Bir kadın uçurtma dedi bana
Ne düşündüyse?
Hiç fena bir yakıştırma değildi aslında
Memuriyette ki son günümde
Bir kere çıkarsam gökyüzüne bir daha inmem
Yeter ki rüzgâr doğru yöne essin
Yeter ki rüzgârlar bana benzesin
Yeter ki bulutlar engel olmasın uçmama
Alırım bulutları ardıma
Bu gün veda ettim memuriyetime
Başlarken yepyeni bir hayata
Bir kadın uçurtma dedi bana
Ne düşündüyse?
Yalan değil maviye hayranlığım
İçimden geldiğince gökyüzünde olmalıyım
Eğer düşeceksem gökyüzünden
Deryalara dalmalıyım
Yeter ki solmasın maviler
Yeter ki dalgalanmasın denizler
İçimdeki heyecanla
Toplarken tasımı tarağımı
Bir kadın uçurtma dedi bana
Ne düşündüyse?
Aslında hiç şaşırmadım
Bir kuş misali çırpınan yüreğimle
Sınır tanımadım
Hoşça kal derken çalışma odama
Bir kadın uçurtma dedi bana
Kanıksadım
Şimdi doyasıya uçacağım
Bulutlar meskenim
Gökyüzü yüreğim olacak
Kuşları kıskandıracağım
Salınırken enginlerde
Bir kanadım kırık olsa da
Saracağım yaraları
Artık bir başka yaşayacağım mevsimleri
Sonsuzluğa yaklaşırken
Uçurtma olmanın tadına varacağım
Artık daha çok yazacağım
Özgürlüğü yazacağım
Baharları anlatacağım şiirlerde
Belki bazen hatıralara dalıp ağlayacağım
Kim bilir? Belki de daha mutlu olacağım
Hasret hasletim olmayacak
Gökyüzü uçurtmasız kalmayacak
Bir kadın uçurtma dedi bana
Ne düşündüyse?
Mahcup etmeyeceğim onu
Rengârenk yaşayacağım
Ve
Kabıma sığmayacağım
MEHMET FİKRET ÜNALAN