Kömür karasıydı ter düşü güneşe uzak
Ekmek yerin altında her lokması helal hak
Karadan kara toprak ak canları saklarken
Emekçinin zift kanı aç harisi paklarken
Sene ikibinondört insanlıkta gömülür
İhmale kader deyip teslim olur yenilir
Hep birlikte uzansak acıyı örtse toprak
Yeşerir mi umudu kara çizmesinde ak
Ocağa düştü ateş arşı alada duman
Yalnız benim ülkemde ucuza gider insan
Cüzdanını dolduran başında asılı tak
Gözü yaşlı bebenin vebali alnında hak
Doğum gibi ölümde ömür karası yazgı
Vicdanında bir nebze olsa insana saygı
Hep birlikte kazanır paylaşmakta yanılır
Hayatı bitmeyecek doymayacak sanılır
''Adam sende'' deyince duyulur derin kaygı
Açılır yüreklere onulmaz yara acı
Yanan kömür gaz değil rızkının peşinde can
Isınır mı bir daha yaşam hakkına kıyan
Songül Bulut