BEDELÝ ÇANAKKALE’DE ÖDENMÝÞTÝR

Efendiler, bu hesap Çanakkale’de ödendi. Bu topraklarýn baþka hesaplara ve faturalara muhatap olmasý söz konusu bile olamaz. Bu gayet açýk ve nettir. Borcumuz yok hiç kimseye! Bu vatanýn bir taþýna dahi zarar gelirse nasýl bakarsýnýz þehitlerimizin yüzüne. Burasý hepimizin. Taþýna dahi hürmetkâr olun, çakýlýna dahi! O kutlu ordunun ayaklarýna deðmiþler. Topraðýna saygýlý olun. O kutlu ordunun neferleri bu topraðýn üzerine düþmüþtür.

Kanlarýyla sulamýþlardýr bugün aðaç olan fideleri, çiçek olan tohumlarý. Kan rengi gülleri ne sanýrsýnýz? Dalýnda feryat figan olan bülbülü kim bilirsiniz? Bir kalemine, bir kâðýdýna, bir kürdanýna dahi sahip çýkmamýz gerekir! Çalýnýrsa üç kuruþu, ihmal edilirse bir iþi, rencide edilirse insaný, su katýlýrsa piþmiþ aþýna, neler gelmez baþýna? Bu vatan emanettir bize. Saðlam aldýk saðlam götürmemiz gerekir. Çalýnýrsa parasý… Yenilirse arsasý… Kapýlýrsa parsasý ne deriz þehitlerimize? Sahip çýkmadýk kutsal emanetinize mi diyeceðiz! Yollarý kazýlýrsa, direkleri devrilirse, banklarý kýrýlýrsa, camlarý un ufak edilirse, bayraðý indirilirse, topraðý savrulursa, suyu heba edilirse, denizi kirletilirse, vergisi kaçýrýlýrsa, ormanlarý yakýlýrsa, deðerleri alt üst edilirse ve gençliði boþ býrakýlýrsa ne deriz þehitlerimize? Dýþtan gelen tehlike saðlýklýdýr, bellidir çünkü. Ya içten gelirse tehlike!  Efendiler, bu hesap Çanakkale’de ödendi. Siz kalkýp da içten yýkamazsýnýz. Dýþta zaten hâlihazýrda bekleyenler var. Aðzý salyalý, týrnaðý sivri, gözleri ateþ, sözleri sûzan olan çok. Dost görünümlü vatansever kýlýklý, milletsever duruþlulara dikkat etmemiz gerekir.

Vatan topraðýdýr üzerinde yaþadýðýmýz. Altýnda kefensiz yatanlarýn aziz hatýrasýdýr, mirasýdýr. Nasýl kýyarsýnýz? Attýðýnýz her adým dahi bunu bize hatýrlatmalýdýr. Kar yaðdýðýnda Sarýkamýþ’taki þehitlerimizi, su içtiðimizde Kerbela ’da þehit olanlarý hatýrlamamýz gerektiði gibi. Üzerindeki nuranilerin ve sabilerin hatrýnadýr bugün ayakta durduðumuz. Bedava deðildir vatan topraðý, ucuz hiç deðil! Bedeli ödendi. Hem de kan ve can ile yüzbinlerce… Hem de gözyaþlarýyla harcý vuruldu et ve kemiklerin üzerine. Canlarýn üzerine inþa edildi, canan oldu istiklal, leyla oldu özgürlük. Milletin özüne düþtü düþeli bu tohum artýk karþýsýnda ne düþman durdu ne de ölüm.

Hep söylerim hep söyleyeceðim. Çocuklarýmýzý okula baþlattýðýmýz ilk gün götürüp göstermemiz gereken yerler var. Çanakkale, Sarýkamýþ gibi. Sonra fabrikalarýmýzý, tersanelerimizi, laboratuvarlarýmýzý göstermemiz gerekecek. Sebep þu: Çalýþmazsanýz düþman gelir ve sizi yerle bir eder. Ülkenizi sevmezseniz ne hale geliriz, kaç can veririz sayamayýz bile. Ülkemde el açýp dolaþan, açýkta kalan ve yatan Suriyeli kardeþlerimizi görünce vatan mefhumunun ne kadar önemli olduðunu daha iyi anladým. Þuurlu bir gençlik olmalý. Mükellef ve mükemmel… Donanýmlý, kalifiye… Eðitimli ve kültürlü… Bu ülke ucuza alýnmadý, bedavaya asla! Kan ile alýndý. Her karýþý kanla yoðruldu. Gözyaþlarýyla yoðruldu vatan topraðý. Harcý saðlamdýr bu ülkenin, mayasý iyidir.

Çanakkale’de kýzýlca kýyametin koptuðu günler. Ýstanbul’da, düþmanýn Çanakkale’yi geçtiði söylentileri, her meslek erbabýndan kiþilerin akýn akýn Çanakkale’ye gitmesine sebep oluyor. Herkes, vatan topraðýný düþman çizmeleri altýnda çiðnetmemek için çaba sarf ediyor. Bunlardan birisi de Ýstanbul’da yaþayan ve Vefa Lisesi’nde Fransýzca muallimi olarak görev yapan Ahmet Rýfký Bey’dir.  1915’in Mayýs’ýnda Ahmet Rýfký her günkü gibi mektepten içeri girer. Koridorlarda sessizlik hâkimdir! Ýlk dersi birinci sýnýflaradýr ve ayni suskunluk o sýnýfta da vardýr. Talebeler baþlarýný önlerine eðmiþler öylece sýralarýnda oturuyorlardýr. Selâm verir Ahmet Rýfký, ama çocuklar selâma karþýlýk vermezler! Ahmet Rýfký þaþýrmýþtýr ve talebelerine dönerek þöyle der “Çocuklar nedir bu hâl? Lütfen biriniz bana bunu izah etsin!” Arka sýralarda oturanlardan biri ayaða kalkarak konuþur “Hocam, mektebimizde ve mahallemizde eli ayaðý tutan abilerimiz Çanakkale’ye gönüllü gittiler ama siz hala buradasýnýz! Biz de gitmek istiyoruz yaþýmýz tutmuyor, söyler misiniz, vatanýmýz elden giderse sizin verdiðiniz eðitim ne iþe yarar?” Muallim Ahmet Rýfký’nýn konuþacak hali yoktur. Çocuklar elbette haklýdýrlar ve o an kararýný verir. Kendisi de Çanakkale’ye gitmelidir! Vatan için, Hak ve Hakikat için düþmanla çarpýþmalýdýr.

Yaþlý gözlerle sýnýftan çýkar ve mektebin idaresine dilekçesini verir. Arkadaþlarýyla, talebeleriyle vedalaþýr, evine gelir. Ahmet Rýfký’nýn hayattaki tek varlýðý yaþlý annesi Ayþe Haným’dýr. Vefa semtindeki evlerinde beraberce oturmaktadýrlar! Durumu annesine anlatýr, ondan hakkýný helâl etmesini ister! Ardýndan mahallenin bakkalý, güngörmüþ bir zat olan Selâhaddin Adil Efendi’ye uðrar ve þöyle der “Selahaddin Amca, düþman Çanakkale’de hançerini vatanýn baðrýna saplamýþ, Allah’ýn izniyle onu çýkartmaya gidiyorum. Senden isteðim, anamý iaþesiz býrakma! Kýsmetse dönüþte borcumu öderim!”

Ahmet Rýfký önce Ýstanbul’da kýsa bir eðitim görür ve sonra Çanakkale- Düztepe’deki birliðine bölük komutaný olarak gider. Çeþitli cephe ve siper savaþlarýna katýlýr.19 Aralýk 1915 günü Ýngilizlerin döþediði mayýnlardan bir tanesi kendisine isabet eder ve bu göðsü iman dolu genç Türk subayý þehit olur! Ahmet Rýfký’nýn þehitlik haberi kýsa zamanda Ýstanbul’a ulaþýr. Annesi haberi alýr, çok üzülür. Ama imaný bütün bir haným olduðundan hadiseyi tevekkülle karþýlar. Aklýna, veresiye yiyecek aldýðý bakkal gelir! Doðruca ona gider ve þöyle der “Selâhaddin Efendi, oðlum Ahmet Rýfký Çanakkale’de þehit düþtü. Þehitlik künyesi, eþyalarý, ikramiyesi, bir heyetle bu sabah bana ulaþtýrýldý. Yedi aydýr senden veresiye alýrýz, ne kadar borçluysak verelim de oðlum borçlu yatmasýn! ” Selâhaddin Efendi cevap verir “Ayþe Haným sen okuma yazma bilmezsin, okuma bilen bir yakýnýný getir de hesabý o çýkarsýn!” Bunun üzerine Ayþe Haným, komþusunun kýzý Gülþah’la beraber dükkâna gider. Selâhaddin Efendi, Ahmet Rýfký bölümünü açarak veresiye defterini Gülþah’ýn önüne koyar! Kýz, defteri incelerken birden gözleri dolar ve hýçkýrýklarla aðlamaya baþlar! Bu duruma þehit annesi Ayþe Haným ve diðer müþteriler de þaþýrýrlar. Gülþah’ýn yanýna gelirler. Gülþah, onlara veresiye defterindeki kýrmýzý harflerle yazýlmýþ satýrlarý gösterir. Þöyle yazýyordur defterde “BU HESAP, AHMET RIFKI’NIN KANIYLA ÖDENMÝÞTÝR VESSELÂM!” O ana kadar hiç konuþmayan Bakkal Selâhaddin Efendi, dükkânýnda bulunan insanlara döner ve gözlerinden süzülen yaþlarla birlikte þu sözleri söyler “Ahmet Rýfký, bu vatan uðruna canýný feda etti. Buna mukabil biz birkaç parça mal vermekten çekinecek miyiz? Katbekat helal olsun! Hiç olmazsa Allah katýnda bizlere þefaatçi olur!”

Efendiler, bu vatana kast eden her türlü dâhili ve harici fikre karþý bir olup diri olup karþý koymalýyýz. Bu bizim vazifemizdir. Bu bizim emanetimizdir. Bedeli yüzbinlerce can ile ödenmiþtir.