Online Üye
Online Ziyaretçi
Yapayalnızdı. Dipsiz kuyulardaydı,
sonsuz karanlıklardaydı. Kuytulardaydı, izbelerde, köşelerde… Gözden ıraktı,
gönülden de!
Nuh’un Gemisi’ndeydi tek başına! Ferhat’ın kazdığı dağın altındaydı. Yusuf’un atıldığı kuyunun en dibindeydi. Tur Dağı’nı yerle bir eden cemalin sırrındaydı. Kıyametin ta kendisiydi, İsrafil’in nefesindeydi sur’a üflenmeyi bekleyen!
Sırat’ın tam ortasındaydı, ne geri
dönebiliyordu ne de bir adım ileri gidebiliyordu. Ne yukarı tırmanabiliyordu ne
de aşağı bakabiliyordu. Kafasında hercümerç olan fikirlerle, dilinde
düşürmediği zikirlerle dolup taşıyordu.
Eve geldi, kapıyı çaldı alışkanlıktan olsa gerek - eli hep kapıya giderdi- kimsenin olmadığını bile bile. Sonra zile bastı. Sonradan aklına geldi yalnız yaşadığı. Sonradan aklına geldi ne kadar tek olduğu! Anahtarını çıkardı istemeye istemeye, kapıyı açtı. İçindekileri açtı bin defa daha; acıyı, hüznü, gözyaşını…
Hüsnü Aşk’ı okumuştu Galip’ten! Ateşten nehirler akıyordu ruhunda, mumdan hayalleri vardı, camdan yolları, dikenden patikaları… Ermişti çöllerde, yıldızdı semalarda, çakıldı derelerde, şimşekti bulutlarda, yüreklerde süveydaydı.
Ney gibi oyulmuştu içi, yanmıştı
yanacağı kadar! Gel gör ki bu dünyada yalnızdı. Son günlerde ne de çok
düşüyordu bu yalnızlığa yok yok bu yanlışlığa! Belki de yalnızlığın en son
halini yaşıyordu. Her şey zıddına dönerdi. Bir adım daha ötesi yoktu onun için.
Yapayalnızdı.
Terk edildiği günler geldi aklına. Çok
sevdiğini kaybettiği gün geldi aklına. Kayıpları üst üste koysaydı eğer
kayıptan bir yaşam inşa etmiş olacaktı. O denli kaybedendi. Sevgilisini
kaybetti. Anasını, babasını… Umudunu… Aşını, işini… Aklını… İnancını… Bu kadar kaybedip de ayakta
durabilmek de maharetti. Liste yapılsaydı liste başı olurdu. Kazandığını
kaybetti. Kaybede kaybede yaşıyordu. Müzmin bir kaybedendi, alışılagelmiş bir
mağluptu.
Bir insan ancak bu kadar tek kalırdı.
Bir insan bu kadar tek olurdu, bu kadar terk olunurdu gerçi o da buna
meyilliydi.
En son ne zaman bir çiçeği koklamıştı
bilmiyordu. Bir böceği seyretmişti bilmiyordu. Bir insanı en ne zaman sevmişti
hatırlamıyordu. Sıcak bir çorba ne zaman içmişti, anımsamıyordu. En son ne
zaman gülmüştü katıla katıla onu da hatırlamıyordu. Kayıptan müteşekkil bir
heykel gibi duruyordu yaşamda.
Bir merhaba çok yabancıydı ona. Bir
selam tuhaftı. Bir gülümseme cinayetti. Bir “nasılsın?”a ise illetti. Darmadağınıktı
evi, üstü başı perperişandı. Kimi kimsesi yoktu. İnadına yalnızdı. Çayını
koydu, bardakları, şekeri… Oysa tek başındaydı.
Becerebildiği kadar gülümsedi ama
gören olmadı. Konuşabildiği kadarıyla konuştu lakin cevap veren yoktu. Ağlayabildiği
kadar ağladı ancak silen yoktu gözyaşlarını. Lanet etti. Kahretti. Evden çıktı.
Gidecek yeri yoktu. Arayacak kimi kimsesi de!
Kalakaldı sokağın tam ortasında!
Devrildi birden.
Azrail geldi, adam canını uzattı.
Azrail almadı gitti canını.
Yaşamak ağır bir yük iken ona ölüm
dahi yanaşmıyordu ona yük olanı almaya!
Bir kez daha öldü ölebildiği kadar
kimse öldüğünü anlamadı.