Allah’ým, sen “sað ol” dersen, saðým ben,

Sen “var ol" dersen varým ben.

Sen sana yar ettikçe ben senleyim,

Senle olamadýk ta, neyleyim, ben neyleyim.

Günahkârým, þefkatine sýðýnarak sýðýnaklar arýyorum kendime.

Kendi kanatlarýma güvenerek, dar gelirim bendime.

Çaresizce el açýp yine sana yöneliyorum.

Pervasýzlýðýmý yine sen hoþ göreceksin biliyorum.

Yine senden sana sýðýnýyorum, tüm benliðimle.

Sana raðmen sebeplerden medet umuyorum çaresizliðime.

Kulluðumu unutup kul oluyorum zaaflarýma,

Yine senden medet diliyorum gönül yaralarýma.

Gözyaþlarýmý gerçekte yalnýz sen görüyorsun.

Densizliðime raðmen affediyorsun.

Yalnýz seni buluyorum yanýmda her dem.

Sen var iken senden gayrýsýný nidem?

Derken yine gafletimle yarattýklarýna baðlýyorum gönlümü.

Arsýzca baþka kapýlarda harcýyorum ömrümü.

Aczimi yine hoþ gör Rabbim ne olur.

Bu günahkâr, bu çilekeþ kulun sensiz ne olur.

Sen tutarsan ellerimi baþka elle avunmam.

Sen beni korur iken ben kendimi savunmam.

Hani diyorsun ya “Ben Rahman-ý Rahimim”

Öyle ise,”haþa” söyle kime gideyim?

Nazým sana, sözüm sana, Ey Mülklerin Tek Maliki,

Þu nefsimin benden nedir talebi?

Ya durulsun deli gönlüm, þifa bulsun nefsimden.

Ya al beni, al yanýna kurtar beni kendimden,

Sarýnýp bürünmeyi,

Sana kul görünmeyi,

Senden gayri bey bilip,

Yerlerde sürünmeyi,

Beceremiyorum Rabbim.

Hâkim sensin, hakem sensin.

Ýyi ama benden niye mükemmellik beklersin?

Bakma rabbim, had bilmeyen bu hadsize,

Sana sitem, sana yumuþ, buyurmak ne haddime,

Sýðýnýp, sýnýrsýz merhametine.

El açmýþým yüce kat hikmetine.

Döktüm içimi biraz.

Bu kendizi bilmezin ettiði densiz niyaz.

Katýnda hoþ görülüp edesin kabul Rabbim.

Terbiyesine talip nefsim, el öpüp Mürebbimin.