Online Üye
Online Ziyaretçi
ÖYLE BİR AKŞAM
Güneş son busesini gönderirken mor dağların ardından,
Çalsam evimizin kapısını yorgun argın.
Bir gonca gül olsa elimde.
Önce sımsıcak topuk seslerini duysam taşlıkta,
Ve o dost gıcırtısıyla açılsa kapı.
Önce yüzüme baksan,
Sonra elime.
Sen gülü koklasan, ben gülümü.
Alsan nermîn ellerinle bütün yorgunluğumu.
Dayasam sırtımı odamızın kerpiç duvarına.
Bir ot minder getirsen sırtıma,
Kuyudaki testiden bir bardak su versen, buz gibi,
İçsem, içsem, doyamasam, gözlerine doyamadığım gibi.
Dikilsen karşımda, pembe basma entarinle.
Konuşmasan, konuşmasam…
Gözlerimizle dertleşsek bir müddet.
Çıksan usulca bahçeye,
İki domates koparsan erik ağacının altından,
Birkaç biber, bir de çıtır çıtır salatalık.
Bir yer sofrasına bağdaş kursak karşılıklı,
Önce bir tas tarhana çorbası,
Dumanı buram buram,
Ardından kuru fasulye, bir baş da soğan.
Sonra toplasan tabakları ve kursan küçük çilingir soframı,
Bir dilim kavun, bir parça beyaz peynir
Ve bir bardak kırmızı şarap, en tortulusundan.
Otursan karşıma mahzunca.
Bazen boyun büksen, bazen gamzelense yanakların.
Boşalsa bardağım ve bir şarkı tuttursam hüzzamdan.
“Gel” desem, “Gel, gölümüze gidelim”
Girsen koluma sessizce.
Yıldızlar dedikodumuzu yapsa çınar gölgeli yolda.
Otursak mehtabın altın saçlarını yıkadığı göl kıyısında.
Kurbağalarla cırcırböceklerinin düetini dinlesek.
Dayasan başını omzuma,
Saçların, en güzel dansını yapsa yüzümde.
Kalakalsam öylece.
Uyusam, uyusam, uyusam…
Ve hiç uyanmasam, hiç uyanmasam…