Annesiyle beraber bakkala girmiþ çocuða, bakkal amcasý, þeker kutusunu uzatýr ve "evladým istediðin kadar al!" der. Çocuk elini uzatýp almaz, çekingen davranýr. Bunun üzerine bakkal kendisi avuçlayarak verir þekeri. Çocuk bu defa sevinerek kabul eder þekerleri. Dýþarý çýkýnca, annesi sorar: "Yavrum, bakkal amca, al dediðinde niye almadýn ki?" Çocuk müzipçe güler: "Anneciðim, benim ellerim küçük, bakkal amcanýnkiler daha büyük. Bu yüzden onun vermesini bekledim."

Unutma, þimdi burada, bir insan olarak varolacaðýn aklýnýn ucundan bile geçmezdi. Dua edecek olsaydýn insan olmak için, edemeyecektin. Avuçlarýn yoktu ki. Þimdi burada insan diye varoluþun senin avuçlarýna sýðmayacak kadar büyük bir dua idi.

Öyleyse, bundan sonra O'nun rahmet eline býrak isteklerinin hepsini...

De ki "ey Rahman, ben isteyemem Senden, isteyen olmayý bile isteyemeyecekken, huzurunda her þeyi isteyen biri oldum. Þaþkýným! Sürpriz diye buldum avuçlarýmý. Sen benim isteyemediklerimi bile bana verdiysen, isteyeceklerimin hepsi Senin yanýndadýr. Sustum ben; Sen söyle isteyeceklerimi..."