1 Annenin Yalnızlık Penceresinden

Ruhumun mezarında takılıp kaldım, taşlara

Göz kapaklarım engel olamıyor, yaşlara

Akan her damlada yokluğunun resmi,

Aldı götürdü ömrümdeki en güzel mevsimi,

Senden sonra kimse kaldıramadı, nazımı

İşte o zaman anladım, yalnızlığımı

Sahipsizliği hissettim, ömrümün kırkında

Takılıp durdum, hazanımın çarkında

Değer verdiklerim kaldıramadı geçimsizliğimi

Kimse gençliğini feda etmedi, es geçmedi, dengesizliğimi

Sevenlerin sabrı tükendi, kusurlarım arttıkça,

Şimdi ağlıyorum, seni hatırladıkça,

Seni bırakıp gittiğimde, bu pencereden gözyaşı dökmüştün

Belki sende, benim gibi üşümüştün

Ya da kalkıp yatağına giderken, düşmüştün

Başını yastığa koyduğunda, hayallerimle üşümüştün

Adını ilk söylediğim gün aklına gelmişti.

Ve gözyaşların seni kendinden geçirmişti

Kimse görmesin diye sende kafana çekmiş miydin battaniyeyi ?

Ve benim gibi tekrarlamış mıydın niyeyi ?

Anne ben affedemiyorum, beni bırakıp giden oğlumu

Acaba sen affettin mi bu pişman oğlunu ?

Sen kırılmıştın, yıkılmıştın ama yaşamamıştın bu vicdan azabını,

İhtiyarlanmış kemiklerimi, titretiyor duydukça adını

Bu yalnızlık penceresinden baktığımda,

Ruhum eziliyor çıplak ayaklarımın altında

Anne ne olur affet göç mevsimi başladı göçüyor leylekler

İçimdeki tek umutla diyorum acaba annem mi beni bekler ?

                                                        Mehmet ARIÇ

 

( Annenin Yalnızlık Penceresinden başlıklı yazı MEHMET ARIÇ tarafından 10.05.2014 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.