Medeniyetleri ayakta tutan en önemli etken, mutlak manada toplumu meydana getiren, sevgi ile büyümüþ bireylerin varlýðýdýr. Zira, sevgi kavramýný idrak edemeyip, hayatlarýna tatbik edemeyen toplumlar, bilimsel ve teknolojik olarak çok yüksek seviyelere gelseler dahi, bu yükseliþin sonunda, hüsran ve buhranlar saklýdýr. Çünkü bir milleti ayakta tutan etken; ne bilgisayarlarý, ne silahlarý ne de asýrlara meydan okuyan teknolojileridir. Evvela bir milletin ayakta kalýp, asýrlarca yaþayabilmesi, kardeþlik mefhumunu zihinlerine ve gönüllerine nakþedebilmiþ bir toplum olabilmesiyle alâkalýdýr.Kardeþliðin özünde fedakarlýk yatar.Ve sevgiden mahrum olan bir insan, her þeyden mahrum kalmýþ demektir.Çünkü, aðaç için su ne anlam ifade ediyorsa, insan içinde sevgi o anlamý beyan eder.Susuz aðaç düþünülemeyeceði gibi, sevgisiz insanda düþünülemez.Ve sevgisiz insan, kurumuþ bir aðaç gibidir.

Sevgi evvela ailede baþlar. Aileden yeteri manada sevgi ve ilgi görmeyen bir fert, ilerleyen zamanlarda çesitli sorunlarý da beraberinde getirir. Aile, Ýslam açýsýndan bir eðitim yuvasýdýr. Ebeveynler ailenin bir sevgi yuvasý olduðunu asla unutmamalý ve bu sorumluluðu her daim göz önünde bulundurmalýdýrlar. Unutulmamalýdýr ki; öðretmen talebesinden,öðrenci kitabýndan, imam cemaatinden, ebeveyn ise çocuklarýndan sorumludur. O halde, cemiyet olarak herkes sorumluluk bilincini muþahhas ve mücerret manada idrak edecek, sorumluluklarýmýzý sorunlaþtýrmadan ve bütün problemlerin çözümünde, sevgiyi ortak payda kabul ederek, yaþantýmýza bu þekilde yön vereceðiz. Ýþte bu kurtuluþ reçetesini hayatýmýza tatbik edebilirsek, bütün manevi  hastalýklarýmýz son bulacaktýr.

Kâinatýn sahibi, biricik Peygamberini (sav) tanýtýrken: ‘’Biz, seni alemlere rahmet olarak gönderdik”1 buyuruyor. Alemlere rahmet olarak gönderilen bir peygamberin, sevgiden mahrum ümmeti olmak, elbette ki bizlere bir müslüman olarak yakýþmaz. Sevginin ne demek olduðunu, âlemlere rahmet olarak gönderilen Hz.Muhammed’den(sav) öðrenmekteyiz ve öðreneceðiz. Nebevi terbiyeyi tatbik etme noktasýnda bir insan þunu çok iyi bilmelidir ki; sevgi yalnýzca insanlara deðil, bütün mahlûkatadýr. Tabiata, hayvanâta, hülasa yaratýlmýþlarýn topyekûn hepsine derûni bir sevgi ve merhamet duyabilmektir.Ýþte, Ýslam’da akýllara durgunluk ve hayret veren sevginin sýrrý burada gizlidir.Yine Yunus Emre’nin ifadesiyle: “Yaratýlaný sevmek, yaratandan ötürü.”Ve bizlere düþen aziz borç, sevdiðimiz her ne olursa olsun, yalnýzca Allah için sevmeliyiz.

Sevgi faktörünün ne demek olduðunu, insan yetiþtirmede ne denli öneme haiz olduðunu, hadisler ve güncel olaylar üzerinden analiz etmeye çalýþalým. Sevgisizlik bir bakýma bütün kötü hasletlerin kaynak noktasýdýr. Sevgi ile büyüyen bir insan ile, sevgi nedir bilmeyen bir insan arasýnda, yerle gök arasýnda olduðu kadar fark vardýr.Sevgi ile büyüyen bir insanda; merhamet, güzel ahlak, yardýmlaþma, kendisiyle barýþýk olma, insanlarla iyi geçinebilme vs. gibi özellikler mevcutken, sevgisizlikle yetiþmiþ bir insanda ise; merhamet duygusunu yitirmiþlik, gayri ahlaki mefhumlara eðilim, çevresiyle geçimsizlik ve kavgacý yapý dikkat çekmektedir.Her insan doðduðu andan itibaren tertemiz bir beyaz kaðýt gibidir.Eðer bu beyaz kaðýt sevgi mürekkebi ile doldurulursa, bütün insanlýða faydalý bir fert karþýmýza çýkar.Fakat bu kaðýdý sevgi mürekkebi ile deðil de; nefret, kin ve öfke ile doldurur isek, o zaman gelecek nesiller adýna korkmamýz gerekir. Bu konuyu ayetler ýþýðýnda somutlaþtýrmak için, þu ayeti örnek olarak gösterebiliriz Ýslam, anne ve babaya saygýyý amellerin en üstünü olarak telakki eder. Nitekim.ayeti kerimede Yüce Allah þöyle buyurur:”Rabbin, kendisinden baþkasýna asla ibadet etmemenizi, anaya, babaya iyi davranmanýzý kesin olarak emretti.Eðer onlardan biri, ya da her ikisi senin yanýnda ihtiyarlýk çaðýna ulaþýrsa, sakýn onlara öf bile deme; onlarý azarlama, onlara tatlý ve güzel söz söyle.”2

Bugün ülkemizde dahil dünyanýn dört bir tarafýna baktýðýmýz zaman, evlatlarýný bin bir zorlukla yetiþtiren anne ve babalarýn pervasýzca darülacezelere terk edildiðini görmekteyiz. Oysa sevgi ile büyüyen ve nebevi terbiyeyi idrak etmiþ bir fert, ne sebep olursa olsun anne ve babasýný asla terk etmez. Onlarý terk etmek þöyle dursun, onlara öf bile demez, diyemez. Televizyonlara, gazetelere, sosyal medyaya þöyle bir göz attýðýmýz zaman, gaddarlýk ve merhametsizlikte sýnýr tanýmaz nice insanlarýn varlýðýna þahitlik edeceðiz. Bu noktada Ýslam’ýn bir sýrrý daha zuhur ediyor ki, zamanýnda Ýslam terbiyesini ve sevgisini çocuklarýna öðretmeyen anne babalar, aslýnda bilmeden kendilerinin kötü sonlarýný, kendi elleriyle hazýrlýyorlar. Öyleyse istikbal için, hakikat için, kardeþ bir toplum için, illa ki; “Ýslami sevgi ve nebevi terbiye” dememiz mutlaka ama mutlaka elzemdir.

Peygamberimiz (sav) her þeyden önce bir rahmet ve sevgi peygamberiydi. Kendisinin kâinatý þereflendirmeden evvel içerisinde bulunduðu toplum, haddi aþmýþ ve insanlýk ufuklarý karanlýklara duçar olmuþ bir vaziyetteydi. Bu durum Allah’ýn elçisini derin düþüncelere sevk ediyor ve büyük üzüntüleri kalbinde hissetmesine neden oluyordu. Çünkü o âlemlere rahmet olarak gönderilmiþti. Hz. Peygamber’in (sav), o ulvi sevgisini, kendisine 10 yýl hizmette bulunmuþ olan Hz. Enes’ten (ra) dinleyelim:”Peygamberimiz bana yaptýðým bir þey için bunu niye yaptýn, yapmadýðým bir iþ içinde bunu niye yapmadýn diye beni azarlamadý.”3 Bu ibretlik hadise peygamber (sav) sevgisinin ne denli büyük olduðunun büyük bir remzidir.

Hz. Peygamber(sav) kardeþlik nedir bilmeyen,  merhamet nedir anlamayan bir toplumu, fiili ve kavli bir þekilde örnek olarak hepsinin gönlünde taht kurmayý baþarmýþ ve asrý saadet dediðimiz o yüce toplumu inþâ etmiþti. Asrý saadet dediðimiz o eþsiz toplumda, insanlarýn þimdi ki gibi paralarý, evleri, arabalarý, hülasa; lüks ve zenginlikleri yoktu.Fakat onlar asýl zenginliði kardeþlik ve fedakarlýkta bulmuþlardý. Bir dilim ekmekleri  olsa, yarýsýný deðil, hepsini kardeþine verebilme büyüklüðünü gösterebilen bu aziz toplum, zihinlere kardeþliðin ne demek olduðunu bedihi bir þekilde gösteriyordu. Birbirlerine ýrk ve makam olarak üstünlük taslayan o Cahiliyye Arap toplumu gitmiþ, yerine üstünlük ancak takvadadýr, üstünlük kardeþ olabilmektedir, üstünlük Allah için sevip Allah için buðz edebilmektir, diyen bir toplum gelmiþti. Nitekim Allah-u Teala þöyle buyurmaktaydý: “Müminler ancak kardeþtir”4 Artýk kardeþlikten baþka bir yol, baþka bir kapý arayan en büyük yanýlgýya düþmüþ olacaktý.

Günümüzün en büyük problemlerinden biri, hiç þüphesiz ki insanlarýn birbirlerine ülfet ve muhabbet duymamalarýdýr. Birbirlerini sevmeyen toplumlarýn uzun süre ayakta kalabilmesini hangi akýl ve mantýk izah edebilir ki? Sevgi her þeyin baþýdýr. Sevgisiz bir hayat üzerinde yaþanmaya deðmeyecek kadar anlamsýzdýr. Þu misal sevginin önemini farklý bir pencereden ortaya koymaktadýr.”Bir gün Allah dostlarýndan birinin yanýna bir adam gelir ve kendisinin ilminden yararlanmak istediðini arz eder. Allah dostu adama þöyle bir bakar ve: Sen hiç aþýk oldun mu, sevginin ne demek olduðunu bilir misin, diye sorar. Adam hayýr cevabýný verir. Allah dostu tekrar sorar:Hiçbir þeye aþýk olmadýn mý þimdiye kadar? Adam yine hayýr cevabýný verir. Bunun üzerine Allah dostu der ki:Aþýk olmamýþ bir insana bizim öðretecek hiçbir þeyimiz yoktur. “ Bu kýssadan alýnacak o kadar çok hissemiz vardýr ki saymakla bitiremeyiz. Demek ki sevgisiz her þey anlamsýz ve boþ. Sevgi olmadan ibadetler bile ifadesiz. Ýbadetin en önemli unsuru dahi sevgidir.Çünkü Allah sevgisini tatmayan bir insan nasýl olurda huþû ile namaz kýlabilir ki? Sevgisiz yapýlan iþlerin çoðunun içi boþtur desek mübalaða yapmýþ sayýlmayýz. Bu yüzdendir ki Allah-u Teâla sevgi kavramýný kullarýna daha iyi idrak ettirebilmek için biricik Peygamberine(sav) Habibim(Sevgilim) diye hitap etmiþtir birçok defa. Peygamberimizin (sav) tebliðindeki baþarýsýnýn en önemli metodu, insanlara sevgi ve merhametle muamelede bulunmuþ olmasýyla alâkalý bir durumdur. Nitekim Âli Ýmran suresinde Allah þöyle buyurmaktadýr:”Allah’ýn rahmeti sayesinde sen onlara karþý yumuþak davrandýn. Eðer kaba, katý yürekli olsaydýn, onlar senin etrafýndan daðýlýp giderlerdi.Artýk sen onlarý affet.Onlar için Allah’tan baðýþlama dile.Ýþ konusunda onlarla müþavere et.Bir kere de karar verip azmettin mi, artýk Allah’a tevekkül et.Þüphesiz Allah, tevekkül edenleri sever.”5

            Týpký bizde peygamberimiz(sav) gibi, insanlara karþý yumuþak davranmalý ve sevgiyle muamelede bulunmalýyýz. Kýrýcý hâl ve hareketlerden elimizden geldiðince sakýnmalýyýz. Mevlana bu durumu o kadar güzel ifade etmiþtir ki:”Kabe, Âzer’in oðlu Halil Ýbrahim’in yaptýðý bir binadýr. Kalp ise, yüce Allah’ýn nazargâhýdýr.Bu sebeple, bir gönül yýkmak, bin kâbe yýkmaktan daha kötüdür.”6 Bu bilinçle yaþayan bir fert, insanlarý üzmek þöyle dursun, onlara sevgiden baþka bütün duygularýn anlamsýz olduðunu haykýracaktýr.

Peygamberimiz Mekke’de yaþadýðý onca sýkýntýya raðmen sabretmesini bilmiþ ve sonunda Allah’ýn izniyle Yesrip’e (Medine) hicret etme emrini almýþtý. Kutlu peygamber(sav), Medine’ye ulaþýr ulaþmaz yapmýþ olduðu iþlerin baþýnda, Mekkeli muhacirler ile Medineli ensarý kardeþ ilan etmek olmuþtur.Bundan böyle muhacir ve ensar arasýnda biyolojik kardeþlikten daha öte bir din kardeþliði baþlamýþtý.Ve yine Medine’nin sosyal yapýsýný meydana getiren Hazreç ve Evs kabileleri arasýnda 120 yýldýr devam eden Buas savaþý, Hz. Peygamber’in (sav) arabuluculuðu ve kutlu tebliði ile son bulmuþtu.Müminler hep beraber “Allah’ýn ipine sýmsýký sarýlmýþlar ve ayrýlýða düþmemek”7 için ellerinden gelen bütün gayreti sarf etmiþlerdi.

Toplum olarak niçin tam manasýyla mutluluðu yakalayamadýðýmýzý þöyle derinden bir tefekkür ve analiz edebilirsek, kutlu Peygamber’in (sav) þu hadisi bizlere rehberlik edecektir. “Ýman etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe gerçek manada iman etmiþ sayýlmazsýnýz”8 Demek ki kuru kuruya iman ettim demek yetmiyor. Ýman eden insanýn gönlünde kesin olarak, mümin kardeþlerine karþý derin bir sevgi bulunmasý gerekmektedir. Peygamberimiz (sav) kardeþlik baðýnýn önemi üzerinde o denli durmuþ ki, imanýn makbul olabilmesi için, müminlerin birbirlerini sevmelerinin bir zorunluluk olduðunu ifade etmiþtir. Eðer ki bu hadisi þerifi gönüllerimize nakþedebilirsek, iþte o zaman imanýn ne demek olduðunu tam manasýyla idrak edebiliriz ve iþte o zaman tadarýz imanýn lezzetini.

Üstad Necip Fazýl þöyle der:

“Sözde Ýslam, bir ferdi bir ferdine kaynamaz

Bu halde utanmadan camide saf saf namaz.”9

Bu ifadeler bizlere aðýr gelebilir, fakat derin düþündüðümüz zaman bu sözlerin altýnda yatan gerçeði anlayabiliriz. Ýslam þuursuz ibadeti kabul etmez.Ben müslümaným deyip de, din kardeþine sevgi duyamayan bir insanýn imanýný sorgulamasý gerektiðini telkin eder. Namaz kýlan bir insan nasýl olurda sevgisiz olabilir, iþte Ýslam bu gerçeði sorgulamamýzý ister. Bu hakikatleri misalleþtirmek için þu hatýratýmý sizlerle paylaþmak istiyorum“2013 yazýnda senelik iznimi alýp memleketim Sivas’a tatile gitmiþtim. Mahallemizdeki camide akþam namazýný eda etmek için ezaný þerifin okunmasýný bekliyorduk.Derken biri 8, diðeri 10 yaþlarýnda dünyalar tatlýsý iki çocukta namaz kýlmak için camiye gelmiþlerdi.Camiden içeri girince çocuklardan biri diðerine þöyle sað tarafa oturalým dedi.Müezzinlik mahalinde oturan yaþýný baþýný almýþ bir ihtiyar, hemen çocuklara baðýrmaya baþladý.Burasý cami, park deðil.Niye gürültü yapýyorsunuz.Gidin baþka yerde oynayýn, terbiyesizler, aileniz size hiç mi terbiye vermedi, diyerek baðýrýp çaðýrýyordu.Halbuki ortada ne baðýrtý vardý ne de gürültü.Çocuðun biri diðerine þöyle oturalým mý demiþti sadece.Çocuklar camiye daha yeni adým atmýþlardý ki, korkudan  apar topar kaçmaya baþladýlar.Aðlama sesleri duyuluyordu dýþarýda.Ve sesler gitgide uzaklaþýyordu.Bu yaþlý adamda çocuklarýn peþinden koþuyordu, daha fazla kortutabilmek için. Kendi kendime mýrýldandým sonra.-O giden çocuklar bizim umudumuz, uzaklaþan sesleriyse kaybolmuþ mutluluðumuzdu.- O akþam ki namazý nasýl kýldýðýmý hatýrlamýyorum, namazdan sonra o yaþlý adama telkin edeyim dedim, fakat hiçbir faydasý olmayacaðýný hissettiðim için gereksiz buldum, Allah onun kalbinden merhameti almýþsa ben ne yapabilirdim dedim ve içime akýttýðým gözyaþlarýmla eve döndüm.”10

Ve Peygamberler peygamberinin(sav) ümmetiyiz diyerek, yeryüzünde dolaþan bizler. Hangi ibadetimiz bir çocuðu camiden uzaklaþtýrma günahýna kefaret olabilir.Hangi amelimiz bizi cehennemden uzaklaþtýrýp, cennete yaklaþtýrabilir.Halbuki Peygamberimiz(sav) namazdayken torunlarý gelir efendimizin sýrtýna çýkýp oyun oynarlardý. Bu nezaket ve incelikten bihaber müslüman kardeþim, camiden uzaklaþan, camiye bir daha gelmemeye ant içen, camiyi bir korku mekaný gibi gören bu çocuklarýn vebalini nasýl ödeyebiliriz.Hangi amelimiz bizi kurtarabilir. Sevgi, sevgi, sevgi. Her þeyin baþý mutlak manada sevgidir. Sevgili Peygamberimiz (sav) ne de güzel söylüyor: “Küçüklerimize merhamet etmeyen, büyüklerimize saygý duymayan bizden deðildir.”11

Peygamberimizin (sav) çocuklarý öptüðünü gören bir bedevi bunu pek tuhaf bularak: Hayret! Siz çocuklarý öpüyor musunuz? Biz çocuklarý hiç öpmeyiz deyince, sevginin ve merhametin kalbi Efendimiz (sav) ona acýyarak bakmýþ: “Allah Teâlâ senin kalbinden sevgiyi söküp almýþsa ben ne yapabilirim”12 buyurarak, küçüklere sevginin ne denli öneme haiz olduðunu bildirmiþtir.

Ve yine büyüklere saygýnýn ne demek olduðunu þu hadisi þeriften öðrenmekteyiz. Bir gün Ashâb-ý kiram(r.a), Paygamberimizin(sav) yanýnda oturuyorlardý. O sýrada yaþlý bir kiþinin yaklaþtýðý görüldü, anlaþýlan Hz.Peygamber’le görüþmek istiyordu. Sahabeler yaþlý kiþiye yer açmakta biraz yavaþ davranýnca Allah’ýn Habibi (sav) þöyle buyurdular: Küçüklerimizi sevmeyen, büyüklerimizi saymayan bizden deðildir”

Peygamber (sav) her þeyden evvel bir sevgi ve þefkat peygamberiydi. Bütün insanlarý müþfik olabilmeleri yönünde uyarmýþ ve bizzat kendisi örnek olmuþtur. Öyleyse, küçüklere sevgi ve büyüklere saygý, Peygamberimizin (sav) vazgeçilmez evrensel mesajlarý arasýnda yer almaktadýr. Kim ki bu mesajlarý layýkýyla uygulayabilme gayretinde olursa, gerçek mutluluk ve huzuru yakalamýþ demektir.

Asrýmýzýn en büyük problemlerinden biride hiç þüphesiz aile içi þiddet ve kýsa süren evliliklerdir. Modernize adý altýnda maalesef boþanmalar hat safhalara çýkmýþtýr. Aile toplumu meydana getiren temel yapý taþýdýr. Bir toplumun huzuru ve ferahý çekirdek aile dediðimiz o kurumun mutluluðuyla paralellik arz etmektedir. Sevgisizlik aileyi yok ettiði gibi, geride gözü yaþlý evlatlarýn kalmasýna da sebep olmaktadýr. Ailesinden sevgi görmeyen bir çocuktan, büyük baþarýlarý elde etmesini ve topluma faydalý olabilmesini beklemek gülünç bir durumdur. Aile kurumunun temelinde sevgi ve saygý bulunmaz ise, ortada yýkýlmaya mahkum yürekler, onulmaz yaralar açýlmýþ kalpler, çaresizlikle çýrpýnan gözü yaþlý çocuklarýn feryadý duyulmakta ve bu durum nice büyük problemleri de beraberinde sürükleyip getirmektedir.            

Þu ayet bizler için çok büyük anlamlar ifade etmektedir: “Yine O’nun ayetlerindendir ki, sizin için nefislerinizden kendilerine ýsýnýrsýnýz diye eþler yaratmýþ, aranýza bir sevgi ve merhamet koymuþtur. Þüphesiz ki bunda düþünen bir kavim için nice ibretler vardýr.”13 Öyleyse Allah eþler arasýnda bir sevgi ve muhabbet hâlk etmiþtir. Görüyoruz ki Allah-u Teâlâ, ailenin varlýðýný koruyup devam edebilmesi için sevgiyi gönüllere bizzat kendisi koymuþtur. Birbirini seven insanlar birbirlerinin kusur ve zellelerini görmezden gelir, devamlý affetme yolunu seçerler.Fakat aralarýnda sevgiden eser bulunmayan kiþiler, affetmek þöyle dursun, sudan sebeplerle kavgaya tutuþurlar. Sevginin temelinde bir çok güzel haslet yatar, bir nevi sevgi, güzel hasletlerin kökü mesabesindedir. Sevgi nedir bilmeyen insanlardan, diðer güzel hasletleri beklemek de muhaldir.

Hz. Âiþe validemiz, þefkat Peygamber’i (sav) ile izdivaçlarý sonrasý, kendisini sevip sevmediðini anlamak için efendimize þöyle diyordu:

-“Ey Allah’ýn Resulü, beni seviyor musun?”

 –Peygamberimiz: “Evet ya Âiþe, tabi seviyorum” dedi.

Hz. Âiþe validemiz nasýl sevdiðini de merak ediyordu. Hemen sordu:

 -“Beni nasýl seviyorsun?”

Peygamberimiz (sav) sevginin doruk noktalarýný, muhabbetin özünü teþkil eden þu cevabý veriyordu biricik eþine.

-“Kördüðüm gibi”

Hz. Âiþe validemiz bu cevaba o kadar çok sevinmiþti ki, nasýl sevinmezdi çünkü kördüðüm açýlmazdý, açýlamazdý. Âlemlere rahmet olarak gelen ulvi elçinin bizatihi pâk dillerinden, tahsis olarak þahýslarýnda sevdiðini beyan etmesi kadar büyük bir mutluluk olamazdý. Sevda bir ömür deðil, ebediyete kadar devam ederdi. Çünkü ölümden sonra eþler yine cennet bahçelerinde buluþacaklardý. Ölüm bir son deðil, aksine her þey için bir baþlangýçtý. Ve peygamber sevgisi de iþte böyle ulvi ve aziz idi. Âiþe annemiz bu cevaptan ziyadesiyle memnun kalmýþtý ki, sýk sýk efendimize kördüðümü sorardý:

-“Ey Allah’ýn Resulü, kördüðüm ne alemde?”

Nezaketin kalbi, müþfik peygamber(sav) her defasýnda gözlere ve yüreklere tebessüm ettiren þu muazzez cevabý verirdi:

-“Ýlk günkü gibi”14

            Bu hadise bizler için eþsiz bir nimet, müstesna bir misal teþkil etmektedir. Sevgiyi bizzat en sevgiliden öðrenmek, asýl sevgiye ulaþtýracaktýr bizleri. Ve yine sevgili Peygamberimiz (sav) þöyle buyurmuþlardýr: “Erkek hanýmýna sevgi ve þefkatle bakar, hanýmý da ona sevgi ve þefkatle bakarsa, yüce Allah onlara rahmetiyle bakar.”15

Toplumlarýn baþýna her ne musibet gelmiþ ise bunlar derinlemesine araþtýrýldýðý vakit teyit olunacaktýr ki, altýnda sevgisizlik yatar. Terörizm, anarþizm, kapitalizm vs. hepsinin ortak noktalarýndan bir tanesi, sevgi nedir bilmeyen insanlarýn bu illegal yapýlanmalarda yer aldýklarýdýr. Zira kalbinde Allah ve Peygamber sevgisi olan bir insan, hiçbir insana zarar veremez, onlarý öldürmek, sömürmek þöyle dursun, onlarý incitmeye dahi yüreði el vermez. Kuru kuruya þuursuz ve sevgisiz verilen bir eðitim hiçbir anlam ifade etmez. Ýnsanlara en baþta müspet ilimleri deðil, sevgi ilmini öðretirsek o zaman göreceðiz ki bütün ilimleri hýfz etme yolunda baþarý elde etmiþiz. Evvela sevgi dilini öðrenip, sonra muhabbet eðitimini öðreteceðiz.

Sevgililer sevgilisi Peygamber (sav) huzurlu bir toplum için ne de güzel söylemiþ: “Birbirinize buðz etmeyin, birbirinize haset etmeyin, birbirinize arka çevirmeyin; ey Allah’ýn kullarý, kardeþ olun. Bir müslümana, üç günden fazla (din) kardeþi ile dargýn durmasý helal olmaz.” 16

Sevgili Peygamberimiz(sav) sahabesine bir konuda uyarýda yahut telkinde bulunduklarý vakit, o yüce insanlar “Anam, babam sana feda olsun Ya Resulallah, Allah ve Resulü daha iyi bilir” derler ve efendimize itaatlerini kesinkes bir þekilde bildirirlerdi. Bizlerde 21.yüzyýlda diyoruz ki: “Bütün herþeyimiz sana feda olsun Ya Resulallah, birbirimize buðz etmeyeceðiz, haset etmeyeceðiz, birbirimize arka çevirmeyeceðiz, kardeþ olacaðýz, din kardeþlerimizle dargýn durmayacaðýz, sana söz veriyoruz.”

Bizim de özlediðimiz nesil, hasretini duyduðumuz istikbâlimiz, kalplerinde Allah aþký, gönüllerinde insan sevgisiyle, ancak Allah Resulünün evrensel mesajlarýyla var olabilir. Gönül derinliklerinden gelerek, gözyaþýyla ýslanmýþ þu þiirim bir nebze olsun kardeþlik duygusunu anlatabilirse ne mutlu bana.

“SEVGÝ BÝR ÇAÐRIDIR

Ýnsan ekmeksiz yaþar da

Sevgisiz yaþayamazmýþ

Zorluk diyarlar aþar da

Sevgileri aþamazmýþ

Sevgi insan için fýtrat

Mümine yakýþmaz ifrat

Artýk kötülüðe firkat

Kardeþçe bir dünya için

Artýk mazlum aðlamasýn

Anne yürek daðlamasýn

Kimse siyah baðlamasýn

Müminler elbette kardeþ

Kurandýr bizlere rehber

Hâtemen-nebiyyin önder

Bir aþk nurudur peygamber

1)Enbiya 21/107  7)Âli Ýmran 3/103                                               13)30/21

2) Ýsra 17/23                         8)Müslim Ýman 93 Tirmizi Sýfatul Kýyamet        14)Ýbn Hanbel,Müsned 6;210            

3) Buhari Edep 39 9)Necip Fazýl Kýsakürek-Çile,BDY Ýst.                 15)En-Nebbâhi,El-Fethu’l-kebir/1,276

4)Hucurat /10                       10)Þair-Yazar Hamza Kaplan-Hatýrat 16)Buhari,Edep,57,58                                            

5)Âli Ýmran 3/159                11)Tirmizi,Birr,15;Ebu Davud,Ebed,66            17)Þiir Hamza Kaplan

6)Mevlana-Mesnevi              12)Müslim,Fedail 64 Edep 18                             www.antoloji.com/hamza-kaplan/

 HAMZA KAPLAN

ÞUBAT 2014