‘’Hayýr, asla gelmem seninle. Öleceðimi bilsem de gelmem…’’

Koþuyordu ve bir yandan avaz avaz haykýrýyordu.

Kan ter içinde doðruldu yattýðý yerden. Ufak ve karanlýk bir odadaydý etrafý seçemezken gözleri. Hala gördüðü kâbusun etkisiyle inanýlmaz bir hýzla baþý dönmekteydi. Yaþlar süzülürken elinin tersiyle sildi ve istemsizce hýçkýrmaya baþladý.

Ne kadar unutmaya çalýþsa da mümkün deðil çýkaramýyordu hafýzasýndan. Gördüðü her sahne, ona dokunan her el ve cümle aralarýna sýkýþtýrýlmýþ duygular bile esareti altýna alýrken aldýðý hiçbir yardým da etki etmiyordu iþte. Ailesi olsun aldýðý profesyonel yardýmlar olsun iþe yaramýyordu.

Herkes kabullenmiþti tüm olanlarý ve þükrediyorlardý bir yandan ölümün kýyýsýndan dönüp tekrar aralarýna döndüðü için Mert.

Ýþte yine o kuyuda ýþýksýzdý ve yalnýz. Koca bir boþluk bir baþýna…

Gayri ihtiyari üstünü baþýný yokladý. Sýmsýký örtülüydü üzeri. Ýstemsizce yataðýn yanýndaki tekerlekli sandalyeye iliþti gözleri. Ona baðlý ve baðýmlýydý. Diken diken oldu tüyleri.

Olay her aklýna geldiðinde tir tir titreyip dehþet içinde geçmiþe yolculuk yapýyordu.

El yordamýyla elektrik düðmesini açmaya çalýþtý. Her þey olmasý gerektiði gibi olmasý gereken yerdeydi. Ýhtiyaçlarýný kolayca gidersin diye ne varsa elinin altýndaydý. Gerçi pek yalnýz býrakmýyordu ailesi ama ola ki yalnýz kalsýn bir þekilde tüm imkânlarý seferber etmiþlerdi. Düzgün olarak haftanýn belirli günlerinde fizik tedaviye gelen uzmandan tutun daimi hemþiresine kadar herkes ve her þey organize edilmiþti.

Hafifçe araladý perdeyi. Güneþ fazlasýyla parlak ve davetkârdý bu da onda koþma isteði yaratýyordu eskiden olduðu gibi istediði zaman istediðini yapma ihtiyacý hissediyordu. Oysa deðil yürümek yatakta bile zar zor doðruluyordu.

Tekrar araladý perdeyi. Ýþte karþýdaki parkýn o iki müdavimi yine arz-ý endam etmiþti. Nasýl mutluydu anne kýz. Salýncaktaki kýzýný aralýksýz ve büyük bir neþe içerisinde sallýyordu kadýn.

‘’Þimdi yere inecek ve kaydýraða binecek. Hadi, kýzým in o salýncaktan ve koþa koþa git kaydýraðýn baþýna.’’ demesine kalmadý ki aynen düþündüðü gibi küçük kýz indi salýncaktan. Sarý saçlarý ve tombik yüzü ile nasýl da kýzýna benziyordu. Hýrsla kapadý perdeyi.

 ‘’Uyumalýyým, uyumalýyým.’’demesiyle telefonun çalmasý bir oldu. Numaraya baktý. Belli ki annesi merak etmiþ ve yoklamak istemiþti.

‘’Efendim, anne…’’ deyip yanýtladý gelen çaðrýyý.

‘’Evet, yeni uyandým anne. Daha iki saat evvel buradaydýn. Merak etme beni, iyiyim ben. Evet, ilacýmý aldým. Endiþe etme lütfen. Birazdan gelecek zaten Nalân Hemþire. Hayýr, hayýr aç deðilim. Hem akþama daha vakit var. Tamam, anne, sen bak iþine. Görüþürüz.’’deyip sonlandýrdý konuþmayý.

Nasýl kýzýyordu annesine bir yandan da için için hak veriyordu. Dinleseydi ailesini bunlarýn hiç birini yaþamayacaktý. Nasýl oluyordu da öfkeyi ve sevgiyi ayný anda barýndýrabiliyordu?

‘’Ne fark eder ki cevabýný bilsem. Hayatý bu kadar ýskalamýþken neden yaþýyorum ki ben…’’

Olaydan sonra iki defa intihara teþebbüs etmiþti Mert. Bu yüzden göz açtýrmýyorlardý genç adama. Ýlaçlarý sayýlý veriyordu hemþire. Ne cam bir bardak ne de kesici bir alet vardý görünürde…

Yine de eline fýrsat geçse ne yapacaðýný biliyordu adam Sonuç itibariyle eksik ve yarým bir insan olarak bellemiþti bedenini.’’Sanki kimse bilmiyor da bir tek benim her þeyin farkýnda olan. Ah, zavallý ben.’’

Yastýðýnýn altýna uzandý eli. Özlemiþti meleðini. Burnunda tütüyordu her ne kadar bir daha göremeyeceðini bilse de.  Usulca ve titrek ellerle baktý buruþuk resme. Engelli bir evlat sahip olmayý o istememiþti ki. Üstelik sorun da etmiyordu artýk evladýnýn taþýdýðý vasýflarý daha doðrusu önceleri tarafýnca vasýfsýz addettiði engelini. Oysa nasýl da geçti artýk bunlarý düþünmek için.

O kadar güzel ve sessiz bir bebekti ki Melek. Ama hem ona hem de Füsun’a cephe almýþtý. Ailesinin yanýna dönemezdi genç kadýn üstüne üstük kocasýnýn ona yaþattýklarýna da ses çýkaramadýðý için hayatý bir cehennem dönmüþtü.

Kromozom sayýsýndaki farklýlýk arz eden bir rakam idi her þeyin tek sorumlusu. Ama ne suç ne de günahtý her ne kadar fazlasýyla dýþlansa da. Tipik görüntüsü her ne kadar bu rahatsýzlýðý ele verse de Melek de her çocuk kadar güzel, masum ve bir o kadar sevgiye muhtaçtý. Fazlasýyla muhtaçtý hem de.

Deðil baba sevgisi baba sözcüðünün anlamýný bilmeden adýmýný atmýþtý dünyaya.

Boþanma ilamýnýn çýkmasý hiç gecikmedi hem de kýrký bile çýkmadan. Mert topu topu bir kez almýþtý kollarýna bebeðini o da doðduðu ilk gün itibariyle. Ve farký fark ettiðinde çark etmiþti adam. Mimlemiþti hem çocuðunu hem de karýsýný. Nasýl olurdu da engelli bir çocuk sahibi olabilirdi. Öz ve öz evladý ama sadece kayýtlarda yazan ismi baba sýfatýyla.

Ýlk tepkisi kýz çocuðu olacaðýný öðrendiðinde gün yüzüne çýktý adamýn. Erkek evlat sahibi olmasý gerekirdi ne de olsa. Erkek adamýn erkek çocuðu olur inancýný hep kabullenmiþti. Bu yüzden bayaðý mýrýn kýrýn yapmýþtý cinsiyetini öðrendiðinde. Bir de doðum sonrasý ortaya çýkan tablo da eklenince iyice dengesini yitirdi adam. Loðusa haliyle yapmadýðý kalmadý kadýna. Melek aðladýkça daha da þiddetleniyordu evdeki kavgalar.

Sýðýnacak kimsesi yoktu kadýnýn. Deðil ailesinin yanýna dönmek yüzüne bile bakmýyorlardý. Ta ki kaza gününe kadar…

devam edecek...