Yediremiyorum aslýnda sensizliði kendime Sevgili. Ya da senle olup da seni baþkalarýnýn sevdiðini bilmek acýtýyor içimi.

        Yoruluyorum. Her adým da bir kez daha yere yýkýlýyorum. Sanki ayaklarýma taþ baðlanmýþ da yürümeme engel oluyor ve giderek aðýrlaþýyor. Arkadan bir ses duyuyorum.

            “Eyvallah böyle olmuyor artýk”

     Olmuyormuþ! Ney olmuyordu Sevgili? Seni çok sevmem, sana koþmam güç mü geliyordu? Susma! Yoruluyor muydun? Ya da beni sensizlik korkusuyla yaþatmak hoþuna mý gidiyordu? Anlamsýz sorular. Yoksun artýk! Evet, buydu sebebi öyle deðil mi? Kim bilir kimler var þimdi kalbin de, yanýnda, ellerinde, gözlerinde. Benden uzak neler yaþýyorsun kim bilebilir ki? Gözümü kapatýyorum daha fazla acý çekmemek için ansýzýn aklýma geliyorsun. Açýyorum her þey seni hatýrlatýyor bana. Her þeyde sen varsýn iþte! Anlamak zor deðil. Ben o kadar çok yoruldum ki sensizlikten. Sen gelsen de fark etmem artýk varlýðýný. O denli dalmýþým yokluðuna.

          Nasýl bir rüyadýr bu nasýl bir kabustur böyle? Neden her defasýnda seni bulmak umuduyla yola çýkýp sensizlikle karþýlaþýyorum? Bunu hak edecek ne yaptým ki ben. Sadece sana güvenmek, inanmak ve baðlanmak. Tek suçum buydu sanýrým. Þimdi öyle ince bir çizgi arasýndayým ki; saðýma dönsem sensizlik, hasret rüzgarlarý, soluma dönsem sýrat köprüsü ve ölüm. Zamansýzdýr ayrýlýklar þimdi anladým. Doymadým sana ben oysaki.

           En güzel duygular sende baþlamýþtý ve bittiði yer yine sendin Sevgili. Bir aðaç nasýl yapraksýz bir þeye benzemiyorsa, ben de sensiz öyleyim iþte. Kimin ahýný aldýysam ölüme doðru sürükleniyorum þimdi. Gözyaþý saf ve hýzlý düþer Sevgili. Bende her gözyaþým da her yere düþen damlada sol yaným da sensizliði yaþýyorum Sevgili. Satýr yoruldu, tükenmez kalem tükendi. Ben hala sana doðru gelmenin peþindeyken sen giderek uzaklaþýyorsun.

      Kalbim sensiz o kadar eski püskü yýkýk bir virane gibi ki. Kalp atýþlarým kapý gýcýrtýsý gibi içimi acýtýyor. Kalbimin kapýlarýný aralayan sensizliði görür görmez kaçmaya baþlýyor Sevgili. Þimdi veda ederken sana gözyaþlarýmdan bir mektup yazdým ola ki bir gün geri döner de okursun diye. Hoþça kal güzel insan bu yolun sonunda ben olmayacaðým.

                                                                                                                              Zeynep KORKMAZ