Korkuyorum yeniden içimdekilere hayat vermekten, korkuyorum yeniden gönül vermekten, korkuyorum yeniden sevmekten, korkularým var benim... Güneþ cayýr cayýr yakarken ortalýðý benim yüreðimi buz gibi býrakmasýndan korkuyorum. Elimde olmuyor bazen nefes almak... Parmak soksam boðazýmdan içeri kussam öldürsem cinayet iþler gibi sessiz sedasýz içimdekileri... Ay parýldarken tutulsa bir anda, zifiri karanlýða bulansa ortalýk içimdeki çocuk sessizce ölse belki daha da güzel olur her þey ama korkuyorum iþte yeniden baþlamaktan... Daha büyük denizlere mi yelken açmalýyým yoksa korkularýmla küçük göllerde mi yaþamaya devam etmeliyim kafamýn içindeki sorulardan korkuyorum ya cevapsýz sorular belirirse anlamsýz anlamsýz her þey korkutuyor ürpertiyor içimi ne yapmalýyým bilmiyorum sadece korkularýma çözüm arýyorum... Korkuyorum yeniden sevmeye ya yine seversem ve sevdiðim giderse kaldýrabilir miyim diye... Acýya dayanabilecek kadar güçlü olabilirim ama bu bunlarý hak ettiðim anlamýna gelmez ki.... Sorun bendemi yoksa gelip sözler verip gidenler demi aslýnda bu çok da önemli deðil tek sorun korkularýmý benden alabilecek birinin olmasý o yüzden korkularýmla yaþatma beni korkum olmak yerine korkularýmý al benden al yada býrak korkularým iþlesin cinayetini ......