Çizgili çehre, etrafý çillerle kuþatýlmýþ mor damarlar, buðulanmýþ gözler, seda ile sükûnetin farkýna varamayan kulaklar, bükülmüþ bedeni taþýmakta zorlanan ayaklar… Bu vasýflar gençliðini hiç görmediðim nineme aitti. Büyük bir hasretle anlatýrdý gençliðini, güzelliðini… Onu tepeden týrnaða süzerken gençliðini hayal etmeye çalýþýrdým. Hiç gençlik fotoðrafý da yoktu… Anlattýklarýný hafýzamda birleþtirir ninemin gençlik resmini çizmeye çalýþýrdým:

-Nine anlattýklarýnla bu resmi çizdim. Gençliðinde pek güzel deðilmiþsin…

Bu tarz takýlmalarýma celallenir ve elime bastonuyla vururdu. Latifelere çabuk sinirlenirdi fakat kaþýný çatýp öfkeye bürünme demleri de çok geride kalmýþtý.

                Her geçen gün geçmiþe olan özlemi katlanarak çoðalýyordu. Maziye gitmek istediðinde, beni yanýna oturtur anlatmaya baþlardý. Anlattýklarýný masal gibi dinlerdim. Ona göre hayat rüya görmek gibiydi. Yaþadýðý uzun yýllarý anlatýrken, “dün gibiydi” lafzýný sýklýkla telaffuz ederdi. Kalan ömrünü dört duvar arasýnda ve pencere kenarýnda geçiriyordu. Tek meþgalesi pencereden hayatý izlemekti. Perdeleri hiç kapattýrmazdý. O; perdelerin kapatýlmasýný, hayatýn sonu olarak düþünürdü. Hayatýn akýþýný pencereden izlerken, ömür defterinin sayfalarýný da tek tek gözden geçirirdi. Yaþadýklarýný dýþarýya bakarak anlatýrdý. Onu dinlerken sözünü kesip bir þeyler söylediðimde, irkilerek geçmiþten günümüze döner ve baharý sorardý:

                -Ne zaman gelecek bu bahar? Bu sene kýþ bitmek bilmedi. Eskiden bahar çabucak gelirdi. Þu dallarýn bir daha çiçeklendiðini görsem…

Gençliðinde dünya meþgalesine daldýðýndan olsa gerek, zamanýn akýþýný fark edememiþ. Oysa yaþlýlýk onu bir köþeye mahkûm ettiðinden beri zamanýn aðýr iþlediðini düþünüyordu:

                -Galiba zaman da benim gibi yaþlandý. Þu buluta baksana aðýr aðýr gidiyor. Ben baharý arzuladýkça sanki kýþ dünyaya yerleþiyor.

Her günü bir öncekinin aynýsý gibiydi. Oturduðu köþeyle bütünleþmiþti. Gücü yettiðince vakit namazlarýný kýlmaya çalýþýrdý. Onun dýþýnda hiç bir yere kýpýrdayamazdý. Her günün sabahýnda büyük bir umutla cama abanýrdý. Beklediði baharýn ne zaman geleceðini merak ediyordu. Nedense, bahar arzusu gün geçtikçe þiddetleniyordu. Ne vardý bu baharda? O da þimdiki gibi bir mevsim, gelip geçici zaman dilimiydi.

 Ailemin her bireyi hayatý farklý tempoda yaþýyordu. Ninemde ise tek tempo baston týkýrtýsýydý. Duygularýný baston týkýrtýsýyla yansýtýrdý. Sanýrým sesi çok kýsýk olduðundan kendine baston dili oluþturmuþtu. Bastonun týkýrtýsý, müzik notasý gibiydi. Baston melodilerinin hepsini ezbere bilirdim. Öfkesini, sevincini, açlýðýný, bize sesleniþini... Her duyguyu farklý týkýrtýlarla yansýtýrdý.

                Bir asrý devirecek yaþa gelmiþti ama uykuda iken üzerine güneþin doðduðunu kimse görmemiþti. Günün bereketini ve hayrýný sabah ezanýný karþýlayarak yakaladýðýna inanýrdý. Her sabahýn derin uykusundan ninemin baston týkýrtýsýyla uyanýrdým. Gözlerimi açtýðýmý fark ettiðinde erken uyanmanýn faziletlerini anlatýr, devamýna günün nasihatlerini eklerdi. Bu altýndan da kýymetli nasihatleri hafýzama iþlerdim ama çoðu zaman uygulamazdým. Bunu fark ettiðinde yaný baþýndaki bastonu yere vurarak, söylenirdi:

                -Bak benim sözümü hiçe saymýþýn! Ben sana nefesimi harcarken beni dinlememiþsin ya da iþine gelmemiþ!

                Ninemin bu ikazlarýyla irkilir, gençliðin verdiði rehavetten biraz olsun sýyrýlýrdým.

                Günlerimiz böyle geçip giderken, týkýrtýlar bir gün aniden kesildi. Güzel bir bahar sabahýydý. Her zaman benden önce uyanýp ve bastonuyla yataðýmýn mobilyasýný týkýrdatarak beni uyandýran ninem, o gün hâlâ uyanmamýþtý. Baston týkýrtýsýnýn yerine kuþ cývýltýsýyla gözlerimi açmýþtým. Küçük bir serçe pencere kenarýnda geziniyordu. Güneþin ýþýltýsý perdesiz pencereden odamýza sýzmýþtý. Doða kýþ uykusundan uyanýyordu ama ninem hâlâ uyuyordu.

                Bastonunu yere vurarak, seslendim:

                -Týk týk týk… Ben geldim, adým bahar, dallarýmda çiçekler var. Kuþlarla börtü böcek getirdim. Siyah bulutlar çekildi, güneþin ýþýltýsýný yakaladým… Týk týk týk…

Ninemin bana sürekli tekerleme ve maniler söylemesi beni de etkilemiþti. Bazen ona manilerle seslenirdim. Baharý da kendi dilince müjdelemeye çalýþýyordum ama beni duymuyordu. Baþka zaman olsa duymazdan geliyor sanýrdým ama çok beklediði baharý müjdeledim, dönüp bakmadý. Aðýrlaþan kulaklarý tamamen duymaz mý olmuþtu? Biraz daha yaklaþtým ve tam kulaðýna tekrar baharý fýsýldadým:

                -Uykucu nine bu saate kadar uyunur mu? Bak bahar da geldi sen hâlâ uyuyorsun. Uyan artýk…

Elimle omzuna dokunarak sarstým, uyansýn diye. Ama uyandýrma çabalarým boþa çýkýyordu. Bir türlü tepki vermiyordu. Arkasý dönük bedenini kendime çevirdiðimde elimdeki baston yere düþüverdi. Ninem, söylediðim hiç bir þeyi duymamýþtý ve bir daha hiç duymayacaktý.

 Yazan: Sevgi Korkusuz