Ağ(r)ısı çöreklenmişken teyel teyel üstüme gitmelerin
Çığırtkan naralar atar martılar
Oysa;
Daha dün gülüşlerimden yazdığın şiirleri okurdun
Aldanırdı yüreğimin çocuksu telaşları
Alaturka hayallere dalardım İstanbul tüm şiirlerinde
Sahillerinde ışıldayan gözlerim ve yokluğunun çırası yanmış
Son bir ümit yitirilmiş düşlerde tecelli eder mi vuslat
Unutulmuşluğun yorgunu yaralarım derinden kanar
Yine dağıttın umutlarımı sebepsiz yere esen rüzgâr
Geliş vakitlerine bahşedilmiş dualar sürdüm dilime
Haykır ne olur! adımı
O son vapurun yanaştığı iskeleden
Boğazımda düğümlenen tüm şiirler İstanbul tüter
Nisan Mayısa demlenirken işgal altında ki türabım
Hasretini çeker genzine iyot kokan kıyısız tenhalarından
Hiç bu kadar kifayetsiz kalmamıştı kelimelerim
Ruhumun girdaplarında çöreklenen azabın resmini çizmekte
Ey;
Elleri şiir kokanım!
Sükûtunun yokuşlarında yoruldu gözlerim
Kaybettiğim nem varsa uğrunda boğuluyor boğazın dalgalarında
İzin ver bu baharda cümlelerimden umutlar uçurayım sana İstanbul!
Hücrelerime sinmiş aşkın susuzluğumu bozan tadı
Nafile bir ibadetin sunduğu hazdır kollarında can vermek
Ey; elleri şiir kokan İstanbul!
Nuray AYHAN...
