þu 1: bir konuþma sýrasýnda birine ‘seni ilgilendirmiyor’ diyemezsin kolay kolay. hele de konuþtuðun bu kiþi yakýnýnsa. birine bunu söylediðin zaman ya kýzar ya da gücenir. oysa karþýndaki de büyük olasýlýkla her þeyin herkesi ilgilendiremeyeceðini bilmektedir. nedir bunun sebebi? neden alýnýrlar? ya ben? sanýrým benim için de aynýsý geçerli. üslup da pek etkilemez bunu. nasýl istersen öyle söyle. bir tür görgü kuralý olabilir. bilmiyorum. ama bazen çok söylemek istiyorum. kimlere veya ne zamanlar mý? seni ilgilendirmiyor.

þu 2: her ayýn ortalarýnda (13-14-15-16) belirgin bir gerilim, stres ve kaygý yaþýyorum. bunlarý zaten hep yaþýyorum ama daha yoðun, belirgin ve kapsayýcý oluyor bu zamanlar. her þey kötüye gidecek gibi. yarýn olmayacak, olsa da ‘yarýn’ olmayacak gibi.

þu 3: iyi bir þeyler yapmanýn, daha doðrusu iyi bir þeyler yapmaya kuvvet bulmanýn en somut örneðini bir ramazan akþamý (aslýnda küçüklüðümden beri birçok iftar vakti) yaþadým. böyle düþünmek -hep unutmakla beraber- çok akla yatkýn ve zekice geliyor. ezan yaklaþtýkça o hep bilindik telaþ baþlar, karýnlar acýkmýþ, susanmýþtýr. babam erkenden gelmiþtir. patrona doðrultmuþtur ayý. sonra sofraya oturulur, ezan okunur. oruçlar açýlýr, su içilir. ardýndan da çaylar. bunlarýn herhangi bir yerinde annem ya da babam þunu söyler: ‘’oruç tutsan da geçiyor zaman, tutmasan da iþte’’.

þu 4: þükür ki; saç, sakal ve týrnak gibi parçalarýmýzda sinir hücreleri yok. þimdi þunu da söyleyebilirsin çýkýp: ‘’olsaydý hiç kesmezdik ve normali bu olurdu’’. ben dedim çünkü kendi kendime. ama böylesi çok zorlama ve aptalca.

þu da 5: ‘’hayýr. sen, yapbozun eksik parçasý olmayý yeðliyorsun. tasýný taraðýný topluyorsun. þansýný hiç denemiyor, hiçbir iþe hiçbir umut baðlamýyorsun. sabaný öküzün önüne koþuyorsun, her þeyden sýtkýn sýyrýlýyor, dereyi görmeden paçalarý sývýyorsun, elindekini avucundakini yiyip bitiriyorsun, sermayeyi kediye yüklüyor, palamarý koparýyor, ardýna bakmadan çekip gidiyorsun.’’