Çocukluk Mu Dediniz 3
Yüreğinde minik serçe kanadıyla dolaşan Ece, evin tek büyük eşyası olan,
vitrinin sadece bir gözünü kullanıyor ve dünyasını sadece oraya sığdırmakla yetiniyordu.
Hergün döküyor, düzenliyor, katlıyor ve yerleştiriyordu. ileride kanamış dizlerinin izlerini
taşıyacak olan o beyaz kağıtları…
Vakitlerin sessizliğe büründüğü akşamlarda erken yatmaları zorunlu olan ışıl ışıl gözler,
yer yatağına dizilip yatan körpe bedenler,
televizyon merakı başroldeydi bu defa.
Ve izlenmesi fazlaca zevk veren filmler vardı ;
''Kemal Sunal'' filmleri.
Kahkahalarla izlenen bu filmler minik yüreklere yasaktı ! Belki doğru olan erken yatmalarıydı. Ancak televizyon, siyaz beyaz’dan renkliye henüz geçmiş ve haliyle renkleri yeni-yeni cezbediyordu.
Bunu bir avuç yüreği olanlar ne anlardı? Yorgan altın da uyuma çabaları, uyuduğunu düşünsünler diye
arada oyana buyana dönmeler…
Ama kapanmıyordu gözler ve bir de arada bükülüp yorgan altı bakma çabaları.
En çokta yakalanma korkusu ağır bastığı için hareketsiz geçen dakikalar ;
başını kaldıramadığı köşeden yorganı büküp, sadece bir karede olsun, görebilmek adına verdiği çaba
izlenmeye değerdi.İçi kıpırdayan Ece, bir hamle ile bakabildi televizyona. Sonra bir gölge belirir
ve Baba kuşatırdi çocukluğundan gitmeyecek sahneleri.
Öyle bir bağırirdı ki Baba; dilinin tutulduğunu sanırdı Ece…
Sabah olunca,
Ve sanki yaptığı marifetmiş gibi : bir de buna gülerdi sabahın ilk çayını yudumlarken.
''Belki de izledigi sahneler onları güldürmeye yetmemişti.''Ve Ece sayesinde diğer kardeşler de bu durumdan hisse almadan rahatça nefes alabilmişlerdi..
Çok akşamlar böyle geçiyordu...
Hayatı izlemeye devam eden bir avuç yağmur; ileride ki, hayatlarına umut olacak kırıntıları toplamaktaydılar.
Hepsi bir yana,
Bütün masalları okuma isteğine heder etti kendini Ece.
Kendi ruhunun katledildiği gibi : başka yüreklerinde failllerinin ayak izlerini aradı hep masal sonlarında…
''Yorulası hayrı kalmayan akşamlardan bir akşam daha'' diyerek, anlattı titrek sesiyle.
Abla nişanlanmış ve çeyizi hazırlanmaktaydı.
Minik eller toplanmış her elde bir dantel işleme hevesi.
Belkide içlerinde biriktirdiklerini ördüler o, dantellere.
Baba, başka odada haberleri izlerken Baba’dan az yüz bulup o, buldukları yüzü doyasıya yaşamanın heyecanıyla mutfakta eski radyoyu açtılar.
O kadar kısıktı sesi;sürgün edilen bir ömrün sessizce gömülmesi kadar sessizdi radyonun sesi.
Fark edemediler ayak seslerini.Kaderin önünden yürüyen o,ayak sesleri daldı mutfak kapısını açarak içeriye.
Önce fazlaca sert bakışlar süzdü iki kardeşi;
sonra sert bakışlar arkasını bir tren hızı gibi döndü.
Kardeşler korkulu gözlerle birbirlerine kenetlendiler.
Pişmanlığın henüz ne olduğunu bilmeden istiğfara başladı minik kalpleri.
Sert bakışlar elinde bir çekiç ile geri dönmüştü.
Zindanlara mahkum edilesi şarkıları çalan o radyo yere çakıldı.
Topraktan yaratılan minik gözler korkudan zaten toprak olmuştu bile.
O, an yaşam belirtileri kesilmişti adeta.
Sonra çekiç darbeleri inmeye başladı. Birinin yanakları henüz ıslanırken diğeri kaçma
fırsatı buldu.
Ece, ezan sesinin yardımıyla masanın altına saklandı.
Tonlarca yağmuru biriktirircesine önüne setler kurdu korkulu saat'lere.
Ne yazık ki, soğuk kanlı Baba odaya girdi.Sanki savaş çıkmışta tüfeğini ararcasına Ece'yi arıyordu.
Buldu.
Yorulmuş kızgınlıkları vardı belli ki sığınası kolların...
Ve duvara pano asmak için çivi çakan o çekiç kafasına kafasına iniyordu.
Gözlerinden ayrı ''babammmmmm yeter!'' çığlıkları, yüreğinden ayrı ''babammmmmmmm vurmaa!'' dağılmışlıkları saçılıyordu etrafa.
''Kurbanın olam söz bir daha dinlemek yok!'' diyip havada uçuşan zerrelerin feryatları,
sanki başka bir ceza uslandırılmaya yetmezmiydi?(Adına ''yaramazlık'' diyemediğimiz, kemikten parmakların dövülmesi hatasına)
O, gecenin sabahına kadar çekilen baş ağrısı, şimdilerde migren adı altında kalıcı hasar bıraktı.
Bunları kaleme alırken bile boğuluyorum ben.Daralıyor zihnimde geçitler.Ece'nin minik yüreğinde kopan kıyamete kapatıyorum gözlerimi.
''Yarabbi! Ece'nin içinde büyüttüğü korkular, kendi evlatlarını büyütme kokusunu yener mi?''diye geçiyor içimin bile geçtiği içimden.
''Ah!papatya kokulum çocukluğum'' dedi ve başını tuttu Ece.
Zira migren hastalığı ''tuttum bırakmam''demişti elinden...
(Kızlarınızı sevin, sevdiğinizi onlara belli edin.Yarın el olacak gözüyle bakmayın onlara, ele gidince ellerin eli olmasınlar)
[zєץиєp є¢є єяєи]«« گǺĞήǺЌ »»
(yaşanmış gerçekler/devam edecek)
(
Çocukluk Mu Dediniz 3 başlıklı yazı
Zeynn tarafından
10/12/2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
