Online Üye
Online Ziyaretçi
İhanete uğradı bütün dünya, bir kız çocuğunun babasına olan ihaneti kadar acı olmasa bile belki; belki de daha zalimi.
Şimdi yalnız dinleniyor şarkılar. Evlerde yalnız oturuluyor. Radyoda çıkarsa içli bir Orhan baba şarkısı; dolu gözlerle dinliyor insan. Ve düşünüyor işte; nerde hata yaptım diye. Belki hata da yoktur ortada. Zayıf yaradılışlı bünyelerin şeytana nefse uyan halleri daha ne olsun ki! Kalpler kırılmış kim bilir ne zaman onarılacak… İhanete uğradı bütün dünya, dünya her zaman iyi bir mekân olmadı; olmayacaktı da. Her zaman birileri birilerine ihanet edecekti. Severek evlenen çiftler bile zaman gelecek birbirlerini aldatacak, çocuklar atalarına isyan edecek, arkadaşlar birbirlerini satacak ciğeri beş para etmez birileri için.
Benim ailem hiçbir zaman düzenli bir aile olmadı. Mesela hayata gözlerimi açtığım ve çevremin farkına vardığım zamandan bu yana bir ‘anne’ görmedim ve tanımadım. Diğer taraftan geniş ama sorunları bitmeyen bir ailede büyümek; her türlü aile faciasını görmek her gün. Yine de iyi büyümüşüm diyorum kendi kendime, iyi büyümüşüm. Kimsenin kimseye zerre kadar güvenmediği, kimsenin kimseyi gerçekten sevmediği dünyada iyi büyümüşüm diyorum. Arada sırada platonik sevdalarla geçen, kimsenin iyi bir arkadaşı olamamış; aptallıklarla geçen bir okul hayatında yine iyi o diplomaları almışım diyorum.
Kimi seviyorum dediysem ‘neyini seviyorsun’ dediler. Bilmiyorum ki işte neyi sevdiğimi, denize düşen yılana sarılır hesabı ve kesinlikle hiçbir karşılık beklemeden seviyorum dedim… Ama kendi kendime kaybeden ben oldum işte. Anlayamadım bir insan diğerine nasıl ihanet eder diye. Nasıl?
Dünyada her zaman ihanet olacak, yıllarca besleyip gözü gibi baktığı bir kız çocuğu babasına ihanet edecek. Hayaller yıkılacak. Kalpler kırılacak ve kim bilir bir daha ne zaman onarılacak. Her yaranın acısı geçer ama geçmeyecek işte ihanetin acısı, terk edilmenin acısı.
Ve son nefeslerde helal edilmeyecek haklar; kindar olmak değil mesele değil ama boşuna mı aktı gözlerden o yaşlar…