Yoruldum...
Dayanamıyorum artık...
Buna ne aklım izin veriyordu ne kalbim...
Felç inmişti sanki kalbime...
Ne sevebiliyordu ne de seviliyordu artık...
Körelmişti vicdanım...
Perde inmişti gözlerime...
Söz geçiremez olmuştum sahte duygulara kapılan kalbime...
Adım atamıyordum artık geleceğe...
Hapsolmuştum geçmişin derinliklerinde...
Sahte mutlulukların yer aldığı geçmişte...
Bilmiyordum, bilemiyordum...
Ne gözlerimdi o zamanlar söz sahibi ne de sözlerim...
Değeri yoktu kalbimin...
Yorldum diyorum ya...
O zamanlar kalbime inmişti felç...
Şimdilerde bütün bednime indi...
Hem gözlerime hem sözlerime...
Senin için atan kalbime...
Senin uğrunda ölmeye can verecek olan bedenime...
Dermansız bıraktı beni bu yorgunluk...
Seni düşünmeye dermanım yokken nasıl sevebilirdim...
Bilmiyorum neydi bu yorgunluğumun nedeni...
Neydi beni yorgun, bitkin kılan sebep...
Bilmiyordum acı çeken ben miydim hep?
Sözlerimde kaybolup gidiyordun...
Yazıya dökemiyordum seni...
Sana olan nefretimi...
Bilmiyordum nefret miydi sana beslediğim duygu?
Yoksa benimkisi sadece kuşku muydu?
Bu yorgunluk bitiremedimi hala beni...
Sana karşı olan nefretimle karışık sevgimi...
Darmadağan oldum şimdi..
Beni bitiremedi ama bu yorgunluk...
Çoğalttı derdimi...
Belki son günlerim...
Sana olan son sözlerim...
Sana anlattıklarım içinde bir şey söyleyemedim...
Ben Seni Çok Sevdim!....
Yasin AK
