Ay parlıyordu geceye vurduğunda zamanlar. Deniz küsmüştü yakamozlara Sana vuruyordu dalgalar. Aşk kaybedilince aşk olur diye öğretilmişti bize. Ondandı belki Hep imkânsıza tutunama becerimiz. Her kıpırtı Bir ayrılık fermanının ilk satırıydı Engelli maratonlarda…
Eski kitap arası kurutulmuş çiçekler kesince yolumuzu, Bir iç çekiş vuku bulurdu, geçmiş zamanın hasretiyle… Kollarım bağlı, Arkandan koştururdum sonsuza düşleri. Çalınmış zamanlarda Çoğalırdım seninle. Ten yanığı uyanmalara sürgün dokunuşlarda Gidişler doğuşundu prematüre...
Bir buse kondururdun akıp giderken benden. Hiç gitmeyecek gibi sarılırdı ellerimiz bedenimizden önce, Hiç veda sözleri çıkmayacak gibi dudaklarımızdan. Öylece mim koyardık kelimelere, Dört göz görürdü gözlerimiz Birbirimizi kapalıyken.
Ve biz aynı semtin çocuklarıydık, Yolları hiçbir parkta kesişmeyen...
( Aynı Semtin Çocukları başlıklı yazı CananKorkmaz tarafından 24.04.2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. ) Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
