Doksan yaþýný çoktan ikmal etmiþ ve geçmiþti baba.. Yýllar onu yormuþ ; bir kaç sene önce geçirdiði felç sonucu mahkum olmuþtu yataða… Oðlu ise yetmiþli yaþlarda; üç çocuklu ve bir o kadar da torun sahibi idi..

    

  Oðul; öðrenince babasýnýn vefatýný samsun’da aldý soluðu.. Her iþe koþturdu sanki düðün dernek varmýþ gibi..Defin için gerekenleri,töreni büyük bir basiret ve otorite içinde halledip ilkindi namazýna müteakip Çarþamba’daki aile mezarlýðýnda ebediyete yolcu etti babasýný.. Gayet rahat hareketleri, metaneti öylesine bariz, dikkat çekiciydi ki !!!! Kendisinin ileri yaþlarda oluþu ve bu kaçýnýlmaz sonun bilincimiydi onu böylesine sakin kýlan bilinmez ama gözünden bir damla yaþ dahi dökülmemiþti.. 

   

Taziyeleri kabulu,akþam yapýlan dini vecibelerin icrasýný da ayný metanet içinde sürdürüþünü hiç unutamam.. Ve ne yalan söyleyeyim tuhafýma gitmiþti davranýþlarý; yakýþtýramamýþtým açýkçasý.. Þok geçirdiðinden böyle metanet dolu olabilir diye düþünmüþtüm en sonunda..

   

  Ertesi gün, ofisi açtýðým erken saatte; bahse konu oðul içeriye girdi birden telaþla.. O benim manevi babam diye hitap ettiðim,üzerimde çok emeði olan biriydi.. Ayaða kalktým saygýyla, oturtmak istedim koltuðuma.. Oturmadý, ayakta kaldý öylesine ve þaþkýn,tuhaf bir halde :

  

 “ – Benim dün babam öldü biliyormusun ? “ dedi.. Öyle kala kaldým.. Cenazede ve bütün gün yanýndan hiç ayrýlmamýþtým ki !!!

  

“ – Benim babam yok..yok .. artýk..O öldü dün.. Babasýz býraktý beni .. Ben artýk kime baba diyeceðim..Söylesene..Babam yok benim..Ben babasýz,garip biriyim..Babam sað iken; babam var benim demek ne büyük nimetmiþ,ne büyük huzur ve güçmüþ.. Ne yaparým ? Ne ? “ diyerek ; o dün vakur,sakin,mutedil duran koskoca yetmiþ yaþýný devirmiþ evlat, katýlýrcasýna aðlamaya baþladý hüngür hüngür.. Saðnak saðnak yaðmurlar boþanýyordu sanki odaya.. Attý kendini yerlere,çýrpýnýp,dövünüp durdu gözyaþlarý ile katýla katýla saatlerce.. Hiç bir þey yapamamanýn aczi ,çaresizliði içindeydim…

    

 Utanmýþtým..Daha dün cenazede sakinliðinden kendisine kuþku ile baktýðým manevi babamdan ve onca düþüncelerimden.. Ne kadar sürdü bilmiyorum ,ama kendine gelir gibi olduðunda yalvararak onu oturtmaya muaffak oldum koltuða.. Susmuþtu.. Bir kaðýt uzattý, bir yerden kesilip alýndýðý belliydi.. 

                       

  **** BABA *****

Baban giderse

Baþý dumanlý daðýn gider

Atan gider,sýrtýn gider

Ýki kapýlý bu handa

Menzile eriþen yolun gider

Baban giderse

Darda yetiþen elin gider

Aklýn gider,canýn gider

Þu daðlanmýþ yüreðinde

Çocuk kalan yanýn gider

Baban giderse

Öpülecek elin gider

Bayram gider…

                

              Aðlamaya baþladým bende okuyunca.. Babam gideli 30 yýl olmuþtu nerdeyse.. Aðlamaktan gayri ne gelirdi ki elden..

           

             Haklýydý.. Duygu seli her þeyi önüne katýp alýp sürüklemiþti iþte..Artýk yetmiþlik oðul da kalmýþtý babasýz.. O da babasýz ,boynu büküktü iþte.. Babanýn iþe giderken her sabah peþinden aðlayan bir çocuk gibi aðlýyacaktý artýk ömrünce..

“—Ben buna dayanamam..Biran önce babamýn yanýna gitmeliyim..” diyerek uzaklaþtý, gitti yanýmdan o kocaman oðul..

            

 Daðlanmýþ yüreði ile öpülecek elden yoksun birkaç bayram ancak geçirebildi, babasýz.. Çýnarý yoktu yaslanacak,sýrtýný yaslýyabileceði,en zor anlarda bile yýkýlmaz görünen babasý  yoktu..

          

  Kahretmiþti..Ýzmir’de yaþýyordu.. Kansere yakalandý bu yoksunluktan.. Ve yine bir babalar gününde samsun’a oðlunun evine geldi..Bir kaç saat sonra ise fenalaþtý ve tek oðlunun kollarýnda uçtu gitti, bir daha dönmemek üzere babasýný yanýna.. Huzurlu idi…