Bu sabah TV’de gazete haberlerini izlerken Hürriyet gazetesindeki bir haber dikkatimi çekti. Gazetenin web sayfasýna girerek haberin detaylarýný inceledim. Aþaðýdaki haberi dikkatle okumanýzý istiyorum:

“Türkiye ile Ermenistan ile iliþkilerin normalleþtirilmesini öngören pnotokolün imzalanmasýndan sonra, Ermenilerin tanýnmýþ isimleri toprak ve tazminat taleplerini de yüksek sesle dile getirmeye baþladý

Bir dizi konser vermek için Ýtalya’da bulunan Ermeni asýllý Fransýz þarkýcý Charles Aznavour, “Hayatýmýn son döneminde Türk-Ermeni açýlýmýný görmek güzel” sözleriyle protokoloe destek verse de, ardýndan aðzýndaki baklayý çýkardý.

“1924’ten beri bekliyorum”

Ýtalyah RAI 3 Televizyonu’na konuþan ve asýl adý Þahnur Aznavuryan olan 85 yaþýndaki þarkýcý, “1924, yani doðduðum yýl Ermenilere anlaþmalarla toprak sözü verilmiþ. Bu hala gerçekleþmedi. Bir 85 yýl daha bekleyemem” diye konuþtu.
Aznavour, ayný zamanda Ermenistan’ýn Ýsviçre Büyükelçisi ve BM Daimi Temsilcisi.
1924’te eski Sovyet lideri Stalin’in Ermenilere Erzurum, Erzincan, Aðrý, Sivas, Elazýð, Diyarbakýr, Bitlis, Siirt, Muþ, Van, Hakkari illerini vaat ettiði iddia ediliyor. Sevr Antlaþmasý’na giren ve “Wilson Ermenistan’ý” da denen bölge ise, Osmanlý’nýn Trabzon, Erzurum, van ve Bitlis vilayetlerini içeriyordu.”

Biz “açýlým” için bir yerlerimizi yýrtmaya devam edelim. Adamlarýn açýlýmdan beklediði sonuç bu! Dostluk, barýþ vs hepsi hikaye!

Üniversiteyi Van’da okudum. Van önemli ölçüde turist çeken bir þehirdi o zamanlar. Þimdi nasýldýr bilmiyorum; ama 80’li yýllarýn sonun doðru Avrupa’dan, Fransa, Ýsveç, Belçika gibi ülkelerden önemli ölçüde turist geliyordu Van’a. Üniversitedeki Fransýzca hocamýz Mustafa Sarýca Van Kalesi’nde bir turist kafilesi gezdirirken baþýndan geçen ilginç bir olayý anlatmýþtý.

“Turistleri kalede gezdirirken bir þey dikkatimi çekti. Orta yaþlý bir turist, kalenin arka kýsmýnda bulunan eski Van þehri harabelerini, boþ arazileri, göl kenarýndaki arazileri uzun uzun kameraya alýyordu. Merak ettim, neden bu kadar uzun süre ayný bölgeyi çektiðini sordum. Verdiði cevap çok ilginçti: ‘Bu topraklar bizim, bizim babalarýmýz buradan göç etmek, topraklarýný býrakmak zorunda kalmýþlar. Ben babamýn bana anlattýðý bu topraklarýn hikayesiyle büyüdüm. Oðlumu da bu topraklarýn hikayesiyle büyüteceðim. Oðluma topraklarýný göstereceðim. Onun için çekiyorum.’.”

Van’da Ermenilerin büyük katliam yaptýðý ortaya çýkarýlmýþtý biz üniversitedeyken. Üniversite kampüsünün bulunduðu bölgede “Zeve Köyü ve Zeve Þehitliði”nde Türklere ait toplu mezarlar ortaya çýkarýlmýþtý.

Van Ýki Nisan gazetesi müdürü, emekli öðretmen ve eski Öðretmen Okulu müdürü merhum Ali Laleci Bey’den dinlemiþtim. Þöyle diyordu Ali Laleci: “Ermeniler Kale ve Ýskele Mahallesi mevkiinde ikamet ederlerdi. Þehrin dýþýnda kalan bu mahallelerle Türklerin oturduðu mahalleler arasýnda uzun bir mesafe vardý. Gece yarýsý Türk mahallelerinde silahlar patlar, evler ateþe verilir, Türkler katledilirdi. Olay yerine gidildiðinde katliam failleri asla bulunamazdý. Zaman sonra Ermeni mahallesinden þehir merkezine yapýlmýþ tüneller bulundu. Meðer Ermeniler tünelden gelip yakýp yýkýp öldürüp yine bu tünellerden kaçýyorlarmýþ.”

Açýlým, açýlým, açýlým!.. Kim için yapýyoruz açýlýmý? Bu insanlar için mi? Onlar yýllar öncesini unutmuyor, dedelerinin topraklarýnýn hesabýný yapýyor, biz hala dost diye onlarý baðrýmýza basmaya çalýþýyoruz. Neden hala bize taþ atanlara gül atmaya çalýþýyoruz? Üç milyon nüfuslu Ermenistan bizim diþimizin kovuðunu doldurmaz. Neden bunlarý adam yerine koyup isteklerine boyun eðiyoruz? Bu teslimiyet neden?

Bu kadar mý güçsüz ve dirayetsiziz? Bu kadar mý geçmiþten habersiz ve balýk hafýzalý mýyýz? Bu kadar mý sözünden çýkamýyoruz Hüseyin Barak Obama abimizin? Bu kadar çok mu diyet borcumuz Sam amcamýza? Türk milletini, Azeri kardeþi kahretme adýna bu kadar vazgeçilmez mi Ermeni açýlýmýmýz?