahmine düşmüş umutlarım, zamanı gelince elbet doğacaklar gülüm. Büyük bir sabırla bekliyorum...