2. Bölüm:

Belli belirsiz iki damla yaþ süzüldü gözlerinden Rýza Efendinin. Öylece kaldý gittiði yerde. Allah’tan gören yoktu bu sicim yaþlarý.

Kolay kolay aðlamazdý oysa. Ne acýlardan geçmiþti de bu denli koyuvermemiþti kendini.

Ne arkasýndan kulaðýna çalýnana kahkahalar onu yerin dibine geçirmiþti ne de o aþikar beyanlarý insanlarýn: Umarsýzca ve insafsýzca duyduðu ve yaþadýðý her ne ise…

Necla az buz çaba sarf etmemiþti doðrusu ailesi ve Rýza Efendi arasýnda kaldýðý o çýkmazdaki dengeyi tutturabilmek adýna. Az mücadele vermemiþti ailesini ikna edene deðin. Allem etmiþ kalem etmiþ ne mücadeleci kimliðinden ödün vermiþti ne de kocasýndan vazgeçebilmiþti.

Sonuç itibariyle yüreðinin yarýsý ailesine aitti ve tüm varlýðýyla ve ruhuyla sevdiði adama ait. Derken meyvelerini toplamaya baþlamýþtý Necla. Kocaman bir aile olmuþlardý nihayetinde, sýcacýk ve birbirini sevip kabullenmiþ bir ailenin yegâne fertleri.

Çocuklarýnýn olup olmamasý o kadar da önemli deðildi diðer yandan. Ýlerleyen zamana býrakmýþlardý bu süreci ve tüm kalpleri ile Allah’a teslim olmuþlardý. Ellerindeki servet onlara yetiyordu. Sevginin gücü, aþkýn kazanýmý ve toparlanmýþ koca bir aile.

Mutluydular ve ötesi hiçbir önem teþkil etmiyordu. Zaman da önemini yitiriyordu bir arada iken ve mekân da…

Ne onurundan ne de gururundan taviz verirdi Rýza Efendi ve yine koruyordu kararlýlýðýný ve tek kuruþ dahi talep etmiyordu Necla’nýn ailesinden. Ýhtiyaçlarý olan tek þey birbirlerine duyduklarý güven ve sevgi olduktan sonra ne derece önemli olabilirdi ki geride kalan teferruat.

Hani yaralý kalbi az darbe almamýþtý hele ki Necla ile olan birlikteliklerinin ilk zamanlarýnda. Eksiði yoktu Rýza Efendinin bilakis öylesine yüklü idi ki gerek kalbi gerekse ruhu üstelik kimselerin olmadýðý kadar…

Her þey yolunda giderken Necla sýzlanmaya baþladý durduk yerde. Sevdiði kadýnýn yerli yersiz serzeniþleri yüzünden durduk yerde huzurlarý kaçmaya baþlamýþtý. Ýlk günlerindeki heyecan belli belirsiz sönüyordu günden güne. Belli ki alýþtýðý düzeni ve ailesinin maddi imkânlarýný özlemiþti genç kadýn. Bu ani deðiþim bir anda yerini huzursuzluða ve tartýþmalara býraktý. Necla bir çýkmaza girmiþti adeta ve derken suçlamaya baþladý kocasýný. ‘’Varsa yoksa gururun önde gidiyor, Rýza.’’ Diyordu da baþka bir þey demiyordu. Özellikle bebeðinin kaybýndan sonra içine düþtüðü boþlukta en büyük pay Rýza Efendinin idi onun nazarýnda. Suçladýðý yetmezmiþ gibi bu sefer ne var ne yok sorgulamaya baþladý adamý. Bu sefer de mesleðine atýfta bulunmaya baþlamýþtý. Neredeyse mesleðini býrakmasý gerektiðini savunacak kadar ileri götürdü bu çözümsüz tartýþmalarý. Neredeyse kadýn müþterilerinden kýskanýr oldu.

Ahengini yitirmeye baþlamýþtý küçük ama engin diye addettikleri o yuvalarý. Alýþkanlýklarý, ihtiyaçlarý bir anda artmaya ve deðiþmeye baþlamýþtý. Sýk sýk ailesinin yanýna gidip günlerce eve dönmediði oluyordu Necla’nýn. Uðrasa bile ne tek kelime konuþuyorlardý ne de birbirlerinin yüzlerine bakýyorlardý. Zaman içinde deðiþen duygu ve düþünceler aralarýna öylesine bir set çekmiþti ki sevginin yerini hýrs inancýn yerini isyan almýþtý.

Eþsiz bir rüyadan kâbusa yönelmiþti yaþadýklarý. Terk edilmiþliðin eþiðindeki adamý en çok yýkan Necla’daki bu ani deðiþimdi. Alýþkýndý yalnýzlýða ama sevdiði kadýnýn onu bu þekilde incitmesi dayanýlmazdý onca yaþanmýþlýða raðmen. Yer deðiþtiren duygular, körelmiþ istekler ve nihayetinde sona dayanan engellenmiþ hayatlarý.

Tek celsede boþandýlar üstelik birbirlerinden hiçbir þey talep etmeden. Talep ettikleri ve sunduklarý o sonsuz sevgi bir anda yitirmiþti eþsiz büyüsünü. Rýza Efendinin aldýðý hasar ne kelimelerle dile gelirdi ne de anlaþýlýrdý hele ki Necla’nýn bu ketum ve duyarsýz ruh hali periþan etmiþti adamý.

Göz görmese de gönül katlanmýyordu iþte. Onca uzaðýndaydý artýk Necla ama ihtimaller, çeliþkiler ve yýkým onarýlmazdý ve bir o kadar tarifi mümkünsüz bir yýkým. Ayrýlmalarýnýn üzerinden kýsa bir zaman geçmiþti ki yeni bir birlikteliðe adým attý Necla. Bu seferki seçimi aile eþrafýndan ve tanýdýklarý bir dostlarýnýn vasýtasýyla olmuþtu.

Talihsizliðinin yaný sýra þimdi de bir ihanetle sýnanýyordu Rýza Efendi. Her þeyi dýþarýdan izliyordu: Tepki vermeden ama için için yanarak. Tam anlamýyla ruhu iflas etmiþti. Ve eþlik eden bedeni de günden güne tükeniyordu. Sonunda Necla’nýn dediði olmuþtu ister istemez ve mesleðini de elinin tersiyle itmiþti adam. Ne dükkâna uðruyordu ne de tek kelime ediyordu dostlarýyla. Çöküþün eþiðinde hatta uçurumun tam da dibindeydi.

Ve derken Necla’yý da görmez oldu hatta hakkýnda söylenen ne varsa duymazdan gelmeye baþladý. Hoþ kelimeler söylemiyordu ahvali Necla hakkýnda.

3. Bölüm:

Tüm hazýrlýðý tamamdý artýk adamýn. Her þey yerli yerindeydi ve her þey olmasý gerektiði gibi sonlandýrýlacaktý.

Sabah ezanýyla birlikte namazýný kýlýp çekildi köþesine.

Onca gel- git yaþýyordu ki zihnen ve manen. Bir yanda kaybettikleri ve bir yanda Allah’a olan sonsuz sevgi ve inancý. Yine de yetmiyordu ona. Ne kadýnýn gidiþini kabullenebiliyordu ne de ihanetini.

Ne yapmasý gerektiðini biliyordu artýk. Ýnsanlara ve sevdaya dair tüm inancýný yitirmiþti.

Girdiði mutfakta son bir kez baktý etrafýna. Necla’nýn elleriyle düzenlediði rafa baktý ve çerçevede gülümseyen o iki aþýða. Nasýl da gülüyordu gözlerinin içleri.

Tüm düþünceleri bertaraf etti bir anda. Ve son duraðý olacak yatak odasýna yöneldi. Usulca çekmeceyi açtý. Herkesten hatta Necla’dan bile sakladýðý silahý buldu çekmecenin dibinde. Titreyen elleriyle kavradý.

Yalnýzdý yine dünyaya ilk gözlerini açtýðý günkü kadar yalnýz. Okulda terk edilmiþliðin ve aþaðýlanmanýn verdiði eziklikle yaþadýðý o yalnýzlýk kadar yalnýz.

Aðýr bir karþýlýk ödemiþti onca sevgi ve güven duygusunun neticesinde. Vebali çok ama çok aðýr olacaktý hatta olmuþtu da hem de tahminlerin çok ötesinde. Ýlk günahý olacaktý bu, Rýza Efendinin ama iþleyip iþleyeceði en büyük günah. Sebebi kim ya da ne olursa olsun tüm günah ona aitti.

Bir diðer çerçevedeki resme iliþti gözü yine. Son bir kez sesini duymayý nasýl da isterdi. Her þeye ve tüm olanlara raðmen tek kelime daha duymadan gitmek istemiyordu bu dünyadan. Tamamen bilincini yitirmiþ bir þekilde telefonu aldý eline.

Yaþadýðý acýyý aksettirmek ya da yaþatmak ne derece doðru ya da mümkün olabilirdi ki Necla’yla konuþurken. Yine de duyacaðý son sesin sahibinin o olduðunu bilmek bile iyi hissettirdi kendini. Ve yolculuðunu böyle nihayetlendirecekti. Kendine asla ve asla bir yer bulamadýðý dünyada kim aðlayacaktý ki arkasýndan.

Acaba Necla nasýl tepki verecekti onun aradýðýný öðrendiðinde. Onca ihanete ve acýya raðmen belli belirsiz gülümsedi kadýný düþününce. Oysa çoktan gitmiþti üstelik bir daha geri gelmemek üzere.

Çok düþünmüþtü kapýsýna gidip yalvarmayý ve çareler aramýþtý ve bir o kadar da inandýrmaya çalýþmýþtý kendisini olur mu olmaz mý diye. Bu saatten sonra hiçbir þeyin önemi yoktu nazarýnda. Ne kendine yedirirdi ne de gider yalvarýrdý geri dönsün diye.

Sevgisini içinde saklaya saklaya hazýrdý terk etmeye yaþadýðý terk edilmiþliðin ardýndan.

Her þeye raðmen tek bir ümit bile yeterdi Necla’nýn geri döneceðine dair. Ama biliyordu ki daha iyilerini hak ediyordu kadýn.

Hep gururu engel olmuþtu ona gidip yalvarmamak adýna ama tek bir ýþýk görseydi çoktan kapýsýna gidip yalvarmýþtý.

Sýcak havaya raðmen titriyordu ölümün nefesini ensesinde hissederken ve bir o kadar korkuyordu içine düþeceði o sonsuz karanlýktan.

Son bir kez baktý aynaya ve korka korka. Göreceklerinden korkuyordu ne göreceðini bildiði halde. Son bir kez gülümsedi aynada yansýyan soluk ve silik görüntüsüne.

Yine hayal görmeye baþlamýþtý iþte. Kendine bakarken Necla’nýn eþlik eden görüntüsü yansýdý aynaya.

Demek ki son yolculuðuna uðurlamak adýna gelmiþti yanýna hayal bile olsa. Hayali bile ýsýtmýþtý. Kadýn bir yandan gülümsüyor bir yandan da yalvarýyordu kocasýna.

-Affet beni affet…

Açýp kapadý gözlerini. Hala oradaydý kadýn, gitmemiþti. O kadar gerçek ve o kadar yakýndý ki. Sýcak nefesini ensesinde hissetmiþti üstüne üstük.

Dönmesiyle çýðlýk atmasý bir oldu. Gördüðü asla bir hayal deðildi, gerçekti ona eþlik eden. Yüzü gözü morarmýþ bir halde ayaklarýna kapandý Rýza’nýn. Hüngür hüngür aðlýyordu sanki terk eden o deðilmiþçesine.

Yaþadýðý dehþet ve hayret arasý o duygu yoðunluðu adamý içine düþtüðü rüyadan uyandýrmýþtý. Yaþadýðý acý ve ýstýraba þimdi de þaþkýnlýk eþlik ediyordu.

Gerçek ve hayal arasýnda hiçbir ayýrým yapamýyordu artýk. Gördüðünün gerçek mi halüsinasyon mu olduðu arasýndaki o ince ayýrým öylesine zordu ki…

Yoksa zamanda bir yolculuða mý çýkmýþlardý yaþadýklarý o ilk heyecaný bir daha yaþamak adýna.

Ne fark ederdi ki Rýza Efendi için. Demek ki baþladýklarý bu yolculuðu beraber nihayetlendirmeleri için oradaydý kadýn. Ýþte yine birlikteydiler yaþanan onca ihanete ve onca acýya raðmen.

Beraber yürümeleri gereken o yolda yine bir araya gelmiþlerdi.

Sabahýn ilk ýþýklarýnda iki el silah sesine uyandý mahalleli. Arka arkaya iki defa ateþ almýþtý silah…

Yine birlikteydiler ve bilmek istemediklerine raðmen.

Hayat bittiði yerden baþka bir âleme geçiþ yapmýþtý tüm olanlara inat ve tüm olanlara raðmen.

Aþk kazanmýþtý iþte. Bir kez daha galip gelmiþti aþk, ihaneti yenip.

Vuslat galip gelmiþti hasrete bitmemek üzere hatta kaldýðý yerden devam etmek adýna…